Rumbling in the Peateries: Het lijkt wel een reünie, zal ik later op de avond meermaals zeggen. Wat moet je verwachten? Vorig jaar ben ik helaas niet geweest, dus ik weet niet zo goed welke inschatting ik mag maken en laat het rustig op me afkomen. Bij aankomst neemt de liefhebber in mij al meteen enkele Amerikaanse voertuigen waar, die prima in het tijdbeeld passen. Het oogt en voelt van buitenaf al rustiek en authentiek aan. Afzettingen doen een buitenterrein vermoeden, waarmee je geenszins rekening hebt gehouden. Op deze stralende lentedag die zijn vervolg krijgt met een zwoele avond, die bijkans zomers aanvoelt, is het buiten kunnen vertoeven een absolute plus. Snel het terrein op dan maar, zo luidt de consensus binnen ons groepje van drie.
Tweede editie Rumbling in the Peateries
Relaxed festival in Nieuw-Amsterdam
Zaterdag 21 mei werd voor de tweede keer het rock 'n roll festival Rumbling in the Peateries georganiseerd in Nieuw-Amsterdam. Dankzij de bands, bezoekers, vrijwilligers en het prachtige weer kunnen we wel stellen dat het wederom een succes was. Sinds 2015 bestaat het evenement: kleinschalig, in een oude schuur. Broers Egbert en Klaas van der Weg en hun dames, Brenda en Reintsje, zijn verantwoordelijk voor de organisatie. Met de hulp en steun van vrienden en professionals zetten ze een gezellige avond neer.
Vergeet het maar! De beveiliger van dienst is een goede kennis die je een tijd niet hebt gezien. Zijn uitstraling en gezichtsbeharing doen vermoeden dat hij als passend bij de entourage speciaal is geselecteerd voor de gelegenheid. En terwijl de eerste muziektonen klinken, mensen langzaam binnendruppelen, de kleine caravan die op ludieke wijze als kassa fungeert je aandacht blijft trekken – niet in de laatste plaats omdat je in de dame die je door het raampje net kunt zien eveneens een bekende vermoedt – neem je de tijd om lekker bij te kletsen. Mijn partner komt meermaals informeren waar ik nu eigenlijk blijf, omdat de eerste band al zo lekker speelt en het bekijken meer dan waard is. Ze doet dat lachend, met een stralende grijns van oor tot oor zoals je zelden ziet, dus is het goed.
Mijn gezelschap amuseert zich al opperbest: drankje in de hand af en toe aanwippend om verslag uit te brengen. Deze beschrijvingen triggeren om je richting podium te begeven, en het klinkt ook gewoon zo vreselijk lekker. Maar de vraag waarom de beveiliger daar in die hoedanigheid dienst heeft moet je eerst van de lippen. Dit is totaal geen omgeving waar je calamiteiten zou verwachten. Veel liefhebbers, een vredelievend subcultuurtje. Een ons kent ons sfeertje, zeer ontspannen en zonder welke vorm van dreiging ook. Dat klopt, zo wordt bevestigd. Maar omdat het nu officieel eenmaal zo moet. Omdat de organisatie nu eenmaal de zaakjes helemaal op orde wil hebben. En omdat de beveiliger, als eigenaar van het bedrijf, dit nu eenmaal ook erg leuk vindt en graag zijn steentje bijdraagt. Zo’n sfeer heerst er dus.
Eenmaal echt binnen wordt het allemaal nog aangenamer. Er wordt iets verteld over een kapper of zo, het eten komt ter sprake en je hebt zin in een drankje, waar prompt in wordt voorzien. Maar voordat je de gelegenheid krijgt je onder te dompelen in de atmosfeer die in de barn is gecreëerd, raak je van gesprek in gesprek. Muntjes halen aan het andere uiteinde van het caravannetje betekent een hartelijk onthaal door de andere dame van de organisatie en even kletsen. Wild May West heeft haar gig ondertussen afgerond en ik heb er helemaal niets van gezien. Maar goed klinken deed het.
Loop je tijdens dit intermezzo tussen twee optredens naar buiten om nog maar even het zalige weer te baat te nemen en bij de perfect in het plaatje passende barbecue opstelling een verrassend oorspronkelijke smokey hamburger te halen, bots je bijna op de moeder van de heren organisatie en haar gezelschap. Dat wordt dus opnieuw bijpraten en feelgood momenten over je heen laten komen. Wellicht ben je ietwat vooringenomen, omdat je al deze mensen vanuit een andere setting in het verleden kent en je altijd simpelweg een zwak voor ze hebt gehad. Hoog tijd om jezelf onder te dompelen in wat er gaande is en alleen nog door een objectieve bril op kritisch rationele wijze te kijken.
Wat vooral opvalt is dat de sfeer en het tijdsbeeld zo goed worden getroffen. Een oude boerenschuur als locatie, subtiel ingericht, als ware het allemaal hiervoor bedoeld. Het skelet van dikke houten balken fraai in het zicht, een sfeervolle bar aan het ene uiteinde en daar tegenover een klein, intiem podium dat nauw contact tussen bands en publiek garandeert. In de grote schuurruimte verzorgt een dame fifties - mag ook sixties zijn - kapsels voor geïnteresseerde dames. In het entreegedeelte staat een barbiersstoel met bijbehoren opgesteld, waar menig heer de haartjes laat doen. De, natuurlijk, flink bebaarde kapper - die later ook nog eens meer dan verdienstelijk blijkt te zingen - is natuurlijk volledig in stijl.
A propos stijl, er valt niet te ontkennen dat er sprake is van een passende stijl, zeg rustig een subcultuur. Wat opvalt is het aantal mannelijke bezoekers met baarden. Baarden in soorten en maten, maar hoe dan ook baarden die men verzorgt en draagt met trots. Verder kun je zeggen dat de uitdossing Southern is. Een knipoog naar het broeierige van de Zuidelijke Staten van weleer laat zich niet ontkennen. Enigszins verrassend vinden wij dat wel. Rock en Rockabilly associeer je zelf meer met leer, bakkebaarden en vetkuifen, zeg maar. Ofwel eerder Hillbilly dan Rockabilly. Hoewel, zeker bij bandleden de gememoreerde vetkuif zeker aanwezig is. Een kniesoor die daar op let, of wellicht heb je het zelf niet helemaal juist op een rijtje. Vele dames hebben zich in passende kledij gestoken en zich dito haardracht aangemeten. Volgend jaar in spijkertuinbroek en bloemetjesjurk, zoveel is ons duidelijk en voelt absoluut niet als een kunstmatige aanpassing. Ook ‘normaal’ gekleed ben je geaccepteerd en welkom onderdeel van het geheel.
Over de muziek kun je eigenlijk helemaal niet kort zijn. Die staat. Als een huis. Niet in de laatste plaats omdat ervoor gekozen is om licht en geluid in handen te geven van professionals. Maar opvallend blijft hoeveel goede muziek er door voor het grote publiek onbekende bandjes van Nederlandse, zelfs lokale, bodem eigenlijk gemaakt wordt. Dus ook in deze stijl. ‘Betty’s Doghouse’ levert sublieme rock, meest in het gehoor springend de snelle riffs op de steelguitar.
‘The Sensational Second Cousins’ hebben de eer om als afsluitende act de barn leeg te spelen. Dat doen ze met verve en humor. Herman Brood en Mötorhead op speed zijn nimmer zo snel en zenuwprikkelend geweest als deze boys. Een ware uitsmijter, met een hele vette knipoog.
Voor ‘Talisker Four’ mag een handige promotor best een tourtje in de States plannen. Muziek en zang zijn van zeer hoog niveau. Daar komt bij dat er van een echte show sprake is. Ze brengen nog meer energie dan de andere bands. Ze weten het publiek volledig mee te krijgen en boeien tot de allerlaatste seconde. Fraai om te zien is dat alle bands tot dansen weten aan te zetten. De passie en energie die uit de muziek voortvloeit zie je op de dansvloer terug in de rock 'n roll dans performances die daar ten beste worden gegeven. Van recenter van bouwjaar tot meer belegen qua leeftijd tonen dames en heren hun kunsten. Niet om een ander te imponeren, maar puur om zichzelf te vermaken. Als stille genieter word je evengoed verrast door een fraai schouwspel.
Eveneens zeer aangenaam is het prijspeil. Zowel de entree als consumpties zijn netjes geprijsd. Als je houdt van mensen kijken kun je goed je ogen de kost geven. Typerend voor de sfeer is wellicht die ene jongeman. Continu is hij met een enorme glimlach, die welhaast in zijn gezicht gebeiteld lijkt te zijn, nabij het podium aan de rand van de dansvloer te herkennen. Met een open, vrolijke blik zoekt hij met iedereen in zijn directe omgeving een moment van oogcontact waardoor je jezelf afvraagt of hij wellicht een vergeten kennis uit lang vervlogen tijd kan zijn. Op enig moment dringt een ander inzicht zich op. Hij wil zelf blijkbaar ook dolgraag dansen, maar niet alleen. Plots is daar die kans. Hij vindt een paar handen en gaat er vol voor. Meermaals lijkt het alsof zijn enthousiasme zijn danspartners net een beetje boven de pet gaat. Voortijdig haken ze weer af. Maar allen met een oprechte brede glimlach op het gezicht, een ieder blij en tevreden. Niemand lijkt overvraagd of tekort te schieten. Het past helemaal bij de vrolijke en amicale sfeer die er heerst.
Als we weggaan concluderen we dat we van een heerlijke ontspannen avond hebben genoten. Als van een maaltijd waar alle ingrediënten in precies de juiste verhouding voorhanden waren. Rumbling in the Peateries, volgend jaar weer. Absoluut! Een beetje dubbel wel, om hier een recensie over te schrijven. Zo leuk en zo sympathiek dat je het enerzijds wel over de daken wilt schreeuwen. De organisatie gun je niks minder dan daverend succes. Anderzijds wil je dit goed bewaarde geheim voor jezelf houden en de intimiteit, het kleinschalige en de saamhorigheid bewaard zien blijven. De ‘rumble’ was er in grote mate. Hoe de term ‘peateries’ exact vertaald moet worden is me op dit moment een even groot raadsel als voordien, maar de behoefte om het uit te zoeken heb ik niet meer. Ik heb het mogen ervaren, dat is genoeg en juist dat zou ik een ieder voor de volgende editie van harte willen aanbevelen.