Allereerst een overzicht van de line-up: Mark Lanegan, Neil Halstead, Yori Swart, Case Mayfield, The Man From The South, Douwe Bob, Tangerine, Broeder Dieleman en Anne Soldaat. Voor wie deze namen kent is de recensie nu al klaar. Hier zijn namelijk louter positieve recensies over te schrijven. De redactie verwijst u naar de foto´s rechts van de tekst.
De derde editie van Stille Nacht is namelijk gewoon zo goed. Natuurlijk zijn er minpuntjes. Die zijn er altijd. De vraag is echter of die af doen aan het festival en het antwoord daarop is simpelweg: nee! Van de opener Douwe Bob tot aan hekkensluiter Anne Soldaat is het genieten. Neem simpelweg de opzet: twee grote zalen met dito namen en twee oefenruimtes omgetoverd tot huiskamertjes waar niks minder grote namen intieme optredens verzorgen. De keuze is reuze.
Hattrick Stille Nacht uitstekend uitgevoerd
Een verfrissende verbreding op het concept
Voor de derde keer op rij sloot poppodium Underground het jaar af met Stille Nacht. Een intiem feestje waar singer-songwriters de scepter zwaaien en de sfeer allesbepalend is. Eerdere edities zagen verschillende Nederlandse helden hun kunsten vertonen, ondersteund door Europees talent. Dit jaar is er intercontinentaal gedacht en werd de headline de Amerikaan Mark Lanegan verzorgt.
Sowieso laat de keuze niks te wensen over. Waar de artiesten op de voorgaande edities sterk in één lijn lagen, wordt dit jaar de breedte van het singer-songwritergenre aangesproken. Van het puristische solo-optreden van Neil Halstead die met een gitaar en zijn stem een hele zaal boeit tot het grootse optreden van Douwe Bob en zijn band. Maar ook qua stijl loopt het uiteen. The Man From The South (wat gewoon Eindhoven bleek te zijn) neigt bijvoorbeeld sterk naar het geluid van de country uit het zuiden van de USA. Een verfrissende verbreding op het concept, wat de avond dat stukje boven haar voorgangers doet uitsteken.
Hoewel alle artiesten veel bekijks en bewondering krijgen mag het duidelijk zijn dat iedereen toch één artiest in het bijzonder wil zien, namelijk Mark Lanegan. Hij is speciaal voor Stille Nacht vanuit Amerika gekomen. Samen met zijn gitarist Jeff wordt het publiek van begin tot eind geboeid door de rauwe stem, de diepe inleving en het rappe gitaarspel. Hits oud en nieuw passeren de revue, tot vreugde van de toeschouwers. Een genot en een unicum.
Eerder hintte organisator Adriaan Woudstra al dat Underground nog lang niet klaar is met het concept en dat ze het steeds beter willen maken. In beide gevallen kijkt de redactie nu al uit naar kerst 2013, want dit is iets wat je niet meer wilt missen.