Vanuit de tent oogt het als een rampenfilm. Niet de muziek, want de line-up van het Zuiderzeefestival loog er niet om, maar de tent zelf lijkt auditie te doen voor een rol in de film Twister. “Nee, het weer zit ons niet mee,” stemt mede-organisator Piet Bakker in. “Gelukkig hebben we die tent toch neergezet, anders was het rap over geweest.”
Het noodweer is niet de enige tegenslag die de organisatie heeft moeten overwinnen. Het verkrijgen van de benodigde vergunningen ging moeizaam, wat niet makkelijker gemaakt werd door de druk van twaalf lokale dominees. Deze waren van mening dat rockmuziek des duivels is en raadde de Urkse gemeenschap hun kinderen ervan weg te houden. Dat het festival nu wel gewoon in volle gang is, is een teken van de doortastendheid van de organisatoren.

De doelstelling van het festival is een podium geven aan de beginnende bands uit de regio. “Klaarblijkelijk is Wallnoize toch een voorloper en een voorbeeld geweest, want er zijn een hoop jonge bands in de regio,” zei Bakker in een radio-interview met UrkFm.
De line-up van de avond is ook een waar regionaal feestje. Urker bands Roadcrew en TranQuil worden vergezeld door het Almeerse Right Next Door, Zout uit Tollenbeek en The Casings uit het Overijsselse Weerselo. Vine Yard, uit Dronten, is de headliner.

Roadcrew sluist het festival de avond in. Waar de band normaliter met vier man op het podium staat, moest ze het vanavond doen met een trio. Gitarist Hein is drie weken geleden uit de band gestapt en als gevolg moest er een noodplan verzonnen worden. De frontmannen Gertjan en Gerard hebben dit uitermate goed opgelost door een aantal akoestische covers te spelen. Vooral hun samenzang is hierin erg geslaagd. Uit de hele breedte van de rockmuziek worden nummer gespeeld: van de Cash uitvoering van Hurt tot Megadeth. Een aangename verassing is Norwegian Wood. Speciaal voor dit nummer wordt John Lennon weer tot leven geroepen, in de gedaante van oud-Wallnoize zanger Jelle Kramer.

The Casings wordt aangekondigd met een waslijst aan behaalde resultaten. Dat deze geen garantie voor de toekomst vormen, blijkt ook nu. Hoewel de jongens lekker in het gehoor liggende liedjes speelt, ontstijgen ze niet het niveau van een lokaal bandje. In dit geval zou het slimmer zijn de accolades uit het verleden achterwege te laten, want het wekt wel hoge verwachtingen.

De band Zout fungeert op het Zuiderzeefestival als waarschuwing voor aspirerende festivalorganisators. Drie leden van de band zitten ook in de organisatie en dat moet de reden zijn  dat ze op het podium staan. De band heeft een hoog Night of the Proms-gehalte en het niveau van een B-klasse bruiloftsband. Een vrijwilliger doet een verwoede poging het goed te praten: “Ah joh, dat is toch leuk? Kunnen ze ook weer eens spelen.”

TranQuil en Right Next Door vullen het late avondprogramma. TranQuil, een lokale favoriet, speelt simpele, vlotte metal. De cleane zang van Jangeert is een aangename verrassing. De overdaad aan voetenwerk van de drummer doet menig toeschouwer wel achter de oren krabben. “Dat-ie het kan, okay. Maar het hoeft toch niet overal?”
Right Next Door heeft als importband de langste reis gemaakt. De Almeerse band is niet echt bekend bij het publiek en in het begin uit dat zich in een kat-uit-de-boom-kijk mentaliteit van het publiek. De eerste vijftien minuten speelt de band wat ouder, veelal rustiger, materiaal. De laatste helft van de show zet Right Next Door echter nieuwer, haast Wolfmother-achtig, werk in, wat beter wordt ontvangen.

Het festival wordt afgesloten door Vine Yard. De ervaring die de band heeft opgebouwd in de afgelopen twee jaar toont vanaf de eerste seconde. De Drontenaren geven een energieke en vrolijke show weg, waardoor het noodweer even wordt vergeten. De kracht van de goedgeplaatste cover wordt ook door Vine Yard gebruikt. Het derde nummer is Blitzkrieg Bop van The Ramones, waarmee ze het hele publiek op hand krijgen en niet meer los laten.

“Wat een feest! Volgend jaar weer!” vat één van de bezoekers samen bij het verlaten van het terrein, met het gelijk van de wereld.