Vaak is het zo dat je als toehoorder van een optreden een band in een bepaalde hoek wilt drukken. Eigenlijk niet bepaald logisch, maar voor een recensent maakt dit het wel makkelijker om uit te leggen wat voor sound en wat voor sfeer de band naar voren brengt. In het geval van The Polar Exploration Ship vliegen de vergelijkingen gelijk door je hoofd, maar al snel kom je tot de conclusie dat dit de band onwaardig is.

De biografie geeft aan dat alle muzikanten een verleden hebben bij andere, totaal verschillende bands en dat de invloed van ieder bandlid voor de huidige sound heeft gezorgd. Invloeden vanuit de jaren '70 vermengen zich met de rock uit de jaren '90 en wat is dat een lekkere combinatie! De bezoekers van Brennels zijn dolblij dat deze bandleden elkaar hebben gevonden!

Druk is het deze avond niet. Misschien 40 bezoekers in totaal. Ook een “wat ouder” publiek. Misschien is dat juist wel de reden voor het succes van de avond. De band begint vol goede moed, maar wel met een cynische lach… wellicht hadden ze iets meer bezoekers verwacht, of misschien wel een ander soort publiek. Het feit dat de auto kapot is, terwijl ze nog een terugreis naar Den Haag moeten maken zal daar ook aan bijdragen. Maar na een paar songs begint de band aan datgene wat ze uniek maakt. Nummers van 10-15 minuten gevuld met muzikale intermezzo’s. In andere recensies worden dit “jams” genoemd. Maar een jam impliceert een onvoorbereid samenspelen. Deze intermezzo’s zijn tot in detail uitgedacht en dat maakt het bijzonder betoverend. De band werkt continu naar een climax en het lijkt alsof het toverwoord voor de band “dynamiek” is.

Het publiek is met stomheid geslagen. Deze band krijgt het voor elkaar om de bezoekers te trakteren op een ontdekkingsreis door rock-'n-roll. Misschien dat er daarom zoveel vergelijkingen naar boven komen. De zanger heeft een unieke, maar ook weer heel herkenbaar geluid. De intermezzo’s kunnen zo van een album van Zeppelin of Deep Purple komen. De sound neigt naar Dinosaur Jr en gaat af en toe richting Kasabian. De vrolijkheid van Blind Melon komt langs en de climaxen van de Foo Fighters… En dan betrap ik mezelf erop dat ik toch vergelijkingen zit te maken en dat zou ik niet doen…

Time flies when you’re having fun, dus veel te snel wordt het allerlaatste nummer ingezet. Heel beheerst, terwijl de toetsenist achter het drumstel zit en de drummer banjo speelt. Lief… te lief. Dit kan geen afsluiting van de avond zijn en ja hoor, tijdens het nummer nemen de muzikanten heel efficiënt weer plaats achter hun eigen instrument en begint de allergrootste climax van de avond. Na het laatste akkoord blijft menig mond nog een tijdje openstaan. Wellicht dat een jonger publiek de aandacht niet bij deze muzikale uitspattingen kan houden, maar rockliefhebbers hebben doekjes nodig om te voorkomen dat de grond nat wordt.

Dan het grootste dilemma van de avond. Ze hebben nog cd’s te koop. Moeilijk. Deze show was betoverend. Mede door het perfecte geluid van het Brennels podium. Het lukt bands bijna nooit om deze magie vast te leggen op schijf. Het beluisteren van de cd “The White Hour” kan daarom voor een grote anticlimax zorgen. Deze angst blijkt echter onterecht. Het album is een juweeltje en in de auto terug genieten we nog een tijdje na. Deze band werkt verslavend.