Het landelijke rondreizende muziekfestival Popronde deed dit jaar maar liefst drie Drentse steden aan. Meppel doet dit jaar voor het eerst mee. Gelice Tijmes was erbij om er verslag van te doen. Emmen is de grootste Drentse Popronde. Hier hebben maar liefst 35 verschillende artiesten op meer dan 30 locaties hun muzikale talent mogen laten zien. Sharda Kwant stond voor 3voor12 paraat in Emmen.

Opening Popronde Meppel

“Mag dat hier wel op zondag, de popronde?” vraagt Electropoëzie’s Hans Hoeverloo. Uit diverse hoeken van het café komt een mompelend protest. Eén stem komt er bovenuit: “Het is hier niet de bijbelbelt!” De dichter lacht. “Het is wel dichtbijbelbelt, toch?”

Electropoëzie is slechts één van de 24 acts op de eerste editie van Popronde Meppel. Het rondreizende festival stond zondag 19 november in de Drentse stad. De aftrap werd verzorgd door wethouder van cultuur Henk ten Hulscher, die kort van stof was en snel het stokje doorgaf aan de indie pop van Nausica. Met een sterke drummer en een zangeres die liever voor het podium staat dan er boven op weet deze band het publiek in de juiste stemming te krijgen voor een halve dag gevuld met muziek.

Emmen

In Emmen mocht de Jonge singer-/songwriter Kikki Mettler de Popronde in het centrum openen met een preview in Eerlijk Drenthe. Gewapend met alleen haar gitaar, zonder versterking en een microfoon, zong de Eindhovense haar zelfgeschreven nummers. Haar gitaarspel was fijn en in haar nummers zat een persoonlijke touch. Als Kikki met haar laatste nummer wil beginnen, vraagt ze aan haar publiek wat het moet zijn: een bekend nummer – dat iedereen zou kennen – of een zelfgeschreven nummer. Het publiek kiest – tegen Kikki haar verbazing – voor een zelf geschreven nummer. 

Route

In Meppel worden onder de laatste klanken van ‘Hey You’ van Nausica de plannen gesmeed voor het vervolg van de route. Een groepje jongeren bestudeerd aandachtig de paars met rode boekjes. “Ik hoef Joost Dijkema niet per sé meer te zien, die heb ik pas geleden nog gezien,” zegt één van hem. Een ander knikt instemmend, maar benoemd nog wel dat Dijkema écht een gitaargod is.

Terwijl de jongens richting de Almeerse Americana band Assorted Travellers gaan brengt onze uitgestippelde route ons naar ’t Plein voor The Visual. De groep uit Amsterdam brengt herfstklanten naar het volle café met hun filmische muziek, die zeker niet zou weerstaan in een grimmige HBO serie. Enig nadeel is een technisch probleem waardoor de band later op gang kwam, wat je als artiest toch snel de das om doet bij een op tijd gebonden programma.

Halverwege de set verruilen we de donkere gelaagde klanken van The Visual voor de poëzie op elektronische muziek van, je zou het nooit raden, Electropoëzie. Het duo, dat zichzelf beschrijft als ‘volledig symmetrisch, volledig gestoord’ brengt een unieke combinatie die onwijs goed uit de verf komt naar De Kansel. Sommige mensen vluchten na een tijdje weg voor het intense oogcontact met dichter Hans Hoeverloo, maar een harde kern van vooral jongeren blijft geboeid kijken. Het tweetal krijgt het met hun charisma zelfs voor elkaar dat het publiek vraagt om een kleine toegift, die Electropoëzie geeft in de vorm van het nummer ‘Het Alfabet’.

© Emma van Brouwershaven

The Visual

Loopafstand

Ondanks de toegift bewijst Meppel dat alles prima op loopafstand te doen is. Binnen een paar honden meter heb je een knus café al verruild voor een oud technieklokaal waar Jagd je al van buiten begroet met zware baslijnen en drumpartijen. Binnen is het een soort toegankelijke herrie. De band had beter kunnen klinken, want ergens in de mix gaat er toch een beetje speelsheid verloren. Ondanks dat weet de band een aardig publiek vast te houden, waarvan twee dames zelfs een verhitte discussie beginnen over of de zangeres meer op Kim Wilde lijkt of Debbie Harry van Blondie.

Eelke Ankersmit is een logisch vervolg van de route, want het nabijgelegen Ogterop heeft ook zijn deuren geopend voor de Popronde. In Het Schellinkje is er genoeg ruimte voor de vierkoppige band die na de intense shows even een momentje rust bieden.

Het publiek blijft in een eb en vloed beweging komen en gaan, want ondertussen spelen Jermain Bridgewater, Bjarke Ramsing en The Curious Incident op diverse locaties in Meppel. De laatstgenoemde haalt misschien bij sommige mensen herinneringen naar boven van Engels lessen en het lezen van ‘The Curious Incident Of The Dog In The Night Time’. In De Beurs zorgt dit Utrechtse duo er voor dat mensen van diverse leeftijden zich voor even in de Cariben wanen, door de vrolijke snelle gitaarpartijen, ietwat voorspelbare maar uitnodigende teksten en het jeugdige enthousiasme.

© Emma van Brouwershaven

The Curious Incident

Contrast

Het kan dan ook niet een groter contrast zijn met de garage van Yasmine in Clouso, die met drie man een flinke berg geluid weten te maken. Vooral bassist Eszl du Vois weet met zijn creatieve gebruik van pedalen de band een creatief smaakje te geven. Hun formule is, naar eigen zeggen, om poppy nummers zo hard mogelijk te spelen. Dat is hun in ieder geval gelukt.

Bij Waltzburg is het een stuk rustiger, zowel muzikaal gezien als qua hoeveelheid mensen. Het is zelfs zo rustig dat de zanger besluit zijn kennis over Meppel bij te spijkeren. Zo verteld hij met een tongval die zijn herkomst van beneden de rivieren verraad over hoe erg hij onder de indruk was van de prachtige huizen in Meppel Zuid.

Mantra bewijst intussen dat Rock ‘N’ Roll soms ook gewoon een praktisch denkbeeld verreist. Om te voorkomen dat de microfoon schokken doorgeeft naar zijn mond gebruikt de zanger zijn sok (die twee seconden daarvoor nog om zijn voet zat), wat blijkbaar het resultaat geeft waar hij naar zocht. De bassist heeft een oplossing die iets meer volgens de klassieke Rock ‘N’ Roll formule gaat en trekt zijn shirt uit. Uiteindelijk is het wel de moeite waard, want ondanks de omslachtige maar praktische oplossingen speelt Mantra een sterke show voor een propvol Clouso. Enkele mensen staan zelfs buiten te wachten op een plekje in het warme muziekcafé.

© Emma van Brouwershaven

Mantra

Afterparty

De laatste drie acts zijn strategisch gepland. Nummer 17, 19 en 20 aan de Grote Kerkstraat vormen een hoek waar voor een paar minuten alles mogelijk lijkt te zijn. In De Casteleyn speelt Frank Valenza met zijn band een set met toegankelijke indie, bij De Buren in het pand er naast verzorgt Batobe in een hoekje een steengoede elektronische set met diverse interessante rifjes. Aan de overkant maakt slettenpopband Tony Clifton zich klaar voor de afterparty in De Kansel, met muziek die eigenlijk lijnrecht tegenover de andere twee staat – zowel letterlijk als figuurlijk.

In Emmen is de afterparty altijd het spektakel waar iedereen naartoe leeft. Zoals elk jaar vind deze plaats in nachtclub SenZa, een erotisch uitgaansgelegenheid. Dit jaar mocht de hiphop groep FATA BOOM de afterparty verzorgen. Ruim voordat FATA BOOM hun weg maakte op het podium, was de club al behoorlijk vol. Popronde vrijwilligers, artiesten, fotografen en natuurlijk de bezoekers van Popronde Emmen 2017 stonden gereed voor de allerlaatste act van de avond. Vanaf de eerste seconde wist FATA BOOM het publiek gelijk op gang te helpen. De nummers zitten vol energie en stil staan is eigenlijk onmogelijk. Kortom, de Popronde in Emmen is met een knaller afgesloten.

© Mariëlle Hensums

Fata Boom

Het biedt hoop dat de Drentse muziekscene nog steeds leeft. Wie weet zijn dit soort initiatieven de kick die we nodig hebben om hier een motortje aan het draaien te krijgen voor en door gepassioneerde muziekliefhebbers. Meppel heeft in ieder geval met de Popronde bewezen een subcultuur te hebben met een passie voor muziek, zelfs op zondag.

Popronde Meppel

Popronde Emmen