Vier mannen in grijze monteuroveralls staan op rij in een mistig tegenlicht. De microfoons tegen het gezicht gedrukt alsof ze hun gelaat afdekken tegen penetrante dieseldampen. Hijgend en spugend, puffend en sissend komt er een uptempo swingbeatnummer van het podium los.

Het blijft even wennen, een band zonder instrumenten. Vier stemmen, een arsenaal aan effectpedaaltjes en de koddige humor van de Vlamingen blijken genoeg. Theatraal schuchter waarschuwen de monteurs het publiek: ‘het volgende nummer is in het Frans, o jee’.
Microfoons verdwijnen nu bijna in het strottenhoofd. Met de ogen dicht hoor je keyboards, drumcomputers, baslijnen, samples, scratchen en zingen. Dit zijn geen verveelde rappertjes bij een volgekliederde hangplek. De mannen doen niet voor een ‘gewone’ band onder.

Off The Record beleefde vorig jaar hun Nederlandse debuut in de Roestbak. Een week later stonden ze in De Wereld Draait Door. Met een Mojo-contract onder de arm was het vrijdag tijd voor een tweede optreden in de Roestbak. Met hun Lowlands-optreden nog in gedachten komt tussen de nummers door een voorzichtig verzoek: ‘kunnen jullie misschien ook met bier gooien alstublieft? Voor het Festivaleffect zeg maar!’
Het tekent de losse toon van de avond. De overalls hebben er zichtbaar lol in samen.

Even dreigt een stukje improvisatie te ontaarden in een kamagurka-achtige sketch – ‘Goedemiddag dokter…’ – maar groeit dan toch uit in een heftige groove: pssccht, pfffst, ssshhhcht, Booiinng! Met een beetje hulp van de echo’s en overdrive’s uit de doosjes. De Roestbak hebben ze dan al lang overwonnen. De volle bak veert op van de kussentjes.

Tegen het einde doet één monteur een verwarrende ontboezeming: ‘Beste mensen, ik ben géén homofiel.’ En krijst vervolgens een aantal gewaagd hoge falsetten uit, als intro van een nummer dat het goed zou doen tijdens de Gay-pride. Mika meets Village People! Hopelijk hoeft Almere niet weer een jaar op Off The Record te wachten.