De kachels in De Muzeval branden volop. Bij elke opening van het theaterseizoen worden de vingers gekruist opgestart, waarna niemand er meer aan durft te komen uit angst dat ze nooit meer gaan branden. Dit heeft zijn charme en ach, niemand stoort zich eraan. Het hoort bij dit theater.
Het publiek komt vanavond met één gezamenlijk doel: hun bekende Drent zien.
Er hangt dan ook een bijzondere spanning in de uitverkochte grote zaal. Deze zit vol met overwegend Drents publiek. “'t Zal ons beneien wat- tie er van bruit.”
Daniël Lohues – Aosem
Thuiswedstrijd in De Muzeval
Het is weer een druk jaar voor Daniël Lohues: met maar liefst 72 voorstellingen in de agenda, de release van alweer zijn zestiende album en zijn medewerking aan albums van andere artiesten, zoals Stevie Ann. Donderdag 3 maart heeft Lohues een thuiswedstrijd: hij staat dan in Theater De Muzeval in Emmen.
Op het podium staan een piano en gitaar. De bezoekers worden niet teleurgesteld. Integendeel! Lohues komt licht gebogen, een tikkie verlegen het podium op en begint te spelen op zijn piano. Na het eerste nummer staat hij op en zegt “moi”. De zaal zegt “moi” terug en het ijs is gebroken.
Lohues vertelt over alledaagse dingen: het behalen van zijn rijbewijs, de trip door Amerika en nu zelf achter het stuur. Over zijn familie en over vroeger. Op zich best bijzonder voor iemand die graag op zichzelf is en geen 'proater', om het zo maar te noemen. Maar open en eerlijk zijn is natuurlijk wat anders dan geen 'proater' zijn. Het is prachtig hoe Daniël dit verwerkt in zijn shows en het deelt met zijn publiek.
Alles wat hij zegt is autobiografisch. Dat maakt de voorstelling herkenbaar, grappig en soms triest, maar vooral waar. Het publiek hangt aan zijn lippen en af en toe hoor je: “Ja klopt, die ken ik ook”. Of bulderlachen om een kenmerkende Drentse opmerking van de Hubo-meneer.
De nieuwe liedjes zijn typische Lohues en de muzikaliteit knalt eraf. Elk nummer heeft een diepere betekenis. Tekstueel met diepgang en bijzonder mooi gecomponeerd. Het nummer 'Appels' gaat natuurlijk niet over appels, maar over de geluksmomenten in het leven. Tel je zegeningen, niet je teleurstellingen.
Na een toegift van bijna 20 minuten zucht een aantal vanuit het publiek: "Mooi man, jammer dat het afgelopen is."