Er wordt wel eens gefluisterd dat Almere moeilijk publiek heeft. Afwachtend, lastig te overtuigen, meer van dat. Als dat ergens niet voor geldt, dan wel voor het Utrechtse Boemklatsch. Op bevrijdingsfestival draaide het feestkwartet een volle Esplanade door. Het Almeerse publiek ging daar massaal uit z’n plaat. Vanaf dat moment was het domweg aan.
Dus kon het ook niet anders of De Meester zou afgelopen vrijdag uitverkopen. Dat werd wel weer ‘ns tijd ook, want na een buitengewoon succesvolle start in begin 2009 liet het publiek zich de afgelopen maanden erg spaarzaam zien. Als poppodium wil je het seizoen toch afsluiten met een dampende avond. De Meester had er dan ook alles aan gedaan om het dak eraf te blazen; zelfs de uitsmijters hadden er zin in en verwelkomde het publiek uiterst gastvrij.
Na een loeihete week was de temperatuur ook vrijdagavond niet zuinig. Bij het voller stromen van De Meester was het op de opzwepende muziek dan ook al vrij snel zweten geblazen. Plakkende shirtjes, glimmende boezems in het licht: heerlijk. Almere gaf zich honderd procent over aan het lot dat Mike Mago en consorten in gedachten hadden. Zo werd de liefde tussen Almere en Boemklatsch bevestigd. Het werd, op deze sterfdag van koning Jackson, zo’n heet feest dat Mike Mago het optreden afsloot met de woorden: ‘Almere jullie zijn te gek, kom een keer naar Utrecht. Ik zet hém hier op de gastenlijst. Hoe heet je? Sven? Op de gastenlijst: Sven plus vijftig!’
Toch is het jammer dat dit Almeerse publiek niet even hartelijk was voor Drumpatroon. Want de set die DJ Stefanovici en De D tijdens het voorprogramma draaiden was vreselijk opzwepend. Voor de gelegenheid hadden ze de hiphop opzijgezet voor een geile mix van dub, grind, electro en andere smerige beats. En vooruit: af en toe een terecht hiphopplaatje. Menig bezoeker vroeg zich bij binnenkomst dan ook af: ‘Zijn die gasten van Boemklatsch niet met z’n vieren?’
De vraag die dan ook opkomt, is deze: waarom koos men na optreden van Boemklatsch direct het hazenpad? Zo jammer, want de Drumpatroon-jongens deden hun uiterste best om de feest-geist in leven te houden. Gezien het vluchtende publiek een moeilijke taak. Daardoor sloegen jongens wat door in hun moeite, hier en daar smaakte het zelfs naar wanhoop. Ze bleven het publiek maar dichterbij roepen, de muziek stoppen en bewijzen dat het beter kon.
Doodzonde dat Almere deze jongens, hun eigen jongens, zo de rug toekeerde. Het is al vaker gezegd, maar blijkbaar is het tijd voor een herhaling: Almere wordt wakker, jullie hebben Drumpatroon!