Een kwartier later dan verwacht stapt Mantra het podium op. De drummer zit een beetje verstopt achterop het podium, maar de energie van de gitarist zorgt toch voor genoeg beweging op het podium. Dikke baslijnen en goed drumwerk zorgen voor een pittige sfeer, ondanks dat de gitarist zich een beetje lijkt te verschuilen achter zijn blonde plukken. Al hoort dat misschien ook wel een beetje bij het grungerock-imago. Af en toe zwaait hij wat hysterisch met zijn hoofd en stapt hij in grote stappen heen en weer over het podium, geheel opgaand in zijn eigen gitaarsolo’s. Ondanks het feit dat de zaal een stuk leger is dan verwacht, maakt de stevige rock die uit de versterkers komt veel goed.
Aan het einde van de set zijn er wat technische problemen met de gitaar van zanger-gitarist Lars ter Wolbeek, maar die zijn al snel opgelost. Hierna spelen ze enthousiast hun laatste paar nummers, die telkens herkenning opwekken. Origineel zijn sommige nummers dan ook niet, maar desondanks bewijst het viertal met deze vurige show dat ze zeker over het nodige talent beschikken.