Douwe Bob overtuigt in bloedhete Amer

Van eerste tot laatste noot imponerend

Wouter Bessels ,

Eventjes is Douwe Bob zondagavond volledig overrompeld door de stilte, ergens halverwege de derde set. ‘Nergens kan het zo stil zijn als hier. Echt, dit is één van de mooiste plekken om een linkse hobby uit te oefenen.’ Zo, die zit.

Inmiddels kent de singer-songwriter het Amer-publiek door en door. Voor de derde keer verkoopt de Amsterdammer de Amer driemaal volledig uit. Zondagmiddag, zondagavond en ook maandagavond, als Douwe Bob Posthuma na een buitenrit per paard zich goed realiseert dat hij twee dagen in Drenthe vertoeft. Het had, net als in voorgaande jaren, wel een week kunnen zijn.

Steevast neemt de zanger zijn muzikale (jeugd)vriend Maurice van Hoek mee. Die presenteert overigens volgende week maandag tijdens een ingelast concert in De Amer zijn eigen cd. ‘Het is heel simpel: Maurice begeleidt mij en ik hem. Al jaren’, verklapt Douwe Bob halverwege de tweede set, als Van Hoek vast een voorproefje van zijn nieuwe album speelt. Ook Douwe Bob zelf waagt zich aan een nieuw stuk. History, geschreven na het zien van een sterrenhemel in Zweden. Het kan zomaar één van de hoogtepunten zijn van zijn derde album Fool Bar (releasedatum: 6 mei).

Uitbundig meezingen, volle aandacht en doodse stilte, het kan hier binnen een minuut. Dat bevalt de Amsterdammer erg goed, vooral op deze eerste écht lentedag van 2016. Al tijdens de eerste set voelt de deel eerder heet dan warm aan. De keerzijde van de klamme hitte is dat de Gibson en Martin-gitaren (‘oud hout’) regelmatig ontstemmen. Dat zit Douwe en Maurice behoorlijk in de weg, maar het Amer-publiek denkt daar anders over. Gevalletje overmacht. De bijval voor de twee stijgt per nummer bijna net zo hard als de temperatuur.

Een vroeg hoogtepunt is het driestemmig gezongen Eliza Jane. Douwe Bobs kopstem harmonieert prachtig met de lage partij van Maurice, terwijl het publiek, tot groot plezier van de zangers, voor luide en zuivere achtergrondzang zorgt. Zelfs met deze temperatuur iets om kippenvel van te krijgen.

Waar Douwe Bob steeds geraffineerder in wordt, is zijn stembeheersing en de manier waarop hij zijn liedjes fris houdt en zich volledig daarin kan inleven, van de eerste tot de laatste noot. De variatie is groot: Judge, Jury & Executioner en I Smoke and I Drink krijgen een felle uitvoering, terwijl Take It All, het weemoedige Black On My Pallet en We’ll Be Gone gemaakt lijken te zijn voor het intieme Amer-podium. Dat laatste liedje maakte hij overigens met Diederik Nomden (Royal Parks). Een naam die we volgend jaar op het programma van De Amer gaan tegenkomen.

De setlists liggen klaar op een barkruk, maar al na een paar nummers wijken de heren af van hun ‘guideline’. Het is in de andere twee sets niet anders, net zoals het traditionele gastoptreden van geluidsman Ronnie Snippe: dit jaar wordt gedrieën onversterkt Tequila Sunrise van de Eagles gespeeld. In de loop van de derde set komen Multicoloured Angels (genoemd als ‘multilul’ op de setlist!), Pass It On en zelfs de Songfestival-song Slow Down voorbij.

Toch pakt Douwe Bob het publiek volledig in met Butcher Boy, een 19-eeuwse traditional. Het moet écht goed klinken, dus minutenlang stemmen gaat eraan vooraf. Het is niet voor niets. De minstreel is terug in De Amer en de strijd tegen de elementen (lees: hitte) is geleverd. Die wint Douwe Bob ruimschoots op basis van professionaliteit, wilskracht en pure liefde voor muziek.

‘Dit zijn de krenten uit de pap’, zegt hij tijdens het dankwoord vanuit het publiek.
Met een knipoog.