Bertolf Lentink en Diederik Nomden: een duo dat naar meer smaakt

Nieuwe songs Her Majesty beleven primeur in De Amer

Wouter Bessels | Foto's: Mariëlle Hensums ,

Ze ontmoetten elkaar voor de eerste keer in 2003. ‘Hey, jij bent toch de toetsenist van Johan?’ vroeg Bertolf Lentink bij een concert van Paul McCartney aan Diederik Nomden. Sindsdien kruisten de paden van de song schrijvende Zwollenaar en Amsterdammer elkaar regelmatig, met tributeband Her Majesty als succesvolste wapenfeit. Nog nooit stonden ze als duo op het podium. Primeur nummer één voor De Amer. Er zouden die eerste vrijdagavond in maart nog meer primeurs volgen.

Alsof Wim Kan uit de dood is herrezen. Het podium van De Amer ligt vol met tekstvellen. Die moeten Nomden houvast geven bij zijn solo-optreden waarmee het programma opent. ‘Ik heb al anderhalf jaar geen eigen liedjes gespeeld, dus maak ik het mijzelf even makkelijk’, bekent hij.

In het halfuurtje speelt Diederik - naast een nieuw stuk - materiaal van zijn Royal Parks-album uit 2012, waarbij hij zichzelf afwisselend begeleidt op gitaar en piano. Veelal melancholieke stukken die hij met zijn (aan Gerry Rafferty denkende) stem overtuigend speelt.

Van Little Bird en Icy Waters naar At the end of the day en And You’ll See: Nomden onderstreept nog even fijntjes dat Royal Parks gewoon een wereldwijde doorbraak had verdiend.

Als Bertolf na een korte pauze het inmiddels goed verwarmde podium betreedt, speelt hij een keur aan liedjes van zijn vier soloplaten. Natuurlijk Mary, Jericho en Another Day, maar ook liedjes die hij zelden speelt. Broken beyond repair, So much stronger (‘de favoriet van Ilse DeLange’) en The way I love you now zijn songs die stilistisch gezien naadloos aansluiten bij Nomdens keuze en de sfeervolle opmaat vormen voor de gezamenlijke set.

Zijn passie voor Ron Sexsmith en diens hardfound optimism is de inspiratie van I know it will pass. Zo’n liedje waarin alle puzzelstukjes precies op de juiste plek vallen. Fraai blijft ook het zelfbewuste First & then: over terugkijken, vooruit kijken en de balans opmaken. Of Wrinkles, waarvoor hij zich liet inspireren door Here comes the sun (The Beatles). Muzikale parels die het vakmanschap van Bertolf op alle fronten laten horen, maar ook gitaar technisch zeer vernuft in elkaar steken.

En dan samen. Bertolf en Diederik beginnen hun gezamenlijke set alsof het een optreden van Her Majesty tijdens de huidige Deja Vu-tournee betreft: Helplessly Hoping klinkt vertrouwd en zowaar driestemmig, alsof drummer Bauke Bakker ergens achter de deel meezingt. Het is de combinatie van beide stemmen die nog een extra laag in hun samenzang aanbrengt. Dat werkt verfijnd en magisch tegelijk.

Daarna volgen primeur op primeur: de heren vertellen dat Her Majesty aan eigen materiaal werkt en voor 2018 een album in de planning staat. Daarvan hoort De Amer vanavond onder meer Motel blues en Four way street, dat tekstueel geënt is op de leden van de band. Het autobiografisch stuk doet denken aan de travelling songs van Jackson Browne ten tijde van Runnin’ on empty. Westcoast-liefhebbers kunnen dus een muzikaal warm bad verwachten.

De versie van Suite Judy Blue Eyes van vanavond is noemenswaardig. De CSN-klassieker is teruggebracht naar twee gitaren en twee stemmen, maar het klinkt alsof er een volledige band staat te spelen. Alleen al vanwege dat effect is dit het onbetwiste hoogtepunt van de avond. Toch komen ook The Beatles om de hoek kijken: niet alleen Blackbird, maar ook het verrassende slot van het programma: Something. Daarvoor schuift Diederik opnieuw aan de piano en aan de blikken over en weer te zien is deze uitvoering allesbehalve voorbereid. Overigens niet voor het publiek: dat zingt gaandeweg steeds harder met de George Harrison-klassieker mee.

Dit is zo’n concert waarbij alles perfect samenvalt: muzikale klasse en spontaniteit, uitputtend repertoire en een geconcentreerd luisterpubliek. Bertolf Lentink en Diederik Nomden hebben in groepsverband hun meerwaarde al bewezen, maar in duovorm smaakt hun samenwerking absoluut naar meer. Het geheel is immers groter dan de som der delen.