Backstage bij De Meester is het de gezellige rommel die bij een avond vol optredens hoort. Ergens daartussen verschuilen zich ogenschijnlijk één zwartharige en vier blonde, Zweedse dames. Het zijn de leden van Hysterica op toer voor hun album Metal War. Hysterica is dé all-female metalband van de wereld, aldus de dames. Waarom er zo specifiek alleen maar vrouwen in spelen? 
“De wereld heeft een vrouwenmetalband nodig!” zegt gitarist RockZilla stellig. En zo is het maar net.
Maar dat de vrouwen er vanavond geen behoefte aan hebben om een gender-discours op te rakelen, wordt vrij snel duidelijk. Een tintje Freud is er wel, maar zonder fallussymbolen of geneuzel. Basseuze SatAnica verwoordt hun verschijning zonder omslachtigheden: “Iedereen wil ons neuken!”

Daarop valt een stilte.
Sowieso liegt de verschijning van de dames er niet om, maar ook verbaal worden er geen doekjes om gewonden. Op de stilte spelen de dames feilloos in. Gecombineerd met de nodige visuele prikkelingen die de gedachten én ogen toch meermaals laten afdwalen, besluiten de dames elkaar te interviewen.
“Welke cupmaat heb je?” vraagt zangeres Anni De Vil met een ondeugende glimlach aan SatAnica.
“Vandaag een F’je,” luidt het antwoord – ter illustratie glijdt haar hand op de boezem.
”Yeah right!” hoont RockZilla, “Ik wil de mijne terug!”
Met een wel zeer tot de verbeelding sprekende grijns vult SatAnica de extra ruimte aan met een zakje nootjes (Voor als er een fuif is!). Wat kun je als man nou nog anders doen op zo’n moment dan toch heel stiekem een beetje jaloers zijn op een zakje nootjes?

Het moge duidelijk zijn dat seksualiteit een voornaam onderwerp voor de dames is. Dus moet die ene vraag door de beugel kunnen: waar gaat de voorkeur van deze dames naar uit?
“Nou, we kijken niet naar mensen als piemels en kutten [letterlijk: cunts, red], we zien ze als geliefden of niet,” legt Rockzilla uit. Een iets te politiek antwoord op een vraag die met één woord beantwoord kan worden. “Kijk, het belangrijkste is gewoon:  we zijn allemaal single!”
En daar slaan de dames de spijker mee op de kop.

“Maar willen jullie niet weten wat onze inspiratie is?” vraagt gitarist Bitchie.
“Moet dat nou?” klaagt RockZilla daarop, “Dat wordt altijd al gevraagd. Nou even snel dan, we houden van Judas Priest enzo…”
Ja, ja, interessant. Belangrijker is een algemenere vraag over metal: horen er nu wel of geen toetsen in thuis? De dames laten zowaar een stilte vallen.
“Daar zijn we verdeeld over,” zegt Drummer Hell’n Drums, “Ik vind het wel leuk, anderen weer niet.”
“We hadden eerst wel een toetsenist,” vertelt SatAnica, “Maar die hebben we opgegeten toen we honger kregen.”
“Bovendien zijn keyboards zwaar en nemen ze teveel ruimte in op het podium,” vult RockZilla aan, “Daar wil ik verdomme staan!”
De glimlachjes die erbij op de mondhoeken staan, spreken boekdelen.

“Het album hebben we opgenomen in een beroemde studio in Spanje,” legt Bitchie uit. Lachend wordt daaraan toegevoegd dat de dames daarbij twee weken op elkaars lip hebben geleefd. Allemaal op dieet, een huilende baby erbij. Tussen neus en lippen worden er schunnige verhalen tegenaan gegooid over P.M.S, ongestemde instrumenten en het feest dat die opnames werd. Maar de dames zijn content met het resultaat.
“En vijf van ons hebben het overleefd,” aldus Annie de Vil.

Metal is het waard om voor te vechten, dus dat doen de dames. Ze benadrukken daarbij dat de lol voorop staat en zijn daar zelfs geloofwaardig in (“Zelfs interviews kunnen leuk zijn!”). De kans die ze nu hebben, met het album en de bijhorende toer, grijpen ze met beide handen aan.
“We houden van dit leven,” zegt RockZilla, “en van elkaar natuurlijk!”
“En van onze toermanager,” zegt SatAnica, “Die regelt niet alleen alles, hij heeft ook een grote lul en bevredigt ons!”
Voorlopig willen de dames dus wel doorgaan. Er zijn al twee nummers voor een volgend album. Daarover verklapt Anni De Vil vast: “Die nummers gaan over schoenen, kapsels en verkrachting!”

“Weet je?” vraagt RockZilla, “Hysterica gaat over humor, attitude, aantrekkelijk zijn en… Nu ja, en nog veel meer!”
“Hysterica is geen naam,” concludeert Annie De Vil, “het is een diagnose!”