De gasten druppelen langzaam Nirwana binnen om een bandavondje mee te maken. De deuren van de keet zijn om negen uur open gegaan, maar de geluidsman wil tot elf uur wachten omdat er dan meer mensen zouden komen. Wachtend op het eerste optreden ontstaat er een gesprek met Heleen.

“TMF of 3FM hoeft voor ons niet zo, we willen meer genieten van het spelen en overbrengen van muziek. We doen gewoon lekker ons eigen ding.” Heleen Tichelaar, leadzangeres van de punkrockband Midnight Menace, staat te wachten totdat ze kunnen beginnen met optreden. Van tevoren is geen speelvolgorde vastgesteld. “Eerder vanavond hebben we een muntje opgegooid om te bepalen wie er mag beginnen, en dat zijn wij geworden.”

De groep van vier heren en één dame hebben al zin in het optreden. Ze spelen (op een cover van Slayer na) allemaal eigen nummers. “We hebben allemaal al een punkrockverleden. Ieder bandlid komt al uit een andere band, dus er is ervaring genoeg.” Samen met gitarist Gijs is Heleen begonnen met het schrijven van enkele nummers. “En met de ervaring van iedereen gaat dat heel makkelijk. ”Bepaald zenuwachtig lijkt de verpleegster uit Zwolle niet. “Dit is ons vierde live optreden, maar gelukkig leer je al spelende steeds meer.”

Eindelijk slaat de klok elf uur en de groep springt het podium op. Het eerste nummer ‘Social Security’ knalt door de keet en de sfeer is gezet. Het publiek van ongeveer 25 man staat licht headbangend met een drankje in de hand te kijken naar de groep, die er echt zin in heeft. Na het intronummer hebben de bandleden zich warm gespeeld. ‘No Rest For The Wicked’ volgt en klinkt zeer aangenaam. De titel voor dit nummer is al eerder gebruikt door bands als Godsmack en Cage The Elephant, maar toch is het weer een totaal andere track.

Meerdere zeer goed gespeelde gitaarriffs en een goed opgebouwde bridge verder is de sfeer goed te noemen. Ook zeer goed gespeeld is het nummer ‘Saints or Sinners’ die op de nieuwe EP van Midnight Menace staat. Heleen staat met één voet op haar monitor en zingt haar teksten vol overgave. Ook drummer Jos geniet van het spelen. Uiterst geconcentreerd ramt hij verschillende loopjes en beats uit het drumstel, tot groot genoegen van enkele toeschouwers. Ook de mannen met de snaren hebben een goed samenspel. Af en toe lopen Guus, Kees en Gijs naar elkaar toe om een goed samenspel uit de boxen te werken.

Er klinkt nog velen malen “SPELEN!” uit de zaal, maar de band geeft het stokje toch echt over aan Kensington Arms. De hardcore punkband ramt een snoeihard geluid uit de speakers van Nirwana. Leadzanger Smirre schreeuwt en grunt teksten die door weinigen echt verstaan worden. De band die zijn inspiratie haalt uit Snapcase, Selfmindead en Comeback Kid, speelt een luide en goede opening. Het gitaarspel van Rudy en Corné wordt goed afgelost door scherpe drumstreaks van Joris. Nirwana staat letterlijk te trillen op zijn grondvesten: er valt een glas van achter de bar op de grond.

Maar na de intro lijkt het geheel langzaam in de zakken. De tracks worden alsmaar luider en de vocalen zijn ook niet bepaald aangenaam om te horen. De sfeer op het podium lijkt ook volledig kwijt. Zanger Smirre loopt voor het podium, de twee gitaristen lopen een beetje rond en ook bassist Paul lijkt enorm in zichzelf gekeerd. De sfeer in het publiek is ook niet positief meer. Mensen lopen de ruimte uit en er wordt zelfs geroepen dat ‘we de vorige band terug willen’ en ‘Midnight Menace veel beter was’. Als bijna drie vierde van het publiek is vertrokken, houdt Kensington Arms het na zeven nummers voor gezien. Of we Kensington Arms nog eens terugzien in Nirwana is nog af te vragen. Voor Midnight Menace is dit een ander verhaal.