Het toont het lef van de Noord-Brabantse band MOOON om op te treden voor een zaal waar een groot gedeelte van de toeschouwers de jaren 60 en 70 heeft meegemaakt. Muziek spreekt in De Amer, niet de toeschouwers, en dat zorgt voor een genootschap van muzikale fijnproevers. Daarnaast zorgt de traditiegetrouwe gehaktbal voor verplichte pauzes, iets wat de muzikanten niet vaak hebben tijdens hun optredens.
“Zulk soort kleding heb ik nog wel in de kast liggen,” grapt een dame net voor het licht dimt. De drummer, gekleed in een psychedelisch ogende blouse met bijbehorende kettingen strijkt het haar nog even uit de ogen weg. Dan tikt hij af. De klanken die volgen van de driekoppige band sluiten naadloos aan bij het tijdperk waarin de dame voor het laatst haar, intussen vintage, kledingstuk heeft aangehad.
Met de geluidsinstallaties een paar streepjes zachter dan normaal begint de band met een sterke eerste set. Too Cool For Skool gaat haarfijn over in Surfin’ With You. Beide nummers worden aan elkaar gelijmd met gitaarsolo’s. Voordat de solo’s te lang dreigen te worden veranderen ze het tempo, een stukje dynamiek die de gevreesde tien minuten durende solo’s van de jaren 70 in de kiem smoort. Op die manier weet MOOON de set fris en interessant te houden, maar nog steeds met een duidelijke invloed van de muziek die ze in de platenkast hebben staan. Het is te merken dat het publiek dat kan waarderen. Na een drumsolo van Gijs de Jong wordt, ondanks dat het volgende nummer al weer begint, zijn harde werk beloond met een applaus. In een ruimte waar stilte de norm is tellen dit soort momenten van geluid dubbel.
De tweede set is wat losser en laat duidelijk zien dat de band gegroeid is. Enkele maanden geleden was er soms nog gebrek aan een rode draad qua muzikale richting, maar in De Amer liet MOOON zien dat ze een eigen cocktail hebben weten te creëren. Er is nog steeds plek voor meerdere smaken qua muziek, zoals het bluesgeluid van Trouble en het surfliedje Surfari, maar de overgangen zijn subtiel genoeg dat het allemaal hetzelfde jasje heeft aangemeten gekregen. Daarnaast bewijst afsluiter van de set Mary You Wanna – zeg dat maar eens hardop, dat de band ook prima past in 2018.
“Je kunt onze EP ook online vinden,” zegt zanger Timo van Lierop met een, voor Drenthe exotisch, zuidelijke tongval. “Alhoewel, daar zijn jullie hier niet zo van,” voegt hij later toe. Er komt zowel gelach als tegenspraak uit het publiek. “Ik namelijk niet hoor! Ik draai thuis eigenlijk alleen maar platen,” de charmes doven het protest en nu lacht ook de rest van het publiek. Verbazingwekkend is zijn opmerking over een platencollectie niet. Het was al duidelijk te merken dat de muziekliefde bij de jongens met de paplepel is ingegoten. De driekoppige band, twee broers en een neef, is duidelijk professioneel ingesteld en gaan ondanks een gebroken snaar gewoon door met het optreden. Daarnaast laten ze ook weten dat ze toch echt muzikanten zijn en geen artiesten. Muziek staat bij de jongens voorop. Zo ver weg van het motto van De Amer staan ze dus niet, ondanks dat ze doorgaans voor een heel ander publiek staan dan vanavond.
De band heeft na aandringen nog één cover om voor nu afscheid te nemen van het Drentse dorpje. Wanneer de voor het publiek welbekende akkoorden van Gloria de ruimte vullen wordt er unaniem besloten om de stilte te verbreken. De houten vloer trilt onder de voeten die het ritme van de broers volgen. Het is de kers op de taart van een authentieke 60s en 70s ervaring. Het enige dat de illusie breekt is een discussie over bitcoins die in de pauze plaatsvindt tussen twee mensen in het publiek.
Tegenwoordig is alles wat oud is weer in de mode. Platenzaken lopen beter dan ooit en de blouse van de eerdergenoemde dame kan zo weer mee voor een tweede ronde. Misschien dat de heren van MOOON dus wel precies op de juiste tijd de muziekwereld in komen. Het is in ieder geval te hopen.