Er was een tijd dat gitaarmuziek glorieerde in Almere; er waren punkers, skaters en metaldudes. En toen kwamen de Gothics – ongetwijfeld een periode die ooit ‘de goeie ouwe tijd’ genoemd gaat worden, al is dat ronduit onterecht. Om niet over emo’s te beginnen!
Of punk nog leeft? Vermoedelijk niet. Zoals skaters die met een controller voor de buis rolschaatsen.

Kan dat kwaad? Het antwoord is oninteressant. Belangrijker is een andere conclusie: metal heeft het wel overleefd. Dat laatste is ook Hans, fervent lid van de Metal Manics-fanclub, niet ontgaan. Met genoegen constateert hij dat er weer veel metalheads rondlopen: “En daar moet natuurlijk wat voor georganiseerd worden!"

Zodoende stapte hij naar De Meester met een plan. Twee, drie keer per jaar een metal-avond in de stad. “In de donkere maanden dan, want in de zomer is er genoeg te doen.” Zo’n avond bestaat dan uit een lokaal of regionaal bandje, daarna een middenklasser en als afsluiter een top-act. Een formule die schijnbaar aanslaat, want het was lekker druk in De Meester. 

De Almeerse metalheads lieten van zich spreken met Gloria Victis, vernoemd naar Antonin Mercié’s kunstwerk ter ere van gevallen soldaten in de Frans-Duitse oorlog. Opvallend is een van de gitaristen, waarover werd gefluisterd dat hij twee keer heeft leren gitaarspelen omdat zijn wijsvinger ooit sneuvelde bij een ongeval. Verder valt vooral op dat de band nog groenig ruikt. Het optreden is verre van beweeglijk en ook de routine in de band is nog niet te horen. Maar wie weet wat extra tijd in het oefenhok en wat podiumervaring kunnen veranderen? 

Ook het Vlaamse Legends of Steel deed een spreekwoordelijke duit in de zak. De act was op het laatste moment geboekt omdat de oorspronkelijke band had afgezegd. Het publiek was daarom getuige van de soundcheck. Daarna volgde een aankondiging en een theatrale hymne, waarbij de zanger langdurig met een vlag stond te zwaaien. Het eerst nummer zong hij steunend op een zwaard. Tja, wat is het toch met metalbandjes die de presentatie meer prioriteit geven dan de muziek? De bassist bijvoorbeeld speelde tweeledig; enerzijds zijn instrument anderzijds toneel. Het oog telde aanmerkelijk meer noten dan het oor. 

Nee dan Hysterica. Vijf prachtige, Zweedse vrouwen op toer voor hun eerste album, Metal War. De dames spelen toegankelijke, Judas Priest-achtige metal. En ze hebben er lol in! De frontman is een prachtige zangeres en ze betoverde het publiek. Tussendoor werd er stiekem gegluurd naar het stukje ondergoed van de “basseuze” wiens korte, leren jurkje welwillend over de bil omhoog sloop. Chapeau. Hulde!
“Ja, dat verkoopt wel!” zegt een glimlachende man op weg naar de bar.
“Maar zou het ook leuk zijn als het mannen zouden zijn?” vraagt een kritische dame. Een jaloerse tong? Misschien. We weten het niet, en vooral: we malen er niet om. Hysterica is domweg een must-see-show!