Bij opkomst wordt het applaus ontvangen met een verlegen jongensachtig lachje. De indruk wordt hierdoor gewekt dat nog niet wordt geloofd dat dit applaus werkelijk voor hem bestemd is. En hiermee is meteen het imago gecreëerd van de gewone jongen die heel toevallig muziek maakt die bij veel mensen in de smaak valt. Vooral de jeugdige vrouwelijke fans zwijmelen weg bij dit imago. En tijdens het spelen van het eerste nummer wordt duidelijk dat het ook voor de anderen een vermakelijke avond gaat worden. Want in de kleine zaal van de Effenaar wordt met hoge kwaliteit vrolijke jazz met een flinke scheut pop gebracht. De zang is perfect in de maat en het stemgeluid is uitermate prettig. Dit wordt ook nog eens ondersteund door vijf goede bandleden die zelf allemaal genieten van het optreden. De vrolijke ontspannen sfeer die direct ontstaat gaat niet meer weg en zal tot het einde duren. Dat jazz niet moeilijk en experimenteel hoeft te zijn is te horen op deze avond. Voorwaarde is dan wel dat het goed gebracht wordt. En dat is hier zeker het geval. De diversiteit aan instrumenten geven steeds een nieuw geluid te horen zonder dat dit de kwaliteit van de jazz aantast. Zelf bespeelt Wouter ook een aantal instrumenten die steeds voor de dag getoverd worden zoals een megafoon en xylofoon. Wat opvalt is de speelse soepelheid waarmee deze instrumenten bespeeld worden. Soms kan dit de overhand krijgen waardoor het geforceerd kan klinken maar nu ontstaat er juist een spanning in de songs terwijl alles heel ‘poppy’ blijft klinken. Even extra aandacht voor de basgitarist. Tijdens enkele nummers wordt door hem het voortouw genomen door bezeten een korte solo weg te geven. Meteen als de solo ophoudt en met de basgitaar weer normaal de beat wordt aangegeven, vullen de overige bandleden het gat op dat kort werd achtergelaten. Ook supportact Mia Silvas zingt nog even mee. Door haar is eerder al het voorprogramma verzorgd. Dit werd zo enthousiast ontvangen door het publiek dat ze zich hardop afvroeg of dit te maken had met het naderende weekend in plaats van haar optreden. De reactie was inderdaad uitbundig en blijkbaar dus ook wat onwennig voor haar maar terecht was het eigenlijk wel. Ondersteund door slechts een akoestische gitaar werden namelijk enkele mooie jazznummers ten gehore gebracht waarbij de stem van Mia Silvas ervoor zorgde dat je bleef luisteren. Op driekwart van het concert wordt ‘Breezy’ ingezet; de single die bij het grote publiek wel bekend is. En dat is ook meteen te merken omdat iedereen vrolijk mee begint te zingen. Tijdens het hoge gedeelte in dit nummer buigt Wouter zich voorover naar het publiek toe om ogenschijnlijk de microfoon aan een meisje op de eerste rij te geven die dit gedeelte “spontaan” meezingt. Degenen die dicht bij staan, zien echter dat hij zelf deze hoge stem zingt en dat er geen meisje te bekennen is. Maar vrijwel het hele publiek is nu nog in de veronderstelling dat er wel een zingend meisje is geweest, zeker omdat er enkele nummers later nog een keer op teruggekomen wordt. Een leuke grap van een muzikant die toch laat zien dat hij zich op een podium thuis voelt. Na bijna anderhalf uur wordt het podium verlaten waarna al snel en luid het “we want more” weerklinkt. Lang hoeft dat niet gezongen te worden omdat Wouter snel weer op het podium verschijnt met een klein gitaartje. Hiermee wordt het eerste en enige rustige nummer van de avond gebracht waar met ingehouden adem naar wordt geluisterd. Het wordt zelfs zo stil dat de microfoon overbodig wordt. Langzaam naar voren lopend, zijn microfoon achterlatend, wordt alle aandacht op hem gevestigd. Dit geeft de overige bandleden de tijd om onopgemerkt weer plaats te nemen achter hun instrumenten. Op het moment dat de solo op het kleine gitaartje afloopt, zet de band nog even aan. Er wordt geschakeld naar de hoogste versnelling en een kort feest barst los zodat dit optreden in stijl wordt afgesloten. Wouter, we love him! Alles mee gezegd.