Redwood Club is een band uit Hoogeveen met frisse, vrolijke nummers met funky baspartijen en strak drumwerk. De songs zijn vooral niet eentonig en stralen elk hun eigen emotie uit. Zo volgen halverwege de set drie wat zwaardere nummers en worden daarna de zangkunsten van het publiek uitgetest met een meezinger. De nummers zijn soms klein en haast breekbaar, dan weer opzwepend en funky.

De band rondom Faeke ten Caat bestaat uit vier mannen en twee dames die de backing vocals voor hun rekening nemen. Tijdens het festival presenteert de band zijn nieuwste EP Evolutionary, waarvan meerdere nummer worden gespeeld. Zoals You, waarvoor de inspiratie voortkomt uit een bericht en een profielfoto op Facebook van Rosalien. Zij is omgekomen bij een auto-ongeluk. Extra speciaal voor de band is het feit dat haar vader en zusje in het publiek aanwezig zijn tijdens het optreden.

In de zaal is het daarna de beurt aan de dames van Cheap Thrills uit Haarlem. De geschminkte vixens in uitgesproken outfits waren volgens eigen zeggen ‘een stuk liever dan dat ze eruit zagen’. De vierkoppige formatie brengt stevige rock ’n’ roll van de bovenste plank.

Het podium is net groot genoeg voor de bewegelijke leadzangeres Sally. In plaats van te vragen of het publiek wat dichterbij kwam, loopt zij het de zaal in. De band is nu een aantal jaren bezig en raast vol vuur passie en plezier van obscuur rockhol naar nog obscuurder rockhol. In april 2013 brachten de dames hun EP My Beaver Likes Wood uit. In 2014 werd hun eerste album Booze Up The Jacuzzi gereleased. Sta klaar om omver geblazen te worden door deze band. Het zijn zeker geen kittens om zonder handschoen aan te pakken.

Oud-3FM Serious Talent (2012) Cas Ronckers sluit op een bepaalde manier prima aan op Yuko Yuko. Al tapdansend in de weer met zijn loopstation bezigt hij pakkende, interessante liedjes die zo uit het songbook van Tom McRae of Ed Sheeran afkomstig zijn.
Dat Ronckers zowel op gitaar als zang uitermate overtuigend is, blijkt in zijn eigen nummers, maar ook in Springsteen’s I’m On Fire. Meeslepend en opbeurend tegelijk, waarbij hij de toeschouwers zowaar even meekrijgt in de achtergrondzang. Zijn eigen backings tovert hij tegen het einde van zijn set uit zijn elektronica, tot vierstemmigheid aan toe. Raar ziet het er soms wel uit als hij zich volledig concentreert op de zang en zijn handen op de gitaar legt, terwijl uit het kastje drie geloopde partijen klinken.

Gezien zijn stijl is afsluiter, Ed Sheerans You Need Me, I Don’t Need You, op het eerste gehoor ronduit voorspelbaar, maar de manier waarop Ronckers op hoog tempo dit nummer uitmuntend articulerend zingt, is van grote klasse. Beter kan je een solo-optreden niet afsluiten, in het bijzijn van een ademloos luisterend en toekijkend café.

Aan Paceshifters, afkomstig uit de IJsseldelta van Wijhe, de uitdaging om de plek als headliner waar te maken. Al snel blijkt dat dat voor Jesper Albers (drums/zang), Paul Dokman (bas/zang) en Seb Dokman (gitaar/zang) een snel gewonnen wedstrijd is. Wat is deze groep hard op weg om naam te maken, inmiddels tot Los Angeles aan toe (optreden in House Of Blues), en wat vliegt hun compromisloze punky grunge toch lekker de bocht uit.
Al is de leadzang van Seb Dokman over het geheel genomen niet altijd om over naar huis te schrijven -het blijft gillen met af en toe een fraaie hoge uithaal-, vooral de stonerrock en noise-achtige stukken staan als een huis en maken deze groep zo bevlogen.
Gelijk aan het start wordt het publiek uitgenodigd om naar voren te komen -dat is bijna nog geen één band gelukt vandaag- en dat heeft een energieke uitwerking. Paceshifters is zo’n bandje dat toeschouwers nodig heeft. Samen uit je dak en helemaal naar de klote gaan, net zoals bij John Coffey. Het handjevol fans vooraan beleeft een topuurtje en de vonk springt ook op de andere tientallen headbangende lieden over. Zo doe je dat. Punt.
Binnenkort is Duitsland aan de beurt; het zou daarna maar eens heel hard kunnen gaan met dit zeer goed op elkaar ingespeelde trio. ‘Zolang jullie blijven dansen, blijven wij spelen’. We zijn benieuwd hoe dat op z’n Duits klinkt.

“We hadden toch iets meer publiek verwacht dan de 130 betaalde bezoekers", constateert Hoven. "Zeker in vergelijking met vorig jaar, toen het aantal ongeveer gelijk was en we iets verder buiten Emmen zaten (Oosterhesselerbrug, bij Wachtum, red.). Ik ben ervan overtuigd dat er wel publiek is voor een festival als dit, want als ik buiten de zuidoosthoek soortgelijke concerten bezoek, dan kom ik wel mensen uit deze contreien tegen. Waarom ze hier niet zijn, ik heb werkelijk geen idee. In ieder geval zullen we nooit een concessie doen en een grotere of bekendere act als publiekstrekker neerzetten. Dat past niet in ons format en daar hebben we ook het geld niet voor. Met de maandelijkse avonden als The Bake Shop blijven we regionaal talent programmeren. The Spy And the Butcher heeft volgens mij zeker toekomst, maar ik merk wel dat een lange adem nodig is.”