De achilleshiel van Moonradio blijft het geluid. Met zes man wordt er veel geluid geproduceerd. Klinkt er iets harder of komt er iets niet lekker uit, dan valt Moonradio als geheel al snel omver.
De band knalt hem er in op ESNS met de luide drums van ‘Peace’, maar heeft duidelijk moeite om over de drums van Overeem te komen. Met name de snares boren dwars door de rest van het geluid heen. ‘When Death’ begint rustiger en laat in het begin de snare achterwege, waardoor de band even een momentje pakt om tot recht te komen.
Pas bij ‘Falling’ lijkt alles eindelijk op zijn plek te vallen. Hier bewijst Moonradio dat ze de zaakjes prima op orde hebben op het podium, want zodra het geluid meewerkt klinkt de band ineens fantastisch. De toetsen van Geert-Jan Mulder zijn eindelijk hoorbaar en ook het karakteristieke gitaarspel van ‘Falling’ krijgt de ruimte.
Gitaristen Jan van Veen en Gerco Mons vallen als het ware met de muziek mee en eindigen het nummer gehurkt op het podium. Het publiek maakt dankbaar gebruik van de band die opgaat in hun nummer en schiet enkele kiekjes. Het applaus dat volgt is terecht een heel stuk luider dan bij de vorige twee nummers, want met 'Falling' heeft Moonradio laten zien wat men van de band kan verwachten.
De komende dagen is 3VOOR12/Drenthe aanwezig bij ESNS om de Drentse acts te volgen. Met in dit verslag: Moonradio met een wisselende set in OOST, Same Old met misschien wel hun beste optreden tot nu toe, I Took Your Name die de samenwerking aangaat met Vikings in Tibet en een geheel nieuwe Mary Confurius op ESNS.
Wisselend Moonradio weet alsnog te schijnen
Na volgens Aeiklema een liedje over de liefde, ‘gewoon omdat het kan’, gaat de band door met een liedje over mislukte liefdes. ‘My Dear’ gooit letterlijk alle audiokanalen open: alle microfonen worden bemand, de gitaren spelen noot na noot, de toetsen worden gekieteld en de Overeem drumt alsof zijn leven ervan af hangt. Het lijkt alsof de band de horde is overkomen van het geluid, want ‘My Dear’ klinkt intens en precies zoals het live hoort te klinken. Helaas valt het geluid bij het laatste nummer ‘Fingertips’ weer uit elkaar en eindigt de band zoals ze begonnen.
Moonradio’s set was vooral in het midden sterk en toont de gebruikelijke hordes waar de band ongetwijfeld gedurende het proces overheen kan stappen. Bovenal was het een set waarin de band duidelijk alles gaf: de onderonsjes op het podium tussen Mons, Aeilkema en Van Veen leken spontaan en gaven aan dat de heren met plezier twintig minuten vulden op ESNS.
Same Old staat sterk op eigen benen
Same Old begon als cover-act en schuwde de afgelopen tijd nog steeds niet weg van bezoekjes aan grootheden zoals Johnny Cash. Toch hebben de heren van te voren overlegd om alle covers te schrappen voor hun optreden op ESNS. Een gedurfde keuze gezien hun eerdere repertoire, maar zeker verstandig gezien het coachingstraject waar ze in stappen.
De ‘man in black’ van de avond, Stijn Bloemhof, opent met donkere vocalen in het typische outlawnummer ‘Day in Mid July’. Bloemhof neemt hier het karakter aan van een man die ergens in Juli geld gestolen heeft en mensen heeft vermoord en maakt hiermee gelijk duidelijk wat voor muziek je kunt verwachten van het duo. De ‘man in double denim’, Laszlo Buring, neemt het stokje over van Bloemhof met een iets vriendelijker thema. “Het volgende nummer gaat over nalatenschap en of je er mee bezig moet zijn.” ‘Legacy’, met tekst als ‘don’t be afraid to leave love as your legacy’, staat recht tegenover de eerdere thema’s, maar past muzikaal binnen het straatje.
Het tweetal streeft qua sfeer naar een knusse huiskamersetting. Met de mannen op barkrukken, de glas-in-lood ogende belichting en de rokerige warme gloed is dat wel gelukt. Voeg daar aan toe dat Bloemhof af en toe een flirterig knikje in de richting van het publiek doet en je hebt het plaatje compleet.
De set zet zich voort met 'Ruinerwoods', een nummer over de geheimen die elk dorpje wel meedraagt - zo ook Ruinerwold. Het nummer is oorspronkelijk geschreven door Buring toen Bloemhof aan het werk was, maar het is niet te merken dat dit nummer door de helft van Same Old is geschreven.
Met 'Soaring High' behaald de set wel een hoogtepunt. De harmonie in zowel zang als gitaarspel tussen Buring en Bloemhof is ijzersterk. Het is een highlight van misschien wel Same Old's beste optreden tot nu toe. Stiekem is het jammer dat deze avond niet opgenomen is, want qua optreden en vooral zuiverheid van de vocalen had dit rechtstreeks op een EP gekund.
Muzikaal gezien horen Same Old misschien tot de buitenbeentjes van NOORD in Oost, maar met dit optreden op ESNS heeft het tweetal laten zien dat hun ticket meer dan terecht is.
I Took Your Name + Vikings in Tibet gaan symbiose aan
Elk jaar bij Eurosonic is de synagoge de speeltuin van de leden van Vikings in Tibet. De groep programmeert acts waar ze van onder de indruk zijn in de sfeervolle locatie. Dit jaar doen ze zelf ook mee. Na twee keer gespeeld te hebben met I Took Your Name kwam het idee bovendrijven om samen van de gelegenheid gebruik te maken en de krachten te bundelen voor een optreden in de Synagogue Showcase.
De twee symbionten hebben veel aan elkaar: Vikings in Tibet hebben de gelegenheid om hun cinematisch geluid in een prachtige locatie ten gehore te brengen en I Took Your Name kan daarop inspelen als een kind in een snoepwinkel. Eindelijk krijgt hij deels het kunstwerkje waar hij naar smacht.
De show opent al gelijk met een dialoog tussen twee gitaren, waarbij een man in het publiek zuchtend terugkijkt op zijn jongere jaren: “Goh, het heeft wel ergens iets van Pink Floyd.” Met de tekst ‘you don’t see the present until you’re looking back, which is why I sing this song in reverse’ is de toon gelijk gezet voor de avond. De psychedelisch tonende projecties op de koepel van de synagoge zijn hierbij nog eens kers op de taart.
Het is bij dit muzikale pareltje op het programma van ESNS bijna jammer dat er geen opname van gemaakt is. Anderzijds: het feit dat de zeldzame samenwerking tussen de twee enkel op het netvlies staat van de toeschouwers heeft ook wel iets treffends. De avond bleef muzikaal klein en bescheiden. Het is daarmee echt een ‘je had erbij moeten zijn’ optreden geweest.
Mary Confurius opent de nacht met donkere electronica
Mary Confurius is altijd al een mysterie geweest, maar nu ze in bandformatie optreed wordt dat nog een beetje opgeschaald. Aan het eind van de donderdagse NOORD in Oost programmering verzamelen meerdere Hit The North acts en andere bezoekers zich bij de cinema stage om te zien hoe Confurius de muziek vertaald naar een drietal. Waarbij eerst het enige elektrische aan Confurius de paar pedalen waren, heeft ze nu de akoestische gitaar ingeruild voor een Les Paul en een elektronisch bubbeltje gevormd met Joey Vos en Lars Spijkervet.
Vanuit een dromerige opening met enkel een beetje rood licht vouwt de kersverse formatie uit in ‘Killing Hertz’. De elektronische bastonen herhalen zichzelf en vallen als een schaduw over de zaal. Vanuit de basis bouwt Confurius met haar band de boel op. Ook ‘Cocktale’ volgt dezelfde tactiek en creëert een muzikale liefdesbaby van donkere elektronische 90s acts zoals onder andere Massive Attack en Portishead.
Met ‘Have a Heart’ gaat de band iets meer richting de recentere elektronica en wordt het geluid wat lichter. Confurius’ stemgeluid is beter afgesteld met de muziek dan bij het live debuut in Borger en drijft nu boven de rest van het geluid. Ook Vos komt beter uit de verf. Binnen ‘Have a Heart’ krijgt hij de mogelijkheid tot een ingetogen bassolo waarin hij de gelegenheid heeft om te soleren binnen de hogere toonsoorten van de bas. De tonen aan de onderkant van de hals hebben precies de goede frequentie voor een emotionele toevoeging aan het nummer en complimenteren het door Confurius gepende nummer.
Wanneer de lichten geheel uitgaan tussen de nummers in heeft Confurius even moeite met het vinden van de juiste stand op het pedaal. ‘No’ begint niet helemaal zoals het hoort, maar eigenlijk valt het alleen de band op het podium op en Mama Confurius in het publiek. De band pakt het foutje goed op en ‘No’ heeft nog steeds het gewenste effect. ‘No’ vult met een muzikaal vrij minimalistische aanpak de zaal als een oneindig grote sterrenhemel waaronder de kijker zich klein en nietig voelt.
Gezien de teksten van Confurius kunnen we stellen dat ze eerst muzikaal aan het masturberen was en nu moet leren haarzelf bloot te stellen voor een trio. Het maakt haar heel kwetsbaar, helemaal omdat ze tussen Vos en Spijkervet de neiging heeft zichzelf weg te strepen als muzikant. De twee weten echter haar werk precies naar de plek te brengen waar Confurius al jaren op zat te wachten. ‘Dirt’ (met ‘Masterbation’ als oude werktitel, om het even in die cirkel te houden) begint met ruwe, bijna industriële drums die geheel afkomstig zijn van Spijkervet en voegt telkens weer een klein nieuw element toe.
Tot slot eindigt Confurius de korte maar sterke set met de nieuwe formatie met ‘Light Lies’. Het nummer kenden we al een tijdje en het stond al op de shortlist voor een single-release, die nu overigens gepland staat op het passende Valentijnsdag. Er zitten logischerwijs nog wat kleine schoonheidsfoutjes in de set, maar Confurius heeft zeker bewezen dat ze kan doorgroeien naar een mooie plek binnen de undergroundscene.