Het jazzfestival ging meteen sterk van start met een krachtig optreden van Sabrina Starke. Haar carrière is onlangs in een enorme stroomversnelling geraakt, waardoor al veel mensen kennis hebben gemaakt met haar unieke stemgeluid. Een live optreden van deze charismatische souldiva is zeker aan te raden, want haar stem raakt je, hoe dan ook. Zelfs als je helemaal achterin de zaal zit.

Het volgende optreden in de grote zaal van de Agora had wat minder soul. De gladgestreken loungemuziek van Gare du Nord klonk in het begin zelfs volkomen zielloos. Het levendige gastoptreden van trompettist Jan van Duikeren was dan ook meer dan welkom, maar het optreden kwam pas echt goed los toen ook zangeres Dorona Alberti op het podium verscheen. Zij is een sprankelende persoonlijkheid en zij danste er flink op los op haar hoge hakken.

De tweede avond van festival werd geopend met een optreden van Quasar, de winnaar van de Jazz-i Award 2009. Deze muziekprijs voor amateur jazz muzikanten uit Lelystad werd in 2008 voor de eerste keer uitgereikt en werd destijds gewonnen door latin-formatie Divertido.

In de grote zaal was inmiddels het optreden begonnen van Karsu. Ondanks haar jonge leeftijd stond dit 18-jarige talent eerder al in de Carnegie Hall in New York. Toch kwam ze niet erg zelfverzekerd over. Geheel onterecht, want het publiek was erg onder de indruk van het optreden van Karsu Dönmez en haar band. De drummer zorgde op sommige momenten voor krachtige en snelle ritmes en de door Karsu zelf geschreven Turkse nummers waren bijzonder mooi. Karsu was absoluut de grote verrassing van dit festival.

Twee verdiepingen hoger in de Agora kon je genieten van Eric Vloeimans, één van Europa's beste jazztrompettisten. Twee maanden geleden trad hij ook al op in Lelystad: toen nog in het kader van de Underground Jazz serie. Ook nu stond hij op het podium samen met het Willem Hellbreker Quartet, de jazzformatie van de Lelystadse saxofonist Willem Hellbreker. De goed gevulde zaal genoot van het optreden van deze topmuzikanten en van het mystieke geluid dat Vloeimans wist voort te brengen met zijn trompet.

Ondertussen stond de Afghaans-Duitse Simin op het podium van de Flevoland Zaal. Deze zaal zit een beetje verstopt in een hoek van het Agora gebouw. Het bijzondere ontwerp en het kleurrijke interieur van het Agora gebouw zijn een feest voor het oog, maar vanwege het lage systeemplafond doet deze zaal wat kil en sfeerloos aan. Misschien dat daarom juist deze zaal de 'Flevoland' zaal wordt genoemd? Desondanks wist Simin in deze ruimte een intieme sfeer op te bouwen, Met veel emotie in haar stem en met de door haar zelf geschreven nummers bracht Simin Tander het publiek in oosterse sferen.

De grote zaal was inmiddels volgelopen voor een optreden van Gino Vannelli & Bert van den Brink. Dit optreden was aangekondigd als één van de hoofdacts. En aangezien de uit Canada afkomstige Gino Vannelli veel bekend repertoire zou gaan zingen, wilden met name de oudere bezoekers dit optreden graag zien, maar toen de organisatie vond dat het te druk werd in de zaal, mocht niemand er meer in. Vol is vol, werd er gezegd door het personeel. Jammer voor degenen die 55 euro hadden betaald voor een passe-partout, maar helaas waren veel optredens in andere zalen net afgelopen, waardoor er voor hen niets anders restte dan wachten totdat de boel was omgebouwd voor het volgende optreden.

In de kleine zaal werden sommige mensen ondertussen wat ongeduldig. De band Sensuàl besloot daarom alvast maar te beginnen met het optreden en het eerste nummer te laten dienen als soundcheck, inclusief alle gebruikelijk gebaren richting de mannen van het geluid. Zangeres Eva Kieboom verontschuldigde zich voor de 'mime-show' die normaal gesproken niet bij dat nummer hoort. Na deze geïmproviseerde soundcheck was het geluid helemaal perfect en de band liet het publiek proeven van een cocktail van jazz, pop en Braziliaanse muziek. Sensuàl noemt deze prettige mix van geluiden graag ´Brazilian Jazz ’n Grooves´.

Twee verdiepingen lager vond een ander swingend optreden plaats. Daar stond namelijk de uit Amerika afkomstige ras-entertainer Ken Ard op het podium, samen met zijn band The Incredibles. De levendige uitstraling van Ken Ard werkte aanstekelijk op het publiek, dat volop aan het dansen was. Ook Karsu danste en zong spontaan een stukje mee. Het was duidelijk dat Ken Ard geen idee had wie zij was, maar aan zijn glimmende ogen was te zien dat hij zich, net als zijn publiek, kostelijk vermaakte.

De afsluiter in de Flevoland zaal was Margriet Sjoerdsma. Margriet treedt regelmatig op in Lelystad en heeft hier inmiddels haar eigen trouwe publiek. Volkomen terecht, want ze heeft een bijzonder aangename stem die erg goed past bij een muziekstijl die zich begeeft tussen pop en jazz. Verwacht echter geen flauwe poppy muziek van Margriet en de muzikanten waarmee zij optreedt: het pianospel van Dimitar Bodurov is soms heel ingetogen, maar vaker zeer opzwepend. Hetzelfde geldt voor de muziek van Bobby Petrov op drums en Cord Heineking op contrabas.

Ten slotte kon je in de kleine zaal nog tot in de late uurtjes dansen op jazz, funk en een lekker beat van DJ Maestro.

Al met al kan worden teruggekeken op een gevarieerd festival met jazz en andere muziekstijlen. De artiesten waren van allerlei pluimage: van lokale helden tot internationale grootheden en van verrassend talent tot gevestigde namen. Ook de sfeer was prima, dus alle bezoekers en artiesten die omver zijn gelopen door het bedienend personeel, zijn dat waarschijnlijk alweer vergeten.