In de BG is het stil.
Suggesties om cd’s af te spelen voordat artiesten beginnen te spelen, zoemen als een vervelende mug rond. Maar El Dani en Boyd van der Zoyd van BG komen met een alternatief  en warmen zelf de ruimte op met eigen werk. Pakkende liedjes over voicemail en kapotgemaakte relaties. Maar het publiek blijft weg. Tegen tienen geven El Dani en Boyd van der Zoyd de stok door aan Robin Block. Letterlijk, de microfoon is met ducktape aan een bezemstok geplakt.

“Heeft iemand problemen met zijn of haar ex?” begint leadsinger Robin Block, “Dit nummer gaat namelijk over de kleine ergernissen in een relatie!”
En terwijl iedereen verzonk in een wereld van onopgedraaide tandpastadopjes, omhoogstaande wc-brillen en tijdrovende make-upsessies, gaat het mis met de gitaar.
“Klinkt inderdaad als m’n ex; ben je er klaar voor, houdt ‘ie ermee op!” slingert iemand richting podium. Als de gitaar weer gestemd is en de laatste tranen om ex-geliefden zijn weg gewreven, is er een half dozijn toeschouwers bijgekomen.

Ademloos luistert men naar de gevoelige nummers – die enigszins aan Patrick Watson doen denken, al adviseert percussionist Jair Stein dit niet tegen Robin te zeggen. Totdat er tijdens het nummer Morningbells (een liedje dat volgens Block “geen fuck met Radiohead te maken” heeft) een telefoon rinkelt en de eigenaresse ongestoord opneemt.
“Hopelijk heb je geen last van onze muziek tijdens het telefoneren?” vraagt Robin sarcastisch.
Nadat de band er tien songs tegenaan smeet, werd het laatste liedje aangekondigd en in de akoestische toegift kwamen de heren van het podium af. Worden er nu cd’s verkocht in de zaal?
“Nee, die hebben we nog niet. Maar we willen voor de finale van de Grote Prijs wel een EP opnemen.”

Daar was het de beurt aan BeRightBACK. Deze band is sinds de saxofonist in januari vertrok een nieuwe weg ingeslagen en daar timmeren de vier jongens (gemiddelde leeftijd achttien jaar) flink aan. Zelfs de gitarist van Moke heeft zich lovend over ze uitgelaten.
Toch was de kennismaking in de BG minder positief. Vlak voor het einde van Robin Block kwam BeRightBACK binnenvallen. Zij en hun meegebrachte fans/vader/roadie/manager doken gelijk achterin de zaal om hun voorgangers te bekijken. Onbeschaamd werd er door de nummers van Robin Block heen gesproken, hier en daar klonk zelfs een sneer. Ondertussen werd er een basgitaar gestemd en een drumstel werd Ikea-stijl in elkaar gezet.

Tijdens het optreden sloeg de karmapolitie toe en ging er iets mis met het drumstel, waarop de vader/roadie moest ingrijpen. Ook de basbox bromde hier en daar bizare geluiden uit, maar gelukkig hield hij het vol. Ondertussen speelden Tim (vocalen) en Melle (gitaar) moeiteloos door. Pas vanaf Hallelujah Netherlands was er echt sprake van samenspel. In het nummer –met een hoog Dylan-gehalte – is de volwassenheid te horen die bij de kennismaking ontbrak. Dertig jaar geleden had dit zomaar een hit kunnen worden, maar zijn protestsongs tegen de overheid niet een beetje passé? 

De nummers daarna hadden een hoger funkgehalte. Maar tijd voor applaus of een praatje werd er niet gemaakt. Het leek alsof BeRightBACK collectief op bezoek was bij de tandarts: routinematig en zichzelf voorbereidend op de boor. Zonde, want de up-tempo nummers swingen net zo lekker als basgitarist Pieter – die daarmee iets van een jonge Kravitz had.
Ondanks het tandartsgevoel klopte de muziek en werd er zeer strak gespeeld en gezongen. Van de teleurstellende kennismaking was in de muziek niets terug te horen. .

Jammer alleen dat er zo weinig publiek was. Als er iets meer promotie was gemaakt, hadden de finalisten van de Grote Prijs en BeRightBACK voor een grandioos spektakel kunnen zorgen. Toch deed het geringe aantal toeschouwers niets aan de sfeer af. Het geïmproviseerde voorprogramma van El Dani en Boyd van der Zoyd, de bescheiden mannen van Robin Block en de jongens van BeRightBACK hebben in ieder geval een paar zielen de grote, boze en vooral koude buitenwereld doen vergeten.