De middag begint met het dromerige geluid van de internationaal klinkende naam Mary Confurius uit Hoogeveen.

Wie van een drukke zaterdag vol lawaai en geschreeuw wil bijkomen, doet er goed aan in het gras te gaan liggen. Haar gevoelige muziek laat je makkelijk wegvoeren uit het muzikale geweld van andere podia. Als soepele penseelstreken op canvas verbindt ze kwetsbare tonen met diepere klanken.

Wie niet beter weet en zijn ogen sluit, zou zomaar geloven onbekommerd op een zonovergoten weideveld te liggen tussen de bijen en vlinders. Zweven.

Het is knap hoe Confurius het publiek weet te temmen. Ondanks dat ze af en toe nogal onder de indruk lijkt dat ze op een groot festival mag spelen, is het meer dan terecht dat ze mag aantreden op het podium.

Het gaat de door countryhoofdstad Nashville geïnspireerde Hannah Mae voor de wind. Zo’n vier jaar geleden is de 20-jarige zangeres uit Weerdinge begonnen met optredens, waarvan het laatste halfjaar met band. Vrijwel het hele optreden bestijgt het gevoel tussen de korenvelden in the countryside te staan. Soms ingetogen, dan weer vol overgave en emotie in het spel van het moment.

Hannah maakte van Drenthe heel even het Tennessee van Nederland.

Stel je eens voor: je brengt een liedje uit in het dialect uit je dorp, over het verlangen Naor Huus en komt direct op de radio in binnen- en buitenland. Het overkwam Leon Moorman uit Barger-Compascuum. “Het is bizar, maar vooral heel vet.”, zegt hij enthousiast. In zijn nummers zingt hij in een dialect uit het zuidoosten van de provincie, dat onderdeel is van het Nedersaksisch.

In het optreden werd dan ook zowaar meegezongen door het aanwezige publiek. Je proeft aan alles dan Moorman vastbesloten is alles uit zichzelf te halen. Het optreden kent dan ook geen moment van vervelening. Het is gewoon goed, met als zeker hoogtepunt het aanstekelijke Naor Huus waardoor je wel heimwee moet krijgen naar je verlangens. Zelfs als je die nog niet had.