De avond begon met een Bob Marley Tribute Band, genaamd No Nuff. Een band van hoog niveau waarvan het zonde is dat zij hun creativiteit niet in zelfgeschreven muziek gebruiken. Wat wel tof is, is dat zij niet alleen de hits van The Wailers spelen, maar juist de wat onbekendere nummers.
Over de tweede band zijn er een hoop misverstanden geweest. Ten eerste was het vervelend dat zij niet op de flyer vermeld waren. Dit kwam omdat zij nog zaten met een naam, die hadden zij nog niet. Eindelijk werd dan de naam bekend gemaakt, de Flat Dynamics. Wat op de avond zelf toch maar veranderd was naar The Shakedown Eight. Zoals de naam al doet verbeelden zijn zij met z’n achten - wat al best moeilijk te coördineren is – en waren ze ook pas zes weken bij elkaar. En toch speelden ze heel strak spelen, al was het niet heel origineel. Soms herhaalden zij loopjes uit andere nummers. Jammer, maar dat drukte de pret niet. Met nog ongeveer tachtig kaartjes over was het volle bak in de popzaal. En niemand die stil kon blijven staan op de uptempo skabeats en zwoele reggaemelodieën.
Toch zat iedereen gespannen te wachten op The Slackers, waar zij toch echt vijftien euro voor hebben neer geteld. Het voorprogramma had hen al goed opgewarmd, het zweet was al aan het condenseren op het plafond, maar het feest moest eigenlijk nog beginnen.
De Amerikaanse skahelden waren slechts voor drie dagen in Nederland en toch komen ze even in het pittoresk dorpje dat Lelystad heet. Een grote eer kun je wel zeggen, dus props voor de organisatie. Bij de eerste noot was de toon al meteen gezet. Op de perfecte mix van reggae, ska en rocksteady was goed te dansen. Sterker nog, als je stil kon blijven staan verdien je echt een lintje. Het ritme beval je lichaam te bewegen en het muziek dwong een glimlach op je gezicht alsof je lippen naar achteren werden getrokken.
Het optreden duurde al met al toch twee uur lang en aan het eind was alles en iedereen zo brak als maar zijn kon. Dit feest is een groot sprankelend succes gebleken en zeker voor herhaling vatbaar.