Nog voordat het vijftal van Room Eleven op het podium te vinden was, klonken er natuurgeluiden door de Grote Zaal van Schouwburg Almere. Vol welbekende spanning zat het publiek te wachten tot het podium betreden werd. Tot het moment daar was, kon men genieten van vogelgeluiden en het decor in de vorm van een muzikale huiskamer.

De band kwam op, het geroezemoes stierf weg en de avond kon beginnen. Nadat Janne een tweetal nummers had gezongen gaf zij uitleg over de reden voor een theatertour. Dit werd op komische wijze toegelicht door de overige bandleden die het publiek van een ‘ballentent’ en van een Japanse jazzclub nadeden. Ook vertelde ze dat er ondanks de theaterstoelen gewoon gedanst mocht worden als het publiek ‘het’ voelde. Natuurlijk stonden er op dat moment een aantal grappenmakers op.

Room Eleven vervolgde haar swingende optreden. Niet alleen was de band een lust voor het oog, ook het decor mocht er zijn. Een groene telefoon, de grote rode bank en een paar stoelen werden optimaal benut door Janne; als ze niet op de bank aan het lachen was, zat ze wel geduldig op de stoelen te wachten tijdens een spectaculare drum-, contrabas- of pianosolo. Ook werd duidelijk dat niet alleen Janne’s stem aangenaam is, toen de hele band als een Doo Wop-band het achterste van hun gouden keeltjes lieten horen.

Het publiek was niet alleen een luisterende en dansende rol toebedeeld, ook mocht men meekiezen welk nummer er gespeeld werd. Er kon gekozen worden voor Faith, afkomstig van het eerste album, of voor het Nederlandstalige nummer Chinatown. Het publiek koos met een luid gejoel voor het onbekende, maar zeker ook lieve, laatste nummer.  Nog nooit heeft iemand zo aandoenlijk het woord “paardenkak” uitgesproken. Chinatown had bij de band zelf trouwens ook de voorkeur: Janne eindigde dit nummer met de woorden “Ik zeg liever ja dan Faith.”

Tussen de liedjes door maakte Janne ontspannen wat grapjes naar het publiek, soms vertelde ze ook wat er achter bepaalde nummers zat. “De banjo staat in een slecht daglicht, maar wij gaan ‘m even in het zonnetje zetten. Een banjo kan namelijk slecht nieuws heel vrolijk maken.” Dit werd nog even duidelijk geïllustreerd door de zinnen “Je bent ontslagen” en “Het is uit” met de banjo te begeleiden. Hierna werd het nummer Lalala Love gespeeld, een nummer dat gaat over de stof die voor het gevoel van verliefdheid zorgt. Een vrolijk nummer was het zeker.

Na het onvermijdelijke Hey hey hey gespeeld te hebben en het publiek massaal uit hun stoelen oprees, kreeg de band een bos bloemen. Dit betekende echter niet dat Room Eleven al klaar was. Het applaus was zo overweldigend dat ze nog zeker drie nummers speelden in de toegift. Helaas moest er tóch een eind komen aan een geweldige avond vol gevoelige, jazzy popnummers, grapjes en anekdotes.