De show begon wat slap. Eén van de drummers zong een Japans lied en sloeg op zijn trommel. Even later kwamen er steeds meer drummers en drumsters het podium op, om mee te zingen. Na dit openingslied begon het echte geweld. Een zwaar en kolossaal gebeuk bracht een glimlach op de gezichten in de afgeladen zaal. Allemaal speelden ze tegelijk hetzelfde ritme en deden dezelfde danspassen, een soort synchroonzwemmen voor drummers. Af en toe ging de leider hier tegenin en kwam er een ander drijvend ritme de zaal in. Deze lekkere ritme afwisselingen werden af en toe onderbroken door een stukje ritmisch theater. Zo gebruikten ze een soort tennisracket, waar je ook op kon slaan, en werd er getennist. Ze daagden elkaar uit, waardoor het ook nog leuk klonk. Met dit stukje humor weet Yamato, zonder woorden, heel goed te communiceren met de zaal. Er ontstond een soort band tussen Yamato en het publiek. Dit vertaalde zich verder in een vraag-en-antwoordspel. Een van de drummers sloeg een aantal keer op zijn taiko en het publiek moest dan hetzelfde ritme klappen. Even later kwam een van de drumsters erbij, en probeerde hetzelfde…het bleef doodstil. Het publiek reageerde alleen als die andere drummer dat deed. Ze rolde er een grotere taiko bij en probeerde het nog eens. Weer geen succes. Ondertussen had de andere drummer er een nóg grotere taiko bijgehaald. Zo werd het een strijd tussen de twee leden van Yamato.

Ze gebruikten niet alleen maar slagwerkinstrumenten. Ook de Koto, een soort harp, maar dan plat op de grond, de Jaltarang, een soort schaaltjes gevult met water, waardoor er een hele mooie heldere toon uit komt en de Shamisen, een soort gitaar maar dan met slechts drie snaren die met een soort spatel worden aangeslagen, kregen allemaal een plek in de show.

Wat begon als een oersaaie act, werd een toffe show . Deze Japanners weten hoe ze het publiek moeten vermaken om over de drijvende aardse ritmes nog maar te zwijgen. Dit aangevuld met een stukje Japanse cultuur en non-verbale humor is het zeker iets wat je een keer gezien moet hebben.
Niet iedereen zal het leuk vinden, maar voor drummers en -sters, enthousiastelingen en cultgoeroes is het toch wel een dingetje op het lijstje.