Zaterdagavond stond De Meester in het teken van Keltische muziek. “Treed binnen in dit nostalgische kasteel!” roept een ridder bij binnenkomst. Door stenen torens en een grote vuurpan op hout wordt De Meester omgetoverd tot kasteel. Het publiek is gekleed in zwarte lange gewaden en middeleeuwse kleding. Zelfs Frodo en Gandalf van Lord of The Rings zijn aanwezig. Op gezichten staan Keltische zwarte symbolen getekend. De sfeer is helemaal aangepast op het optreden van Harmony Glen en Omnia.
Terwijl Omnia zijn krachten spaart in de kleedkamers, vermaakt Harmony Glen de volle zaal alvast met Ierse volksmuziek. Het begint met het muzikale nummer Life’s Lasting Song. Een vrolijk liedje met akoestische gitaren en een accordeon. Bij het tweede nummer begint zangeres Nienke met mooie lange tonen Iers te zingen. De Veenendaalse band weet het publiek goed op te warmen. Vooral het derde nummer zweept de Keltische fans op met de banjo van Sjoerd en de gezamenlijke zang van de artiesten. Het nodigt uit om zelf een volksdansje te doen. Veelgebruikte instrumenten zoals de accordeon, de fiddle (viool) en de bodhrán (Ierse trommel) maken van deze Nederlandse muzikanten een echte Ierse band.
Dan is het tijd voor de multiculturele band Omnia. De humoristische frontman Steve begint wat te lezen uit zijn poëziealbum: “Roses are red, violets are blue, I really hate people, but kind of like you.” Er staan al veel prehistorische, Romeinse en middeleeuwse instrumenten klaar op het podium. Ze zijn allemaal door de muzikanten zelf versierd met Keltische symbolen. Het eerste nummer begint met een lekkere beat op de (Balkan)percussie van Mich. Dit instrument is gedurende het twee uur lange optreden veel terug te horen. Net als de digeridoo’s van Luka die als een trompet uit elkaar worden geschoven en de speciale fluiten van Steve.
Omnia heeft het letterlijk en figuurlijk natuurlijk aangepakt. Ze spelen alles akoestisch en rozenstruiken fleuren het podium op. Zangeres Jenny speelt vaak op de neo-Keltische harp en de bodhrán waarbij ze op de achtergrond hoge tonen zingt. De grote man Luka kan er ook wat van met zijn zware basstem. Wanneer Steve in een zangvorm verhalende gedichten voordraagt uit de 13e eeuw en gedichten uit bekende films, praat het hele publiek zonder problemen mee. Als het bekende gedicht The Raven voorbij komt, gaat het publiek op de grond zitten. Dit doen ze ook op festivals omdat het nummer wel negen minuten duurt. Na het ietwat vermoeiende nummer staat het publiek weer op.
De muzikanten maken veel contact met het publiek en vooral Steve weet de toeschouwers aardig aan het lachen te maken. Als het optreden bijna tot zijn einde komt, roept het publiek om het nummer Morrigan. Als dat nummer is gespeeld, is het traditie dat de band daarna ook echt stopt met spelen. Omnia wilde eerst nog even de cover van Lord of the Dance spelen en daarna moest het publiek nog maar eens proberen Morrigan gespeeld te krijgen. Na een hard gejoel was het dan toch gelukt de bandleden over te halen. De sprookjesachtige band speelde het nummer met een spetterend tromgeroffel als einde.