Verdere introductie doet deze bluesbabe of rockbitch tekort. Dat weten we nu wel. Zij is al jaren een fenomeen in the scene en dat laat ze weten in Borger, waar ze vooral stukken speelt van haar nieuwe studio-album Trilogy. De titel verraadt al dat het gaat om 3 schijfjes. De eerste vooral gevuld met soulmusic, de tweede met het betere bluesrockwerk en op de derde leeft de geschoolde Ana zich uit in de jazz. Het is haar allemaal toevertrouwd, hoewel een wereldhit als Every kind of people volstrekt niet uit de verf komt in deze live-setting.

Op de bühne excelleert een slanke, mooie, blonde vrouw, die naar mijn idee niet de erkenning krijgt die ze verdient. Komt dat wellicht door haar sexy verschijning, die eerder in haar nadeel werkt wanneer je aan blues denkt dan in haar voordeel? Komt het, omdat haar vocale kwaliteiten beperkt zijn en ze ook niet echt een eigen stemgeluid heeft? Of gewoon omdat ze vrouw is in het door mannelijke muzikanten gedomineerde bluesrockwereldje? Zeg het maar.

Feit is, dat ze de sterren van de rockhemel speelt, in gevoeliger ballades (het prachtige Johnnie Ray) en in scheurende rockframes. Ze varieert in haar soli zodanig dat het nooit verveelt, speelt ogenschijnlijk moeiteloos en raakt alle noten goed. Ze inspireert haar bandleden en weet de (bijna) volle zaal aan haar voeten te krijgen. Tussen de nummers door vertelt Ana over haar leven, haar ervaringen, haar samenspelen met o.a. Joe Bonamassa, over haar gitaarhelden en hoe het allemaal zo gekomen is. Het publiek is onder de indruk, het krijgt waar men voor komt: een geweldig concert van een op gitaar weergaloze Ana Popovic en een mooi mens.