Het voorprogramma wordt verzorgd door de 26-jarige Toine Scholten. Deze Hagenees (of moet ik zeggen Hagenaar?) was al eerder te zien in De Amer. De singer-songwriter trakteert ons een klein half uur op mooie breekbare bluesy liedjes. Toine bekent dat hij eigenlijk nooit zittend gitaar speelt. Onlangs heeft hij een vijftiger jaren Gibson gekocht zonder straplocks; die dingen waar je een gitaarband aan bevestigt. Zittend op een barkruk speelt Toine eigen nummers en covers van zijn helden, zoals Jimi Hendrix en Ray Charles. Hij heeft een bijzonder stemgeluid. En als hij je bekend voorkomt, dan zou dat goed kunnen! In 2014 deed hij namelijk mee aan De Beste Singer Songwriter van Nederland.
Beans & Fatback in De Amer
Het is gedaan met de zondagsrust
Noem het retro Rock & Roll, noem het vintage Rhythm & Blues. Wat mij betreft noem je het surfpunk. Ik noem het voor het gemak Beans & Fatback. Sinds 11 september ligt het nieuwe album, 'Heroine Lovestruck', in de winkels. Deze cd, vol stuwende gitaarriffjes, indringende zangpartijen en een tranentrekkend orgeltje, ligt al een paar dagen in mijn auto en zorgt ervoor dat ik klaarwakker op mijn werk verschijn. Het album scoort hoog bij recensenten: de 'sterren' zijn niet aan te slepen. De clubtour is net begonnen: een try-out in Purmerend, de lp/cd-presentatie eerder deze week in Bitterzoet en vandaag is Beans & Fatback in De Amer om persoonlijk het kersverse album af te leveren.
Toine Scholten
"Is het te hard?"
Na dit rustige ingetogen begin van de middag is het gedaan met de zondagsrust. Maar liefst zes mannen en één vrouw vinden een plek op het bescheiden Amer-podium en gaan los met 'Bombshell'. Dat lekkere jankende orgeltje, waar ik het al eerder over had, vult het intro. Onbesuisd stormt het verder met 'Heart Attack' en 'Gilda'. Rockabilly, die je op het puntje van je stoel houdt. “Is het te hard?”, vraagt frontman Onno Smit. Hoewel het geluid voor Amer-begrippen aan de harde kant is, vindt het publiek dat niet. Tijdens het titelnummer van het nieuwe album, waan ik mij in een film van Quentin Tarentino. Niet in de laatste plaats door het geluid van een zingende zaag die Jeroen Tenty uit zijn keyboard tovert. De muziek heeft bij tijd en wijle een filmisch karakter.
Je kunt niet stil blijven zitten
Paul Willemsen weet met zijn stuwende gitaarspel de band in voorwaartse beweging te krijgen en te houden. Gerhardt Heusinkveld, percussionist en gangmaker, betrekt het publiek actief bij het optreden. Hij laat ze klappen, meezingen en opstaan uit de stoelen. We belanden in een interessante dubbele drumsolo van Toon Oomen en Cody Vogel. Bands met twee drummers zie je niet vaak. De bescheiden bassiste, Jet Stevens, draagt een belangrijk steentje bij aan de solide basis. En het publiek? Ik zie om mij heen dat het geen doen is om twee keer drie kwartier op je stoel te blijven zitten bij deze opzwepende muziek. Vele voeten bewegen op en neer en menig hoofd rolt van links naar rechts, op het ritme van de muziek.
Aanstekelijke meesterwerkjes
'Open Your Door' is een mierzoet intermezzo en met 'Same Old Thing' zijn we ineens in countrysferen. Het kan je allemaal gebeuren op een zondagmiddag in Amen. Na de de pauze en de beroemde, niet te versmaden (welke artiest in Nederland heeft het er niet over) gehaktballen, zijn het ook songs van het album 'With Skin Attached' die voorbij razen, zoals 'Devil’s Son Blues', 'Hooks In Me' en 'Use Me'. Stuk voor stuk aanstekelijke meesterwerkjes van de cd uit 2013. Het plezier spat eraf. En als je dan een keer je tekst kwijt raakt, is er niemand die je dat kwalijk neemt.
Vol energie
Een enthousiaste dame uit het publiek bedankt de band met lovende woorden en met 'Black Stabber' als toegift, eindigt het optreden met evenveel energie als het begon. Op eigentijdse wijze teruggrijpen naar het verleden, zoals Beans & Fatback doet, blijkt wederom een gouden greep.