Als opener van een bandwedstrijd draag je natuurlijk een zware last en is het aftasten geblazen. Met de blik op afwezigheid begint Sealex aan hun eerste nummer. Al gauw rijst de vraag: is dit de sfeer die ze willen uitstralen of is het gebrek aan podiumervaring waar Sealex mee kampt? Slechts de drummer barst vanaf het begin van de energie. Gelukkig komt er al gauw meer pit in de rest van de band. Sealex speelt funky popliedjes die je sterk aan The Kooks doen denken. Zangeres Renée van Rooij is een eigentijdse versie van Blondie met een dijk van een stem. Heerlijke uithalen vliegen je om de oren en de welbekende country-snik maakt het stemgeluid zeer eigen. Die liedjes klinken volwassen en worden met uiterste concentratie ten gehore gebracht. Er kan wat meer show en dans toegevoegd worden, maar deze band swingt!

Wie in Almere denkt aan vunzige, vettige rock kan niet om de Greyhound Bastards heen. De band brengt stoner-rock met duidelijke invloeden van midden jaren negentig grunge. Vanaf de eerste tonen laat het viertal zien dat het een richting heeft gekozen en daarachter staat - iets wat hen geen windeieren legt. Strak waar het strak moet, los waar het los mag: muzikaal weten de Bastards wat zij doen. Wel komen de vocalen soms wat onhandig over door het overmatig effectgebruik. Zeker in de rustige stukken zorgde het voor een dissonant. Misschien was dat wel waar de zanger over naar huis probeerde te appen, op zijn pontificaal in het midden-gesitueerde iPad.

Sweet Whites is een van de twee acts deze avond die de bassist achterwege heeft gelaten. Dit trio uit Urk bestaat uit een gitarist/leadzanger, toetsenist en een drummer. Ze weten een dansbare mix van diverse genres neer te zetten, wat ze zelf 'new wave dance punk' noemen. Vooral op de momenten dat de drummer de backing vocals op zich neemt weten ze echt als een punk-rockband te klinken. Het 'new wave dance'-geluid wordt enigzins de nek omgedraaid door de geluidsman van De Meester (al is Sweet Whites niet de enige band die hier last van heeft). Desondanks krijgen ze de toeschouwers flink aan het dansen - de per bus meegebrachte fans beginnen het vuurtje, maar de vonk slaat al snel over naar de rest van de zaal. In tegenstelling tot de meeste bands deze avond, eindigt Sweet Whites met tijd over. Wanneer de zanger het publiek vraagt of ze nog een nummer willen horen, wordt dit enthousiast ontvangen en speelt Sweet Whites het meest overtuigende lied van hun hele set.

Cross+eyed and Banished spelen zoals we van ze gewend zijn; strak en hard. Hoewel: hard? ‘Het geluid moet overal harder, op het podium en in de zaal,’ roept zanger Jim Otten na het eerste nummer. Hij heeft gelijk, want met de stonerrock die de heren brengen verlang je naar suizende oren. De mannen lijken hier niet echt voor de wedstrijd te zijn - ze willen gewoon rocken en hun muziek laten horen. Of misschien is ‘voelen’ meer op zijn plaats, want het publiek wordt met een muur van geluid omver geblazen. Jim maakt er een mooie show van met zijn rockposes en schreeuwende uithalen, die we nog niet eerder bij de band hebben gehoord. Volgens de jury is de band klaar voor de festivals, maar moeten ze zich nog wat meer onderscheiden van andere acts in dit genre. Dat laatste is misschien waar, maar eigenlijk wil je als neutrale toeschouwer gewoon op deze trein van stevige rocken door blijven rijden.

Het is alleen al aan de uitstraling van Tarragona te zien dat ze een flinke portie metal te gehore gaan brengen. Waar de eerste noten van de set vergelijkingen oproepen met bands als een System of a Down, duurt het niet lang voor je dit allemaal vergeet. Deze band kent zijn eigen genre en er is een goed samenspel tussen de leden. Daarnaast is frontman Vidal extreem goed bij stem. Hiermee krijgen ze het voor elkaar om een eigen geluid te hebben, iets wat veel beginnende metalbands missen. Mocht het ondanks hun overduidelijke muzikale kwaliteiten tóch niet lukken, dan kunnen ze nog altijd meedoen aan de wereldkampioenschappen synchroon-headbangen: geen band weet zo perfect getimed met het hoofd te schudden.

Net als bij de laatste voorronde is The Croakers afsluiter van de avond. Dit dankt het duo aan zijn bijzondere opstelling, waarbij drummer Ruud pal naast zanger/gitarist Jeroen staat gepositioneerd. Al vanaf het eerste nummer tonen ze de voordelen van deze minimale bezetting: met slecht twee bandleden ontstaat er veel ruimte voor muzikale explosies. Ruud ramt lekker door, maar Jeroen lijkt in de eerste nummers zijn energie wat te sparen voor het eind. Dat is jammer, want als hij bij grungy afsluiter (en nieuwe single) Final Attack voluit begint te schreeuwen klikt het geluid van The Croakers perfect in elkaar en ontstaat er voor het podium zowaar de eerste moshpit van de avond. Als deze single exemplarisch is voor de ruigere weg die The Croakers inslaat, dan rent het Flevolandse publiek vanzelf met ze mee.

De Flavourland-jury heeft het nog nooit zo lastig gehad met het kiezen van een winnaar: naar verluid moesten de lijstjes van alle juryleden naast elkaar gelegd worden om zo cijfermatig tot de winnaar te komen. De winst gaat uiteindelijk naar Assorted Travellers: deze band komt op de compilatie 'Alle 13 goed', treedt in augustus op in de Melkweg tijdens de landelijke finale van de Sena PopNL-Award 2015 én mag zich bovendien een jaar lang 'de beste band van Flevoland' noemen. 

Tarragona, die als laatste de finale in kwam via de wildcard, wordt heel knap tweede. Het brons is voor het Urker trio Sweet Whites.