Als opwarmer speelt The Up eerst hun set. De jonge honden uit Lelystad hebben er zin in en gaan ervoor. Hun spel is netjes en strak en doet denken aan Leaf, Krezip en The Madd. Maar met alleen spel red je het niet op de planken. Waar het aan ligt is onbekend, maar waar de band normaliter van het podium spat en het niet ontbreekt aan enthousiasme, komt het vandaag wat mat over. Het ontbreekt de set aan ballen en komt soms zelfs wat geforceerd over. Alsof de band een beeld voor ogen heeft waar aan voldaan moet worden, maar wat net niet lukt.

Dit is een probleem wat de hoofdact duidelijk al lang overwonnen heeft. Hymn for Her is een echtpaar uit Philadelphia dat met een ´61 Airstream trailer, compleet met baby en hond, door de verenigde staten trekt en speelt waar ze kunnen. Dit deden ze zo goed, dat ze ditzelfde truukje zijn gaan doen in Europa, tot eenieders voldoening.
Naast de bijzondere opstelling van het paar, het voorkomen en de eigenzinnige muziek springen vooral de verhalen eruit. Verhalen over Bob Dylan, de Mohave woestijn, over het constant op reis zijn en over lol maken. Aan de hand van deze verhalen zijn de nummers geschreven en hierdoor krijgt het geheel een verbazend prettig en vooral passend kleinkunstsfeertje.
De muziek is moeilijk in een hokje te passen. Hoewel dit een streven is van bijna elke band is het een struikelblok voor recensenten. Het heeft veel weg van de zestiger jaren Americana, zoals die van Johnny Cash en Waylon Jennings. Er zit wat Country in. Niet zoals Kenny Rogers, maar meer als Willie Nelson. Daarnaast zijn bluegrass en texmex invloeden hoorbaar, evenals meer “modernere” stromingen zoals new wave punk en zelfs een vleugje stoner. Geen makkelijk hokje, dus.
Wat wel duidelijk is, is dat het echtpaar Lucy en Wayne Waxing rocken als een malle! En wie wordt er niet blij van een vrouw in een “Cowgirl”-shirt die een gitaar bespeelt gemaakt van een bezemsteel en een sigarendoos?