Een blik achter de schermen

Backstage bij Bevrijdingsfestival Flevoland 2009

Tekst: René van der Kroon; Fotografie: Marcella Doppenberg ,

Op een festival zijn er altijd plekken waar iedereen wil komen. Denk hierbij aan de bierstand, de stand waar heerlijk eten wordt gemaakt en een goede plek vooraan bij de dranghekken. Backstage wil ook iedereen wel een kijkje nemen.

Backstage bij Bevrijdingsfestival Flevoland 2009

Waar je in eerste instantie een grote chaos verwacht met rennende crewleden en managers, is het hier opvallend rustig. Enkele technici lopen rustig van het grote podium even naar de eettent waar een ‘all you can drink’-koelkast staat. Ook technici, managers en artiesten maken hier gulzig gebruik van. Één van de technici, Remco Prins, is zeer tevreden over het hoofdpodium. “Dit is mijn afstudeerproject. Die lichten op het hoofdpodium zijn ook een feest, kijk vanavond maar.”

Direct naast het grote podium staat de regietent, waar allerlei kabels liggen die vanuit het ernaast geparkeerde Omroep Flevoland busje komen. Het uitzicht op het water naast het Esplanadeplein ziet er goed uit. De beelden op de monitoren zien er ook niet verkeerd uit. De schermen geven een mooi zicht op beide podia. Één van de techneuten geeft uitleg over het dure ‘speelgoed’. “Een probleem is dat de camera van het 3VOOR12/Flevoland podium nu niet kan draaien en inzoomen.” Hier wordt nog aan gewerkt, maar op dit moment is niet bekend wat de oorzaak is. “We hebben alle kabels vervangen, maar nog doet hij niets. Nu staat hij tijdelijk even vastgetaped en we kijken er zo naar.”

Tussen het podium en de hekken is er een open ruimte voor de beveiliging en de pers. De subwoofers die tegen het podium staan voel je daar zo hard naast je voeten blazen en trillen, dat ook het zicht begint te trillen. De beveiliger die naast het 3VOOR12/Flevoland podium staat, geniet van de optredens. Hij ziet de artiesten van dichtbij en houdt tegelijk overzicht op het feestende publiek. Tevreden wijst hij naar de gele proppen in zijn oor. “Gelukkig heb ik wel oordoppen in.”

Dan komt om kwart voor twee vanuit het niets een man voorbij rennen in een flitsend trainingspak. Met achter hem een kleine entourage stuift hij in een rotvaart naar het podium. Het blijkt Psicho te zijn die, ondanks dat hij in de buurt woont, te laat is komen opdagen voor zijn optreden. Met een teleurgestelde blik staat hij naast het podium te overleggen wat er nu moet gebeuren. Uiteindelijk wordt er besloten dat hij toch nog even het podium op mag. Na een set van slechts twee nummers verdwijnt hij min of meer met de staart tussen de benen van het podium. Zo loopt het programma toch weer op schema en is het tijd voor de officiële opening op het hoofdpodium.

Direct na deze opening is het de beurt aan Dio & the Partysquad. De bazen van de club (of eigenlijk maar één van de twee bazen, Ruben) pompen het uiterste uit de versterkers. Jerry is nog niet in staat om op te treden vanwege de verwonding die hij opliep met een auto ongeluk op Ibiza. Hij kijkt backstage hoe zijn collega Ruben staat te feesten. Dio is tot een kleine twintig minuten voor het einde van het optreden nergens te bekennen. Met een blauwe jas en een zwarte zonnebril komt hij met nog drie andere mensen het terrein oplopen, wacht nog vijf minuten achter het podium, doet zijn ding en na tien minuten is hij ook weer van het terrein verdwenen. Toch een tegenvaller als op de posters ‘Dio & The Partysquad’ te lezen is.

Een van de technici kijkt met een grote glimlach op het gezicht naar het optreden van I Wannabee & The Wannabees. Hij wijst naar de geluidsafspraken die zijn gemaakt. “We mogen maar 85 decibel blazen tot aan het dichtstbijzijnde huis. Nu draaien we zo’n 95 decibel.” Niemand lijkt het in de gaten te hebben en er wordt op het plein flink doorgesprongen en gefeest. Ook op meerdere balkons aan de oostkant van het plein staan mensen te kijken. Met een verrekijker en een klapstoeltje hebben ze toch de beste kijkplek van het complete plein te pakken.

Backstage begint het ook steeds losser en vrolijker te worden. Een vader voetbalt met zijn zoontje op het open terrein, technici trappen een lolletje en hier en daar springen en hangen leden van de Osdorp Posse rond. Pas om vier uur beginnen mensen te rennen en druk te doen: de truck van KANE komt binnenrollen. Opmerkelijk, aangezien het nog zo'n vijf uur duurt voordat de heren het podium zullen betreden.

Er is echter niet veel tijd om te kijken naar de vele kisten met materiaal die naar binnen komen rijden. Jerome XL en Osdorp Posse zijn begonnen met hun optreden. Tijdens het optreden worden op het podium en op de eerste rij van het publiek lichtfakkels aangestoken. De enorme rookontwikkeling die hierbij ontstaat, zorgt voor onrust bij de beveiliging. De paniek is echter al snel weer verdwenen als na een korte minuut alle fakkels doven en in het vrije gebied worden gegooid.

Terwijl de heren stevig doorspelen, is een verslaggever van Omroep Flevoland bij de bus van de omroep heen en weer aan het lopen. Met een verfrommeld blaadje in zijn hand loopt hij heen en weer en mompelt een intro in zichzelf. Als hij helemaal klaar is met zijn oefening neemt hij de cameraman mee naar het podium. De presentator gaat vooraan het podium staan en roept meerdere malen zijn tekst op.

Tijdens het optreden van The Hot Stewards vinden we in de eettent een zogenaamde 'hospitality rider'. Hier staan de beruchte verzoeken in om het de artiesten zo comfortabel mogelijk te maken. Even wat bladeren in dit boekwerkje leert bijvoorbeeld dat de Osdorp Posse onder meer 6 kratten gekoeld bier (liefst in vorm van munten of bonnen) en een fles Bacardi in de kleedkamer wil hebben. De rider van Typhoon is wat groter en vooral wat specifieker. Een kleine greep uit de rider laat ons weten dat er bij aankomst graag ‘1 fles rode wijn en zoete witte wijn van goede kwaliteit’, een ‘assortiment chips (inclusief TUC naturel!)’, ‘1 fles Hennessy (te overhandigen aan tourmanager)’ en ‘30 flessen Spa Blauw’ worden verwacht.

Tijd om weer even te kijken hoe het er op het podium eraan toe gaat. Even voor het optreden van KANE richt iemand van het management zicht tot de fotografen: “Er mag alleen bij de eerste drie nummers gefotografeerd worden, alleen zonder flits, en daarna moet de ruimte voor het podium weer leeg zijn.” En zo geschiedde: KANE begint met het optreden en na drie nummers zorgen de beveiligers ervoor dat alle pers verdwijnt uit de persruimte voor het podium. Nadat we hier zijn weggejaagd vieren we de vrijheid tussen het feestende publiek.