Voordat de eerste noot ook maar gespeeld was, waren bijna alle zitplaatsen al gevuld. Hiermee kunnen we haast spreken van een volle bak. Want staan, dat doen we niet in een jazz-club. Lekker zitten, aandachtig naar de muziek luisteren en netjes klappen aan het eind van elke solo.

Toch was er iets anders aan jazz-sfeer. Vermoedelijk de geur van buurthuisdisco, met vrolijke, felgekleurde discolampen en rondhuppelende tienermeisjes.
'Zitten we hier wel goed?', vraagt een toeschouwer cynisch aan zijn gezelschap. Gelukkig was die paniek onterecht, want al gauw zorgden de ervaren muzikanten en goed geluid voor een ontspannen sfeer.

Onder leiding van saxofonist Willem Hellbreker speelden Martien Oster (gitaar), Klaas van Donkersgoed (drums) en Rico de Jeer (contrabas) hun repertoire en zoals gebruikelijk werd aan het eind ook het publiek uitgenodigd om mee te spelen.

Maar vooral opvallend was de ‘pauze met verassing’. De meisjes die eerder nog vrolijk rondhuppelden stonden bewapend met dwarsfluit op het podium. Willem Hellbreker testte zijn microfoon en kondigde de dames aan. Jamy, Quincy en Naomi – allen leerling bij muziekschool Blaasmere. Ze speelden drie liedjes met volle overgave, elkaar met duimen en onderlippen aanmoedigend. Het publiek leek het minstens zo leuk te vinden.

Na de dwarsfluiters mochten de gastmuzikanten hun aandeel brengen. Opvallend dat ook bij dit onderdeel de muzikanten relatief jong waren. Het hoogtepunt daarvan vond plaats toen Klaas van Donkersgoed zijn drumstokjes doorgaaf aan een 13-jarige drummer. Belangrijk is dat de sfeer daaraan niet inleverde.

Inmiddels vindt Fridaynight Jazz al een tijdje plaats in de Wow-Under. De organisatie lijkt erg te spreken te zijn over het verloop van deze avonden. Het publiek zal ze daar geen ongelijk in geven.