Vrijheid. Moet je vieren.
Een contradictie, want moeten is geen mogen en daarmee per definitie niet vrij. Maar dit vergeven we de sloganschrijver. Zoals Def P het lekker relativeerde: “We zijn nu al zeventig jaar van die moffen af, rede voor een feessie!”
Dus met de laatste klanken van Nikki (en band) over de esplanade, begon een nieuwsgierige tocht langs de andere podia. Hoe groot is het feest op de Grote Markt? Het plein toonde wat het programmaboekje voorspelde: om zes uur was het sloes. Alleen het lijk van het feest lag er nog, wat zich vertaalde in een verlaten podium en een ongenadige rommel.
Vrijheid is kennelijk je troep daar neer pleuren waar jij het leuk vindt liggen.
Op dat moment was het wel nog feest op het stadhuisplein. We kwamen aan tijdens de rust, maar een gezellige dj hield de waan op van een heus jordaanfestivalletje. Meneer Hazes was ook op dit plein nog de baas. Wel lag de gemiddelde leeftijd, ten opzichte van het Festivalplein, aanzienlijk hoger bij dit Hollandse podium. Maar ja, er is een reden dat Geer en Goor hun meeste optredens doen bij oude van dagen. En dat heeft in dit geval niets te maken met het feit dat die minder hard rennen.
Daar het menselijke drang is om rondjes af te maken, begon de terugtocht naar het Festivalplein. Op de terugweg werd duidelijk dat Almere het niet eens was met de absurd hoge prijzen op het Festivalplein. Terwijl er op het terrein amper rijen waren, was alles dat eten verkocht buiten de hekken een goudmijn. Wat er voor een vette hap al niet gedaan moet worden.
In onze afwezigheid hadden de Hot Stewards hun aftrap al gemaakt. Het was duidelijk te merken dat de mensen die thuis gegeten hadden klaar waren en dat de wat mindervrije mensen die dag ook hun vrijheid wilde vieren. Een heuse menigte vormde zich voor het podium. Even stiekem back-stage laat zien dat de eerste twee rijen mensen bestaat uit gillende meisjes. Doen ze dus toch goed.
Diezelfde, stiekeme blik back-stage leverde prachtig resultaat op. Er heerste een ware Kane-antipathie. Het gerucht dat de mannen van Kane lichtelijk uit de hoogte kunnen doen, behoort ondertussen tot basiskennis. Maar het zo hard bevestigd krijgen, is gewoon niet grappig meer. Maar uiteindelijk begon Kane aan het optreden. Of toch niet? Na alle notabelen die de afgelopen twee weken minuut na minuut stilte opeisten, voelde ook Dinand de drang er een minuutje aan vast te plakken. Heel nobel, maar of men er op zat te wachten?
Ondertussen was het wel stervensdruk, gelukkig. Ook Almere kan laten zien hoe het hoort op een festival. Overal was het feest en, ondanks het tegenzittende weer, bleven er mensen hangen. Bij Boemklatsch werd er zo fanatiek gedanst dat de Utrechtse dj’s onder de indruk van het Almeerse publiek afscheid namen – die zien we duidelijk nog ‘ns terug. Ook Typhoon en het Zwolse collectief gaven een puike show weg.
Misschien kunnen we achter sommige dingen een vraagteken zetten. En wie verzon het om tv-reclames op een festival af te spelen? Daarbij trapte ook het tegenvallende weer de hele dag op de rem. Desalniettemin mag over het algemeen gezegd worden dat bevrijdingsfestival een erg leuk feest was. Mede door gevarieerde line-up en verschillende locaties. Het was een gure nacht, maar wel een vette; we kijken uit naar 2010!