Waar vijftig jaar geleden het dak bijna van café Perkaan ging door de dronken boeren, wordt nu netjes de jenever afgeslagen onder het mom: “We moeten nog rijden.” Niet zo gek, want het grootste gedeelte van het publiek komt vanuit omliggende provincies naar de blues village van Nederland. Qua leeftijd zullen de meeste mensen zich het oorspronkelijke verhaal nog wel herinneren rondom de release van het befaamde Drentse bluesalbum ‘Appleknockers Flophouse’.

Mensen die komen voor de oorspronkelijke chaos zijn aan het verkeerdere adres. De zaal van Café Hofsteenge is bruiner dan een woonkamer in de voormalige DDR, het publiek is vijftig jaar ouder geworden en de oorspronkelijke stripteasedanseres is nu ook de zeventig wel gepasseerd.

Het programma pretendeert ook niet dat ze een boze burgemeester op de stoep willen. Nee, daarentegen doet de organisatie zelfs een stapje verder uit de richting van het oorspronkelijke verhaal. Lokale theatergroepen vertolken de boze brief en relletjes – waarbij één van de gasten van schrik de actrices uit elkaar haalt, maar er staan ook braaf statafels en stoelen om het een theatersetting te geven.

Band Easterfield begint de avond met een cover van titelsong ‘Appleknockers Flophouse’ die niet teveel afwijkt van het origineel. Het is wat gladder dan de versie van Cuby zelf, maar de blues fans lijken tevreden met de gitaarriffs die van het klassieke podium komen. Voor ons wordt het interessanter wanneer Jason Staal en Beau Veldkamp de microfoon overnemen op het podium. Staal verdwijnt de zaal in trekt rechtstreeks naar de bar voor een biertje. De typische lengte van de gitaarsolo’s voor het genre geeft hem de tijd om zelfs nog een tweede biertje mee te nemen voor de terugweg.

Zangeres Beau Veldkamp is bij verre de koningin van de avond. Haar uithalen passen zowel bij het full band geluid van Easterfield als bij het ingetogen strijkkwartet, wat neergezet wordt vlak voor een minuut stilte voor de acht jaar geleden overleden Harry Muskee. De blues van ‘Go Down Sunshine’ krijgt een hele andere lading wanneer de noten gespeeld worden op strijkinstrumenten en weet de overgang tussen een emotioneel geladen stilte en de muziek van ‘Appleknockers Flophouse’ te overbruggen.

De grootste meevaller is eigenlijk nog de enthousiaste respons op de afsluitende hiphopact van de eerste act: hiphopcollectief Sendeep & Sensicane. De Assenaren vertolkten het laatste nummer van de plaat in eigen stijl met een groep dansers en weken daarmee wel behoorlijk ver af van het origineel uit de jaren 60. Na afsluiting krijgen ze een gepast applaus vanuit de gehele zaal.

Er is in Drenthe zeker een draagvlak voor het eren van de grotere helden - vaker zelfs een groter draagvlak dan voor de jonge talenten, dat maakt het ook zo mooi dat er op deze manier nog even bij stilgestaan kan worden. Het is dan ook nog maar de vraag welke grote Drenten zich zullen voegen in het rijtje van eervolle feestjes zoals deze 'Appleknockers Flophouse' avond.