Afgelopen zaterdag mixte de op voedsel geïnspireerde band Beans and Fatback de juiste ingrediënten voor goede country en soul. Met een echt feestbeest, wat bestek en getalenteerde muzikanten kregen ze iedereen in de Lelystadse Underground aan het dansen.

De kersverse band Sugarmama and the Waterboys stond als eerste op het menu. Zelfs in het achterhoofd houdende dat het hun eerste optreden was viel hun repertoire wat tegen. Aan nummers als Lets Stick Together van Bryan Ferry gaven ze een funky jazzsound. Hun eigen toevoegingen, zoals een mondharmonica, aan bestaande liedjes maakte nieuwsgierig naar eigen materiaal. Bevrediging van die nieuwsgierigheid bleef helaas uit en door af te sluiten met slome Lady Marmalade leken ze zelfs een matige coverband.

Het tweede voorafje van de avond was de band Wallnoize. Helaas smaakte het meer naar een te vaak opgewarmd kliekje dan naar de dampende ninties britpop die de Urkse mannen hun publiek meestal voorschotelen. Hun vierde nummer leek jammer genoeg verdacht veel op het eerste. Wat bij het publiek wel goed viel, was de tribute aan de chefkok van hun genre: John Lennon. De overleden artiest zou die dag zeventig jaar zijn geworden.

Zoals je door een kok met geuren de keuken in wordt gelokt, lokte Beans And Fatback je van de bar naar het podium. De liefde voor eten van bandleider Onno Smith was terug te zien in de ijzeren lepels die soms gebruikt werden als muziekinstrument.
De balans tussen country en soul was zo goed dat je niet het gevoel kreeg op een buurtfeest met lallende cowboys  terecht te zijn gekomen. Op tijd namen ze je namelijk mee naar een boerenschuur waar je los kon gaan op kwaliteitsmuziek. De toetsenist, die ook met sambaballen overweg kon, daagde met zijn soepele heupen en speelse blik vrouwen uit te dansen en de drummer van Wallnoize om de koebel te bespelen. Door deze animal mee te nemen werd de beestenboel op en voor het podium compleet.

Het veelzijdig talent verraste het publiek. Zo was de drumsectie in tweeën gedeeld en deden de spelers daarvan een kleine battle, lieten andere muzikanten hun prachtig samenspel horen, waaronder een aantal vrolijke liedjes en meeslepende gospel. Het Hammondorgel zorgde voor de authentieke klank.

Één van de afsluiters was de sing-a-long I'm gonna make you love me till the cows come home. Een goed nummer voor in de polder. De polder, een plek waar ze hopelijk nog vaak zullen spelen!