Met de volle programmering in twintig verschillende locaties strekte de Popronde zich tijdens de Halloween avond uit over de Emmense binnenstad. Van rustige singer-songwriters als la loye en LAURA tot aan een rave in SenZa!, alles is er op de spookachtige avond te vinden. Sterker nog: tijdens Paracetamøl duiken er ineens mensen op in bebloede labjassen die op elke andere donderdagavond veel vraagtekens hadden opgeroepen.
Onze fotoreportage geeft een beeld weer van zoveel mogelijk artiesten. Ter aanvulling hebben we nog enkele losse artiesten die we tijdens deze editie uitlichten.
Bij de laatste editie van de Popronde onder hoede van The Bake Shop was het duidelijk dat de stichting het Emmense publiek door en door kent. Zo viel de Americana van Simon Keats in de Musifoon dusdanig in de smaak dat er niemand meer in de zaak paste. De Grote Kerk was het hoofdkwartier voor de stevigere alternatieve muziek, waar liefhebbers uit de regio vol genot verzamelden op de bij Tricklebolt propvolle vloer.
MONTBLANK wist met een drietal lichtrekjes, een drumcomputer en twee keyboards achterin de Fratello’s iets heel fijns te maken. De eerste nummers klonken dromerig en naarmate de muzikanten langer speelden, leken ze zich steeds meer thuis te voelen in de kledingzaak. Enkele klanten shopten rustig verder, maar duidelijk was dat het merendeel nieuwsgierig was geworden naar het geluid dat van binnen klonk. MONTBLANK had met hun simpele opzet, de kledingzaak tot hun podium gemaakt. De band maakte de elektronische muziek, dat op een gegeven moment toch echt uitnodigde tot dansen, toegankelijk. De sound die ze in de uitdagendere nummers presenteerden, was verfrissend. De muziek ligt goed in het gehoor zonder op een moment saai te worden. Het personeel van Fratello’s liep gul rond met biertjes, glazen wijn en kleine hapjes wat de sfeer alleen maar ten goede kwam.
Het optreden zat goed in elkaar: De opbouw was rustig begonnen met als hoogtepunt een jamsessie waarin de instrumenten de hoofdrol speelden. De frontman zocht het publiek: “We hebben een camera meegenomen. Maak foto’s, maak selfies, maakt niet uit wat! Mag van ons, maar vooral van jullie! Het mag ook in de pashokjes!” waarna ze weer gefocust verder speelden. Maar wat het plakken waard maakte, was te zien hoezeer ze zich thuis voelden in de muziek. MONTBLANK genoot van het optreden. En zo genoot het publiek van MONTBLANK.
Paracetemøl had een enthousiaster publiek verdiend. In de Grote Kerk van tien tot elf had de band het normaal christelijke territorium veroverd en getransformeerd tot een volwaardig grunge stage. De zanger liep meermaals het publiek in, tevergeefs op zoek naar contact tussen artiest en toeschouwer. Van het groepje waren er slechts enkelen die dansten. Het merendeel stond met de handen in de zakken met het hoofd te knikken, een schril contrast met het energieke en beweeglijke Paracetemøl dat rond sprong, danste, schreeuwde en speelde. Misschien had de songkeuze, waar meer variatie in zou mogen, daar iets mee te maken. Het geluid, waarin de stem van de zanger vervormde en daardoor de tekst onhoorbaar maakte, biedt ook ruimte voor verbetering. Maar het kan ook simpeler liggen: Misschien is grunge nog net een brug te ver voor Emmen.
Mensen die een indianentooi verwachten zijn bij Joan Franka aan het verkeerde adres: gehuld in een oudroze jumpsuit lijkt ze in geen opzicht op de naïeve songfestivalverschijning van ‘You and Me’. Na veel kritiek over haar optreden in 2012 werd het even stil. Nu is ze terug met muziek waarvan ze zelf zegt dat het iets is wat ze altijd al had willen maken. De donkere, krachtige vocalen rijmen met de swingende nummers op ideaal heupwieg tempo. Debuutsingle ‘The End’ klinkt als een nummer dat niet zou misstaan naast Adele’s ‘Skyfall’ met een ‘Bond’-achtig mysterie en aantrekkingskracht.
De deelname aan de Popronde is voor Franka een manier om in aanraking te komen met andere jonge, talentvolle muzikanten. Het is duidelijk dat ze het serieus neemt en er vooral van geniet: Franka komt bij meerdere optredens gedurende de Popronde een kijkje nemen bij de andere deelnemers. Dat ze nu zelfs kan lachen over opmerkingen in plat Drents zoals: “Waar is je tooi?” bewijst alleen maar dat Franka de afgelopen jaren ook op persoonlijk vlak onwijs gegroeid is.
Zo op het eerste gezicht lijkt Electric Company een band die elkaar op de stoep pas hebben ontmoet. Met z’n korte kapsel en Fred Perry polo lijkt Zac Chapman zo uit het britpop tijdperk gestapt te zijn, terwijl de gitarist rechts van hem qua look meer wegheeft van de Amerikaanse jaren 90. Toch heeft de band het geluid beter bij elkaar dan de looks. Ja, er zijn zeker invloeden vanuit het gehele muzikale landschap te bespeuren, maar de band heeft een stabiele sound. Al vroeg wordt zwaargewicht ‘The Hour Was Midnight’ Lïmbo ingesmeten. Het aanwezige publiek bij de sfeervolle bar knikt goedkeurend.
De band met Britse roots brengt niet per se iets nieuws op tafel en blijft vanwege het gewone karakter buiten de top drie van de Popronde Emmen. Desondanks is de band met het nette geluid nog lang niet uitgegroeid en is het een hongerige belofte dat smaakt naar meer.
Voor NO WOW is het niet de eerste keer in de afgelopen maanden in Drenthe. Eerder speelden ze als landelijk talent bij Drentsch Peil XL in Clouso in Meppel. Ze kregen daar niet de kans om de set af te maken, maar hadden toen al wel een fraai visitekaartje achtergelaten. Ondanks het eerdere bezoek had niets je kunnen voorbereiden op het optreden in de Senza! Het klinkt misschien wat twijfelachtig om te zeggen dat NO WOW qua geluid thuishoort in een plek zoals deze, maar de paaldanseressen en intieme setting voegde een intensiteit toe aan de muziek die je nergens anders zou kunnen vinden.
Het psychedelische geluid hypnotiseert het publiek dat uit beleefdheid (of uit angst voor de vrouw thuis) om het vrouwelijk schoon heen kijkt. Het wordt soms bemoeilijk, helemaal als de danseres een onderonsje heeft met gitarist Niko Dolle. Dolle glimlacht breed en schud zijn hoofd. Alsof hij tegen zichzelf zegt: “Waar ben ik nu weer beland?” Er is pas volledige aandacht voor een vrouw op de catwalk wanneer Stella Polaris de microfoon verlaat en onversterkt het publiek bezweert.
NO WOW was al intens, maar in Senza! is de band zelfs oprecht sexy te noemen.
Druiprek. De naam doet niet zoveel vermoeden anders dan het rekje dat op het aanrecht staat. Niets is minder waar: Dit betreft een trio dat, bewapend met Nederlandse YouTube video’s, skibrillen en een beste berg elektronica, de SenZa! in lichterlaaie zette. Het absurdisme van de act werkte opzwepend – en degenen die dat niet waren, werden opgejut door het enige bandlid in donkere kleding zonder bivakmuts. “Afzuigkap!” “Hij drukte op een knopje en toen ging het kaboem!” De willekeurige samples vlogen voorbij – maar het werkte. De schaars geklede paaldanseressen gaven alles, wat alleen maar enthousiast werd ontvangen: “Hier moet je voor klappen mensen, dit is kunst!” Het publiek, incluis de muzikanten van eerder die avond, ging los. Op het moment dat het enthousiasme wat dreigde af te zakken, trok de vocalist de mensen in om te dansen met de menigte. De SenZa! was aan.