Vrees niet burger, Hang Youth is hier
Punk is terug, in deze tijd van woede en onbegrip
Vreemde vlaggen wapperen over het podium. Van een omgekeerde Nederlandse vlag, versierd met hamer en sikkel, tot een roodzwarte antifa-vlag met het VVD logo. En nog een tal van andere vermomde standpunten. Precies daarvoor staan we hier in Effenaar. Passievolle energie waarin je wel mee móét varen. Een feest voor de democratie en de tegencultuur.
De Vlaamse meiden van Maria Iskariot komen enigszins nerveus het podium op. Ook voor het publiek is het nog wat onwennig. De vloek van het voorprogramma. Maar dat verandert halverwege, als de band steviger de voeten in het zand steekt. Het optreden komt tot een climax als zangeres Helena van achter haar gitaar verschijnt. Met één been op een speaker grijpt ze het publiek. Haar sterke stemgeluid resoneert door de zaal. Een band met veel potentie, maar met enigszins contrast tussen de muziek en de performance.
Hang Youth, die vorige maand op de A12 stond, verruilt het asfalt voor Eindhoven. De onvrede van tegenwoordig schaadt namelijk ook de lichtstad. Deze anti-kapitalisten spuiten zo een halve liter champagne het publiek in. Na deze prijzige douche starten ze meteen. Vanaf de eerste seconde staat het publiek te springen en te beuken in de snelste Moshpit van het Westen. We steken dan ook direct de Mona Lisa in de fik. Figuurlijk dan. Deze Amsterdammers weten precies hoe je Eindhovenaren laat vlammen. Het duurt ook niet lang of de halve zaal is zijn T-shirt verloren.
Al die vreemde vlaggen zijn onderdeel van het ingewikkelde licht spel dat perfect aansluit op de muziek. Als ze het hebben over de misleidende website van Shell, licht de vlag op met dat logo. De band dondert erdoorheen. Vrijwel hun volledige repertoire schiet voorbij. Het lijkt net één lang nummer over de degradatie van de Nederlandse staat. Als ze dan toch af en toe pauzeren geeft zanger Abel een update over de progressie van de show. ‘’A4’tje twee, nummertje 17.’’ En neemt hij de kans om de mensen op te ruien. ‘’Waarom is alles zo kanker duur?’’ De zaal gaat er volledig in op. We doen mee met het ‘’DE DIJKEN MOETEN HOGER’’ dansje en vier meiden worden het podium opgetrokken om het nummer ‘’MANNEN’’ te zingen. Het is een feestje. Muzikant en publiek zijn gelijk en zo hoort het.
Het beeld van de ongeorganiseerde rotzooi die punk ook kan zijn is hier niet te bekennen. Een volwassen band met een duidelijke boodschap. De champagne doet nog een laatste afscheidsspuit en de vlaggen fladderen naar een nieuw podium.