Stonefly brengt rock-’n-roll terug in Kraggenburg

Back to the seventies op Brennels Buiten

Tekst: Bionda Meulenberg, Foto's: Ferdi Boudier ,

Het zat de feelgood rockband Stonefly niet mee afgelopen zaterdag. Het publiek was te klein en de gitarist zat doodziek thuis. Toch heeft deze deels Flevolandse band er een topavond van gemaakt op Brennels Buiten in Kraggenburg. De pianist heeft de gitaarpartijen met verrassende pianorifjes opgevangen.

Back to the seventies op Brennels Buiten

Er had een volle zaal moeten staan, maar na even wachten moest de band het toch met een ‘kale boel’ doen. Ondanks de zieke gitarist besloten ze om het optreden toch door te laten gaan. Een barkruk met daarop een gitaar symboliseerde de aanwezigheid van de gitarist.

De bandleden Jan Hoving (vocals), Thomas Vermeulen (drums), Willem Hoving (Hammond/piano) en Rob v/d Broek (bass) betraden het podium. Een akelige stilte in de zaal maakte plaats voor het eerste lekkere swingnummer. De bandleden leken uit ‘the seventies’ te komen, want je zag een stippelblouse, glittersjaaltje, bretels met diamanten, zonnebril en wijde broekspijpen. Niet alleen in de band was te zien dat ze op de jaren zeventig mikken, maar ook in de lekkere rock-’n-roll muziek.

Toch klonk de band ook wel eigentijds: Er klonken strakke melodieuze basrifjes, vette drumfills en veel orgelachtige tonen. Stonefly klonk ondanks het ontbreken van de gitaar als één strak geheel. Refreinen bleven in je hoofd hangen en nummers werden spetterend afgesloten. Het repertoire varieerde van swingende nummers tot wat meer relaxte nummers. De toeschouwers waren zo onder de indruk van de muziek, dat ze meer bezig waren met observeren dan bewegen. De muzikanten stonden zelfverzekerd op het podium. Dat kwam nog meer tot uiting door de mooie podiumverlichting en het krachtige geluid. De zanger had lekker de ruimte om kleine pasjes over het podium te maken. Hij ging op in de muziek en drukte met gevoel en expressie uit wat hij zong. Zijn microfoonstandaard kon hij geen minuut lang op het podium laten staan. Jan had een krachtige rockstem, typisch een stem uit de jaren zeventig.

Vanwege de kleine opkomst werden de nummers beloond met een slap applausje. Tussendoor maakte Stonefly humoristische opmerkingen over de vreemde setting zonder gitarist. Uiteindelijk heeft Stonefly toch een sterk optreden neergezet. Het publiek smeekte zelfs nog naar meer en werd beloond met het nummer ‘Flaming Love’. Toen was het toch echt afgelopen en de akelige stilte in de zaal keerde weer terug. De band droop van het podium af en pakte een biertje.