De 32-jarige Stephanie Struijk is geen vreemde in onze provincie. Voorafgaand aan haar optreden in 't Schienvat spraken wij met haar over haar recente werk, de overgang naar Nederlandse liedjes en dat de was doen soms écht kan afleiden bij liedjesschrijven.

Je speelt in ’t Schienvat vanavond met ‘Daar’.

‘Daar’ was mijn EP die eigenlijk al begin 2018 uit kwam. Toen heb ik mijn tour zo genoemd omdat je heel veel kunt met het woord ‘daar’. ‘Daar’ is de plek waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Bij ‘daar’ denk ik ook heel erg aan plekken waar ik over droom; het is op het podium; het is mijn familie. Toen ik het schreef dacht ik aan één persoon bij dat liedje, maar nu als ik het zing denk ik telkens aan iets anders. Het is dus een thema dat je heel erg vrij kan invullen. Ik merk dat mensen die luisteren dat ook hebben.

Je bracht ook een EP uit met ‘Liedjes van een ander’.

Het is eigenlijk heel spontaan ontstaan omdat ik een keer een liedje van Rowwen Hèze op de radio speelde. Daar kreeg ik zó veel leuke reacties op! Mensen wilden het toch ergens downloaden of kunnen horen. Toen heb ik dus een studio geboekt voor een dagje. Ik dacht: “Dit liedje heb ik zo opgenomen, dus als ik een dag in de studio heb kan ik ook nog ‘Verlegen’ van Bram Vermeulen en ‘Verliefd’ van Daniël (Lohues, red.) opnemen.” Daar kwamen er nog een paar bij. Toen werd het dus een nieuwe EP. Die liedjes speel ik dus ook, en weer een paar nieuwe liedjes!

Schrijf je thuis of komt het gewoon in je op?

Overal en nergens eigenlijk. Ik vind het soms wel fijn om even weg te gaan. Ik moet zeggen dat thuis niet altijd werkt, dan raak ik zo afgeleid. Dan denk ik: “Oh, ik kan ook wel de was gaan doen,” of je blijft achter je computer hangen. Laatst had ik een huisje gehuurd op de Veluwe en dat werkte echt. Ik had wat dingen meegenomen om te koken, maar voor de rest had ik me voorgenomen om alleen te schrijven. Je gaat dan gitaar spelen en dan komen de ideetjes en verder is het stil. Dat vind ik fijn, als het een beetje stil is.

Voorheen maakte je muziek onder de naam Stevie Ann. Je bent nu overgestapt op Nederlandstalig.

Dat was wel een overgang. Nederlands kwam ineens heel dichtbij. Als je iets zingt weet je gelijk wat het betekent. In het Engels had ik af en toe, dat was soms misschien een handicap, dat ik dacht: “Zeg je dat wel zo?” Wij Nederlanders kunnen best goed Engels, maar soms denk je wel eens: “Dit moet ik even checken, of het grammaticaal wel klopt.” Dat vond ik een opluchting in het Nederlands; dat je eigenlijk gelijk wist hoe je iets wilde zeggen.

Dus schrijven gaat makkelijker in het Nederlands?

Ja, het is eerlijker. Het is echter. Dat merk ik als ik zing ook. Het voelt meer als mezelf. Ik ga misschien wel weer eens in het Engels zingen, maar nu heb ik mezelf gevonden in het Nederlands. Het voelt heel rootsy, om dan weer een Engels woord te gebruiken.

Dankjewel, we gaan er een hele mooie avond van maken.

Precies, met luisterliedjes. Een beetje terug naar Amerika en een beetje terug naar Limburg!

Bij het concert wisten mensen uit alle windstreken het kleine Drentse dorpje te vinden. Naast bezoekers uit de omgeving van Erica waren er mensen uit zoal Haarlem, Dedemsvaart, Zwolle, Gouda, Nijmegen, Sneek en Amersfoort.

Eén van de aanwezige gasten was Rita Pragt. Zij schreef na afloop:
"In een sfeervolle setting trad Stephanie Struijk op. Ze bracht een mix van eigen nummers ten gehore, zoals: 'Vanaf Toen' en 'Als Ik Thuis Ben', maar ook nummers van anderen, zoals: 'Als de Liefde Maar Blijft Winnen' en 'Wat voor weer zou het zijn in Den Haag'. Wisselend tussen gitaren en piano was het een intiem, gezellige avond, waarin ze zong, vertelde en musiceerde. Zoals altijd was de organisatie en verzorging door de mensen van ’t Schienvat weer prima!

Een fijne avond en zeker een aanrader om naar toe te gaan."

Ben je na dit artikel nieuwsgierig geworden naar Stephanie Struijk? Volgend jaar staat ze in de kleine zaal van het Atlas Theater in Emmen.