Bij binnenkomst valt meteen op dat het podium goed vol staat. De muzikanten zitten nog in de keet, maar de instrumenten staan wel al opgesteld: gitaren, blaasinstrumenten en slaginstrumenten. Bij elkaar opgeteld ongeveer 25 instrumenten. Veel bijzondere instrumenten zoals bijvoorbeeld een guitarrón en een tuba met twee bekers. De koffers waar al deze instrumenten in hebben gezeten staan twee meter hoog opgestapeld tegen de achterwand. Ook staat er een met plakband verstevigde grote kartonnen doos opgesteld. Waar deze doos voor dient blijft nog even een mysterie.

De zaal is nog erg leeg op het tijdstip dat het optreden zou beginnen. “Wat een drukte hè?”, klinkt het cynisch. Hierna druppelen er toch steeds meer mensen binnen en na zo'n drie kwartier is de zaal goed gevuld. Plotseling klinkt er muziek vanuit het restaurant. Er komt een drumfiets aangereden met daarachter, als in een fanfare, de andere muzikanten. Eenmaal aangekomen bij het podium stelt zanger Ferry Heyne zijn muziekcollectief voor: “Wij zijn De Kift”. “Wij zijn het publiek” roept een lolbloek vanuit de zaal.

Het muziekcollectief De Kift is een bijzonder gezelschap. De één gekleed in een foute blouse en anderen zijn gekleed in kostuums waarvan de voering aan de buitenkant zit. Drummer Wim Ter Weele kijkt nog chagrijniger dan Hans Dorrestijn. Dit is echter pure misleiding, want hij en de andere muzikanten hebben duidelijk veel plezier in het spelen van hun muziek. Ook de oudste van het gezelschap blaast er flink op los met zijn trompet.

De nummers van De Kift zijn muzikale bewerkingen van gedichten, dus het is erg prettig dat de akoestiek in Brennels Buiten zo goed is. Alle teksten zijn goed te verstaan. Het zou natuurlijk zonde zijn als je een tekst als “Als gelovigen gaan vloeken en de dief de waakhond bijt, en Sneeuwwitje voor haar dwergen haar slanke benen spreidt” niet zou verstaan.

Er zit veel variatie in het optreden. Soms is het heel klein en intiem, Ferry Heyne draagt dan op zachte toon een gedicht voor. Het volgende moment halen de muzikanten alles uit de kast met meerstemmige zang, grote blaasinstrumenten en snerpende gitaren. Harmonieus samenspel met trompetten wordt afgewisseld met chaotische gitaren en drums. Krachtige uithalen met de trombone worden gecombineerd met ingetogen gitaarspel. De Kift maakt gebruik van veel verschillende instrumenten, toch klinkt de muziek als één geheel. Opvallend is ook dat de nummers steevast plotseling stoppen. Er valt dan ineens een stilte waar het publiek dan weer op antwoord met een meer dan enthousiast applaus.

Bij het nummer 'Hoofdkaas' haalt Wim Ter Weele de grote kartonnen doos tevoorschijn. Hij leunt er op zoals een landloper op een stuk karton ligt te dommelen. Hierna begint hij de kartonnen doos ritmisch op en neer te bewegen. Nu wordt ook duidelijk wat de inhoud van de doos is: conservenblikken. Door het schudden vallen er steeds meer blikken uit de doos. Ter Weele gaat net zo lang door totdat alles op de grond ligt: het podium is één grote ravage. Het publiek vindt het geweldig en na afloop van het optreden roept het publiek dan ook om meer. Voor de toegift schoppen de muzikanten wat blikken weg om ruimte te maken op het podium.

Na het optreden hebben de muzikanten de zaal overigens netjes achtergelaten, want zij hebben alle blikken zelf opgeruimd. De band had sowieso een hele klus aan het leegmaken van het podium. “Het is leuk al die muziekinstrumenten. Het enige nadeel is het uitpakken en inpakken”. Het meemaken van een live optreden van De Kift is in ieder geval een bijzondere ervaring.







Op zaterdag 7 februari staat op dit podium in Kraggenburg pop-rock girlband Six Senses.