Rock 'n' roll van Carousel Vertigo grijpt publiek bij de kladden

Parijse 70s rockband bij Metal Front Coevorden

Phil Pietrzak ,

Grinner (oet Grünn) en Carousel Vertigo uit Parijs traden afgelopen zaterdag op in Metal Front Coevorden. Met Carousel Vertigo haalde MFC de 'crème-de-la-crème' uit het Franse livecircuit in huis, want deze band heeft meerdere keren als voorprogramma van de legendarische rockband Status Quo gediend op tijdens hun Pictures Exposed-tour tussen 2009 en 2010, en de ‘Quid Pro Quo’-tour van 2012.

Het is nog niet erg druk als Grinner op tijd (aangekondigd was 22.30 uur, en dat was het dan ook) aan hun set begint. Het MFC-publiek komt traditioneel gezien rond die tijd binnendruppelen, maar het schijnt dat er een aantal andere activiteiten in de nabije omgeving staan gepland. Zo is er -alleen al in Schoonebeek- zowel de vierde editie van Opblaaspop als Goeroe's Metaalnacht gaande. Dat laatste is een zwaar uitgeklede versie van Emmen Metal Fest, dat niet door kon gaan wegens het door de gemeente Emmen opgelegde geluidsverbod voor live-muziek bij JV Blanko.

Of het daadwerkelijk minder rock- en metalfans naar MFC oplevert, valt nog te bezien. Want het kan ook liggen aan het feit dat de Bentheimerbrug er sinds het begin van de week uit ligt, en dat is toch wel een belangrijk punt op de route van het Coevorder centrum naar MFC toe. Misschien ligt het dan ook hier aan dat het publiek een aardig stuk moet omrijden en dus tegen elf uur de zaal begint te vullen. Grinner is dan al flink halverwege de set, maar ze krijgen het publiek dat er wél is aardig mee. Grinner is een underground hard rock ’n roll band die smerige, vette en modderige grooves met vuige, vieze en soms droge licks combineert. Het doet bij vlagen denken aan Masters of Reality en het spreekt de gemiddelde aanwezige stoner-fanaat zeker aan. Gitarist Luuk en bassist Bob nemen afwisselend de zangpartij voor zich. Drummer Erik vult aan waar nodig is, maar blijft lekker doorstampen. Grinner is een zeer degelijk powertrio met Groningse nuchterheid. De heren zijn zelf weliswaar niet de jongsten meer, maar er ligt een aanstekelijk jeugdig enthousiasme en gedrevenheid aan deze band ten grondslag. En dat siert ze.

Carousel Vertigo

De crunch van een Gibson-gitaar giert door een 70’s Marshall versterker, met zweterige bluesrock grooves en dubbele gitaarsolo’s aangevuld met melodieuze teksten. Alsof je zelf Live in Winterland bent, in -laten we zeggen- de periode 1973-1974. Het is een alleszeggende beschrijving over de neo-classic rock van Carousel Vertigo, die je bij beluisteren inderdaad terugvoert naar dit gouden tijdperk in de rockgeschiedenis.

Toch bestaat dit ensemble uit Parijs nog maar sinds 2009. Carousel Vertigo wordt aangevoerd door zanger/gitarist Vincent Martinez. Hij heeft al een aantal jaren een persoonlijke endorsement van de Franse tak van Gibson Guitars in zijn zak. In de lente van 2009 ontmoet Martinez een Gibson-collega uit New Jersey (USA), genaamd Jansen Press, tijdens een muziekbeurs waar Gibson Guitars vertegenwoordigd is. Press blijkt een francofiel te zijn die het jaar daarvoor vanuit Nashville naar Parijs is getogen om bij de Franse tak van Gibson te werken. Tijdens deze muziekbeurs jammen de heren voor het eerst met elkaar en het klikt: het is alsof ze al jaren een band met elkaar vormen.

Niet veel later is de daadwerkelijke band Carousel Vertigo dan ook een feit als het Gibson gitaristenduo drummer Jimmy Montout en bassist Olivier Brossard in de gelederen opneemt.
Als leidraad voor zijn muziek combineert Carousel Vertigo alle spannende elementen van 70's rockbands als Humble Pie, Cheap Trick, Grand Funk Railroad, Free, de vroege Aerosmith en Bon Scott-era AC/DC. De groep versmelt deze elementen tot een verbluffende vorm van rock ’n roll die de luisteraar bij de kladden grijpt.

Dat is ook zaterdag het geval in MFC. De dubbele gitaarsolo's van Martinez en Press zijn een ware lust voor het oor. Martinez is deze avond ook goed bij stem, die rauw -maar zuiver- genoeg is en ontdaan van zijn Franse accent (dat buiten het podium om wel doorschemert wanneer hij in het Engels conversaties aangaat).
De solide basis die gelegd wordt door bassist Brossard en drummer Montout geven de perfecte stuwing mee die de Gibson-boys naar een hoger niveau tillen. Het is vooral Montout die opvalt: hij is met amper 1.40 meter de kleinste drummer die ik ooit heb meegemaakt, maar God, wat kan dat kereltje drummen. Aan het einde van de show is er ruimte voor een solo'tje van iedere muzikant. Monsieur Jimmy doet met zijn -verhoudingsgewijze- korte armpjes zeker niet onder aan de solokwaliteiten van zijn 'besnaarde' bandbroeders.

Maar er komen ook uitdagende coverversies van bluesnummers uit de Carousel-koker, zoals bijvoorbeeld een rockversie van Leon Russell’s bluesklassieker Help Me Through The Day. Terwijl de band met Status Quo aan het touren was, ontstond het leeuwendeel aan nieuw materiaal dat op Carousel Vertigo’s laatste plaat MIGHTY terecht is gekomen, waaronder ook het nummer 3rd Degree; mede geschreven door Status Quo’s bassist John “Rhino” Edwards. Dit nummer brengen de heren dan ook ten gehore in hun set.

Na bijna een uur en een kwartier, komt er nog een encore van twee nummers en dan zit het er alweer op. Blij en voldaan verlaat het gezelschap de toko. Om de volgende dag op hun Facebook-pagina de volgende statusupdate te lezen:

OMFG...! MFC in Coeverden was insane...! 113db crowd noise at the end of the show. BEDANKT....! See u all real soon...!

Posted by Carousel Vertigo on zaterdag 16 mei 2015