Room Eleven ontstond ongeveer vijf jaar geleden, toen zangeres Janne Schra een briefje op het conservatorium ophing met als gevolg het nu uit vijf muzikanten bestaande Room Eleven. Samen maken ze heerlijke fantasievolle jazz met een vleugje pop. Jazz Impuls was een en al lof over dit kwintet en programmeerde ze voor een x-aantal concerten dit jaar, overal in Nederland. Zaterdag was het de beurt aan Emmeloord. Een vriendelijk verlegen “hoi!” van Janne en de ambiance was gezet, de liefelijke muziek kon beginnen. Vanaf de eerste klanken die door het theater vlogen, droeg het publiek Room Eleven op handen. Janne heeft een geweldig bereik met haar stem, en afwisselende instrumentsolo’s versterkten dit voor een goed uitpakkend effect. Ze speelden veel nummers van het debuutalbum ‘Six White Russians & A Pink Pussycat’, zo ook het nummer ‘Faith’, een cover van George Michael. Janne verzocht het publiek mee te zingen, eerst de mensen die met de auto naar het concert waren gekomen, daarna de lopende, daaropvolgend de fietsende aanwezigen. Dit creëerde een goede interactie tussen de band en het publiek. Na een korte rokerspauze speelde Room Eleven redelijk veel nieuwe catchy songs, samen met gasttrompettist Diederik Rijpstra. Vooral het ‘Amy Winehouse sfeertje’ in een nieuw nummer wekte redelijk veel gelach op vanuit de zaal. Ook toen Janne verkondigde “dit liedje gaat over zaadjes”, klonk wat zenuwachtig gegiechel. Het hoogtepunt van de avond was toch wel het nummer ‘It’s Raining’, een kort liedje over een stormachtige dag die op de eerste cd van Room Eleven staat. Janne zong door een rode, ouderwetse telefoon die als microfoon functioneerde. Ze verzocht het publiek door met de handen op de benen te tikken het geluid na te bootsen van regen op het zolderdak. Dit pakte geweldig uit en gaf het idee dat je er midden in zat. Na nog twee toegiften gespeeld te hebben, waarbij luid mee werd geklapt, was het dan echt over en uit voor de band in Emmeloord. Dankzij de retro ogende lampen op het podium, de juiste belichting en de goede interactie met het publiek bevonden we ons allemaal in Room Eleven. Hadden we allemaal maar zo’n huiskamer.