Het voorprogramma van de avond bestond uit Trail of Leaving en The Tommies. Trail of Leaving, een garagepunk band bestaande uit vier in fluorescerende trainingsjasjes gehulde jongens, hebben vooral lol op het podium. Vier gitaren werken niet, maar dat maakt niet uit, deze jongens kletsen zich er wel uit. Ze staan op het podium alsof ze hun hele leven nog nooit ergens anders hebben gestaan. Een gastgitarist gehuld in konijnenpak maakt de show compleet. Aan de kwaliteit van de muziek is dan ook te merken dat ze vooral bezig zijn met lol trappen en geen tijd vrijmaken om te oefenen. Jammer, want ze doen het zo leuk, nu de muziek nog. De in gouden jurkjes gehulde meiden van punktrio The Tommies laten het tegenovergestelde zien. De muziek klinkt heel aardig, hoewel de individuele leden soms moeite hebben met het houden van de maat. De drumster verrast aan het eind van het optreden het publiek ook nog eens met een mooie stem. De muziek zelf is er dus al, maar verder schieten ze wat te kort als het om geloofwaardigheid gaat. Dit zijn geen stoere wijven zoals The Riplets en het publiek lijkt zich hieraan te storen. Tijdens de praatjes tussen de nummers door worden ze belachelijk gemaakt. Misschien moeten de meisjes nog een beetje groeien, maar ondertussen vooral doorgaan met muziek maken en oefenen. Dan is het tijd voor de ‘bitches’ zelf. Dat dachten ze tenminste, maar drumster Valseca Riplet moet nog “ff pissen”, dus wordt het publiek getrakteerd op een lulgesprekje over rukken, pissen en kotsen tussen ex-Bad Candy gitariste Ryanne ofwel Ryan Riot, en zangeres Janneke Riplet. Verder informeren ze het publiek nog even over het feit dat er te weinig drank backstage stond, dus dat ze maar vodka en whiskey hebben gehaald bij de Appie. Dan hoest Janneke een paar keer hard door de microfoon: “Dit wordt een uniek optreden, want we zijn dronken.” De toon is gezet. Ondanks dat ze dronken zijn (of misschien wel dankzij) wordt er een heel vet optreden neergezet. Ze beheersen alledrie hun instrument tot in de puntjes. De muziek zelf is erg rock, met af en toe wat punk en pop erdoorheen. Niet bijster origineel, maar het zit wel heel knap in elkaar en de uitvoering is niet minder goed. Je merkt niet eens dat de band uit maar drie instrumenten bestaat, zoveel power komt er uit de muziek en uit de meiden zelf. Aan het eind van de avond wordt Trail of Leaving uitgenodigd op het podium en ze proberen gezamenlijk een toegift te doen. De Riplets-leden zelf wisselen van instrument en vervolgens worden alle aanwezigen het podium op geroepen. De organisatie van The Underground weet er snel een einde aan te maken. Als Ryanne daarna bij de bar ook nog een biertje voor zichzelf wil tappen, is het klaar wat The Underground betreft en moeten The Riplets vertrekken. En zo komt er een gepast einde aan een verrassende avond. The Riplets hebben bewezen te rocken zoals het hoort en daar moet je verder ook niet bij nadenken, gewoon genieten.