Begin december kon op deze site de aankondiging gelezen worden van het Stille Nacht Festival, de avondvullende singer-songwriter-show van poppodium Underground. In deze aankondiging beweerde organisator Adriaan Woudstra dat het een festival zou worden “dat in de regio zijn gelijke niet kent.” Weken zwoegen resulteerde in een uitverkochte avond die stiller was dan menig avond met de helft minder mensen. En dat is positief.

De avond kent inderdaad zijn gelijke niet in de regio. Aan alles is gedacht: er zijn vier podia waar af en aan bandjes spelen, het hele gebouw is gedompeld in kerstsfeer, er is speciaal herfstbier en, natuurlijk, een uiterst fijne selectie singer-songwriters.
De podia zijn ingedeeld naar het bekijks van de bandjes. Zo staan Josh Rouse, Tom McRae en The Black Atlantic op het hoofdpodium. Rouse en McRae, beide enkele mannen met een gitaar, weten met hun breekbare nummers de hele zaal stil te krijgen. Pas aan het einde van de avond, tijdens de melancholische klanken van The Black Atlantic, verslapt de aandacht wat. Niet dat dit aan de band ligt, maar meer aan de nodige alcoholische versnaperingen en de drukte in de zaal.

In de foyer is een klein podium opgezet wat nog het meest weg heeft van een klein kerststalletje. Hier tonen Neerlands trost Eefje de Visser en Alamo Race Track hun kunsten. In de rest van de zalen voert de stilte de boventoon, maar door het beetje extra pit van deze acts wordt er meer geanimeerd genoten. Dit is vooral te danken aan de geweldige stem van Eefje en de weemoedige klanken van Alamo Race Track.

Bijzonder zijn de “huiskamer-concertjes”. De oefenruimtes, waar normaal door allerhande rockbands wordt gezweet en gebuffeld, ontpoppen zich als heuse kleine theaterzaaltjes. Aan de ene kant van de muur zorgen de samenzang van Rue Royale en de kwetsbare klanken van The Bony King of Nowhere voor doodse stilte. Ook Mr. a Balladeer kreeg zijn publiek mee in een zwerftocht door de melancholiek. Een speciale notering gaat uit naar Marten de Paepe. Met zijn innemende persoonlijkheid en actieve participatie met het publiek weet hij de sfeer wat weg te halen bij het stille theater-idee en meer naar het echte huiskamer-gevoel te brengen: intiem, knus en mooi, maar vooral heel gezellig. Met stip het beste optreden van de avond, juist omdat hij het publiek toeliet.

Het enige wat aan de avond op te merken is, is dat het gemengde publiek niet aan elkaar gewend is. Aan de ene kant zijn er de stamgasten van de Underground, die met een biertje in de hand even lekker het huis uit willen. Aan de andere kant staan de muziekliefhebbers die, doordat dit toch doorgaans muziek voor in het theater is, verwachten dat iedereen hun voorliefde deelt om in stilte naar muziek te luisteren. Dit komt tot uiting in de uitzetting van een 3v12/Flevoland fotograaf omdat hij in het huiskamertje te veel klikt met zijn camera.
Ondanks de onwennige samensmelting van het publiek is Stille Nacht wel degelijk een festival geworden die zijn gelijke in Flevoland nog niet gezien heeft.