Dat het afgelopen vrijdag de laatste avond van het seizoen was voor FridagNight Jazz is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Natuurlijk omdat voor de liefhebber Jazz Below the Sea terug komt, maar vooral omdat alle signalen erop wijzen dat FridayNight Jazz terugkeert na het festivalseizoen. Van alle kanten is men te spreken over de nieuwe locatie, Wow-Under. Bovendien moet gezegd: met de aanwezige tegeltjes op de achtergrond komt de jazz goed tot zijn recht. Want jazz hoort niet op de achtergrond. Geheel naar traditie stond het jazzcollectief onder leiding van Willem Hellbreker. De begeleiding werd deze avond verzorgd door Maurice Rugebregt (gitaar) en Nick McGuire (contrabas). De avond begon met een klein concert van het trio, inderdaad zonder drum. Jammer dat het gros van het publiek pas tijdens of na die eerste nummers binnen kwam. Na de eerste paar nummers, het publiek druppelde gestaag binnen, ging men over tot de jamsessie. Als eerste kwam er een drummer bij. Een man wiens navel onder een groene blouse verstopt zat in een kleine basdrum. Ongetwijfeld gebruikt de beste man ook dat instrument ritmisch,’s ochtends onder de douche, uitbundig naast de navel trommelend. Maar dat is het mooie van jazz: geluid staat centraal. Dat de drummer niet uitstraalt dat hij een oppertrommelaar is, maakt niet uit omdat hij wel puik trommelt. Bij jazz telt hoe je klinkt. In dit geval dubbel zo zwaar, want de drummer die later achter de trommels dook (dunner, misschien aantrekkelijker), klonk aanzienlijk minder jazz. Verder leek het erop dat ditmaal voornamelijk mensen uit de incrowd aanwezig waren. Publiek dat niet alleen vaker komt kijken, maar ook vaker meespeelt. Dat niet iedereen daarvan op hetzelfde niveau zit, lijkt men voor lief te nemen – zowel de muzikanten als het publiek. Aan het eind van de avond kwam wederom een deelconcert. Daarvoor betrad Willem Hellbreker, die tijdens de jamsessie zijn troon had afgestaan, opnieuw het podium. De club was inmiddels riant gevuld. In eerste instantie begon het slotconcert met drum, maar ten slotte weer als trio. Die drummer, overigens, droeg gelukkig een groene blouse. Hoewel het publiek – er zat inmiddels wat spraakwater in – wat losser werd, werd de muziek een rustpunt; langzame, melodieuze jazzcomposities. Oorstrelende tonen, waar het publiek als een spinnende kater naar luisterde. Jammer dat de gevoelige tonen vanuit een bepaalde hoek in de zaal ietwat werden overstemd door Wolter Kroes, die de zaal erboven voorzag van muzikale wanhoop. Maar dat was niet erg, FridayNight Jazz raakte de betere snaren. Daarnaast was, door de akoestiek, een stap naar voren voldoende om afscheid te nemen van Kroes. Een prettige gedachte, was dat maar vaker zo.