Bevrijdingsfestival 2009 lijdt de hele dag aan een dreigende hemel. Hier en daar gaat het zelfs verder dan dreigen, waardoor al in de middag de eerste parapluutjes te zien zijn. Maar in eerste instantie houdt de droogte stand. Op de Grote Markt zijn de evenementen op volle toeren aan de gang: op de agenda stonden streetdancewedstrijden en allerlei kleine optredens.
Het publiek straalt aan alle kanten uit te wachten op één ding: optredens van kinderen, vrienden of vriendinnen. De algemene geur van het publiek meandert tussen mierzoete parfum en het brandend tabak waarmee de tijd gedood wordt.

Ondanks de vrijere toegang van dit podium – er staan hier geen dranghekken en de veilige V’tjes op schouders en borstkast zijn hier niet alomtegenwoordig. Kortom, hier lijkt men werkelijk vrij te zijn; maar echt spetterend wil het toch niet worden. Zelfs niet als Met Opzet het podium betreedt. Terwijl flink wat mensen de indruk wekken voor deze jongens te zijn gekomen. De heren houden vast aan een overdaad aan quasi-nonchalante fuck-its, shits en ja-toch?’s. Inhoudelijk komen de dudes niet verder dan tendentieuze 16-jarigenwijsheid (“zelfreflectie”, makkelijk gezeik op de premier), waarmee nergens de ambitie te bespeuren valt waarmee ze grens van dertien-in-het-dozijn-hiphop (met beats waar het sentiment vanaf druipt) willen doorbreken. Maar goed, de flow is redelijk dus wie weet is het koelkastmateriaal dat, straks, gerijpt, de wereld zal doen verbazen.

Het Stadhuisplein kende vandaag twee programmeringen. Overdag was het een kinderpodium, ’s avonds een plein voor Nederlandstalige meezingers. De grote afsluiter van het kinderpodium betrof Almeerder Ali B, voorafgegaan door kinderen die wat met trommels aan het rommelen waren. Leuk voor ouders, maar als onschuldige bezoeker niet bepaald oorstrelend.

Was het podium op het Stadhuiplein vroeger niet hét podium dat ertoe deed? Jazeker, enkele jaren terug wel. Maar op 5 mei 2009 was Ali B de grote headliner voor kids. Bij aanvang straalde de rapper echter uit dat hij anders had verwacht. Hij en zijn kornuiten kwamen op om te rampeneren en hadden er veel zin in – totdat hun blik viel op het publiek dat doorgaans tot de heup kwam. Er werd even geslikt, er verscheen een theaterglimlach en de heren schakelden terug naar een kindervriendelijke versnelling. De jongelingen genoten met volle teugen; complimenten voor de entertainers. Uiterst professioneel, maar dat korte moment van de tragiek overheerste. Een pijnlijke vergissing. De mannen hadden liever een volwassen Almere geëntertaind.

Tussen de honderden dranghekken op de Esplanade werd de vrijheid inmiddels al enkele uren gevierd. Waar eerder op de middag meisjes het festivalterrein niet op mochten omdat ze hun bij de supermarkt gekochte croissants nog niet op hadden, leek de beveiliging nu wat toleranter met het publiek om te gaan.
Het leek bijna op vrijheid.
Maar bij Mala Vita zag het plein er toch uit alsof het was schoongeveegd. Had het publiek trek gekregen? Vreesde men het slechte weer dat inmiddels zijn intrede deed? Voor het 3VOOR12-podium stond een flinke groep mensen, maar het was nog niet de helft van wat er eerder bij de Partysquad stond. Vanuit de hoogte was het uitzicht op het plein minder florissant dan het vergezicht.
Achterin waren er nog mensen aan het sprayen. De Graffiti-held Specs had wat houten panelen neer laten zetten en hielp kinderen aan de rechterkant van zijn kunstwerk. Op de linkerkant had hij zelf een indrukwekkend portret van Typhoon – afsluiter van het festival en dit jaar de ambassadeur van de vrijheid – gespoten.

Nee, dan de muzikale reis op het Nederlandstalige Plein. Onder aanvoering van de muzikale kapitein dj Cor en zijn vlaggenschip (de band Total Eclipse) werd het publiek meegenomen op een twijfelachtige reis langs Danny Lit, Dré en Roxanne Hazes, Peter Beense en Wolter Kroes. Uiteraard voorzag dj Cor het publiek hoogstpersoonlijk van wat okselfrisse plaatjes tussendoor. Hoe vreselijker de programmering, hoe groter de waardering: het plein was lekker vol. Iets te strakke kleding en iets te jolige muziek.
In dit geval het optreden van de Almeerse Danny Lit – volgens fluisteren een lokale held. Het oog constateerde: inhammen tussen de oorbellen. Op een opzwepende skihutmelodie zongen tientallen Almeerders met hem mee dat Amsterdam de mooiste stad van ons land was. Van sommige reputaties zal Almere domweg niet afkomen. Hoe dan ook draaide Zonneveld zich om in zijn graf. Langzaam valt de avond in…