Tien over half negen. Voor de ingang – die nog gesloten is – staan twee mensen die zich afvragen waarom ze niet naar binnen mogen. De deur gaat open. Geen vreugde, maar een combinatie van teleurstelling en irritatie. Een medewerker komt namelijk alleen vertellen dat er nog twintig minuten in de kou gewacht moet worden.
'Hoe laat begint de eerste act dan?'
Antwoord: ‘Negen uur.’

Een half uur later, klaar voor de tweede ronde, is de deur inmiddels geopend. Medewerkers lopen goed gemutst door de menigte; het is beduidend drukker dan een eerder, toen Willie Wartaal vanwege de opkomst twintig minuten eerder z'n biezen pakte. Voor Zuco 103 Soundsystem was er zéker geen gebrek aan belangstelling. Zelfs nu de meer elektronische kant verkend wordt, staat Zuco nog steeds in voor die oude, vertrouwde, opzwepende, met ritme spelende latin-jazz. 

Het viertal heeft duidelijk veel nagedacht over de opbouw. Bij elk nummer neemt het aantal 'beats per minute' toe en al snel begint het op een houseparty te lijken. Roterende heupen en schouders her en der passen zich met liefde aan. Opmerkelijk, gezien de ietwat hoge gemiddelde leeftijd. Dit rijpere Zuco-publiek is kennelijk niet vies van een feestje.

Plastic bekers door de zaal verspreid bevestigen dat verloren vocht ruimschoots is aangevuld. Er wordt nog wat gedanst op de improvisaties van dj Marieke en percussionist Joachim. Maar hoe leuk het ook klinkt, het gros van de aandacht is gereserveerd voor een vrouw die haar weg door de -inmiddels beschikbare - vierkante meters heen danst. Niet altijd even positief, die aandacht. Als ze na een soort van koprol haar armen triomfantelijk in de lucht steekt is het geen applaus, maar wat scheve blikken en schunnig gelach die daarop volgen. Kennelijk reden zat om snel haar jas te halen en naar huis te vluchten. Leuk afsluiter van de avond toch?