De Futurestage staat opgesteld vlakbij de ingang, pal tegenover de Grote Rietplas, niet ver van de plek waar vorig jaar de Nederpopstage stond. Dat podium is dit jaar verplaatst naar de ‘kuil’ naast de Mainstage. Het spoorboekje van de Futurestage en de Nederpopstage loopt gelijk en dat wordt later op de dag nog moeilijk kiezen, voor wie bijvoorbeeld én The Nits én Douwe Bob wil zien. Of de de keuze tussen Rob de Nijs en Jett Rebel zo lastig is, laten we in het midden.
Futurestage Retropop slaat brug tussen generaties
Armand & The Kik, Douwe Bob en Jett Rebel hoogtepunten op nieuwe podium
Retropop gaat iets nieuws doen. Dat blijkt eind vorig jaar tijdens de perspresentatie van de 14e editie van het festival aan de Grote Rietplas in Emmen. Een Futurestage, met vijf acts die momenteel flink in de belangstelling staan. Vier daarvan worden gelijk aangekondigd: Rondé, The Kik, Afterpartees en Douwe Bob. De komst van headliner Jett Rebel wordt vlak voor de jaarwisseling bevestigd, als diens grote show in de Heineken Music Hall is uitverkocht. Tijdens een lange dag vol regen, zon en veel belangstelling is het nieuwe podium gedoopt. Is de Futurestage een vaste plek waardig op Retropop?
Zoals Retropop twaalf uur later op de Mainstage zou afsluiten met de 75e jarige Tom Jones, zo opent het festival vlak na het middaguur met de piepjonge indiepopband Rondé. Een aardige groep toeschouwers ziet het vijftal hun kersverse materiaal spelen dat later dit jaar op het debuutalbum terechtkomt. Rondé is de enige band op het festival zonder album en speelt zich dus prima in de kijker.
De groep komt prima voor de dag. Van enig aftasten is bij zangeres Rikki Borgelt en haar mannen geen sprake, ook niet als het halverwege het concert begint te miezeren. Er zijn vanwege de neerdalende druppels wat technische problemen, maar die hebben totaal geen invloed op de professionele uitstraling van deze groep en de hechte manier waarop de toegankelijke rocksongs worden gespeeld. Natuurlijk sluit Rondé af met hun doorbraak-single Run die met groot applaus wordt beloond.
De aandacht voor Rondé is dan wel bestand tegen een regenbui, dat geldt niet voor het harde geluid dat vanaf de Nederpopstage overwaait naar de andere kant van het festivalterrein. Juist als We Are One wordt ingezet, doet Time Bandits dat hetzelfde met Endless Road. Het is een euvel dat later op de dag ook bij The Kik en Douwe Bob zal opduiken. Verbeterpuntje voor de organisatie, die toch al de laatste jaren speels is met de opstelling van de podia.
Na een ruim uur van regen en een behoorlijk solide optreden van Clouseau op de Mainstage (de Belgen komen veel steviger uit de verf dan menigeen had verwacht) volgt The Kik op de Futurestage met hun speciale gast Armand, die al gelijk aan het begin op prachtige wijze door Kik-frontman Dave von Raven wordt geïntroduceerd. Von Raven speelt de tweede viool in de vorm van gitaar, piano en achtergrondzang en geeft Armand alle ruimte in de liedjes die de groep met de legendarische protestzanger onlangs heeft opgenomen. Die werken op de lachspieren, maar kunnen ook doodserieus zijn.
Armand is een kei in oneliners (“No blow, no show” roept hij, als hij na een kwartiertje een jointje opsteekt), vertelt tussen de liedjes door sterke verhalen en waagt zich zelfs aan een gedicht. En wanneer hij op zijn ratelende wijze aan het zingen is, bevat iedere zin wel een grap of (op z’n retro gezegd) kwinkslag.
Natuurlijk worden ook de nummers van de Record Store Day-single Fuck The Blues en Snelle Jongens gespeeld. Die laten in een paar minuten horen hoe perfect deze combinatie is. Het beat-idioom wordt in Een Beetje Vriendelijkheid uitgebreid met een vleugje reggae. Het mag geen toeval zijn dat juist dan de zon doorbreekt. De special guest-rol van Armand tijdens de recente theatershow van The Kik is de aanzet geweest voor deze prachtklik en die heeft nu geleid tot een leuke plaat en duo-optredens. Wat is dit een gouden combinatie. Natuurlijk sluit de groep af met Armand’s klassieker Ben ik te min, dat luidkeels wordt meegezongen. Het slot van misschien wel het leukste optreden van de dag.
Afterpartees volgt om half zes. De jonge honden uit Limburg zijn met hun debuutalbum Glitter Lizzard ineens de hype van het jaar. Dat die hype een tikkeltje overschat is, blijkt vanmiddag. De groep bungelt met hun optreden op de rand van ongecontroleerde chaos en charmante rommeligheid. Afgezien van de dosis oprechte energie die Afterpartees uitstraalt, bevat niet één nummer op het repertoire een eigen geluid, een verrassende hook of enige diepgang. De jongens leunen sterk op de 70’s pop/punk (Ramones, The Clash) vol catchy riffjes en koortjes, maar die wordt zonder enige overtuiging gespeeld. Zelfs Sunday Girl van Blondie wordt nog gespeeld, maar de stem van zanger Niek Nellen klinkt bij vlagen vals en ietwat geforceerd.
Wat de groep wel goed oppikt is het contact met het, overigens niet talrijke, publiek. Ene Wouter in een Linkin Park-shirt wil graag een salto maken op het podium. Doet dat tot tweemaal toe succesvol, maar als dan de groepsleden weer aan de beurt zijn om te imponeren, laten ze het afweten. Het optreden heeft soms iets weg van een bandje dat tijdens een schoolfeestje met zoveel mogelijk aandacht de meisjes wil versieren, maar juist het tegenovergestelde effect bereikt.
Nellen springt tegen het einde van de set nog het publiek in om te redden wat er te redden valt, maar na een klein uurtje gaat het keiharde optreden als een nachtkaars uit. Behalve dat de groep helaas niet aan de verwachtingen voldoet, valt hun optreden ook behoorlijk uit de toon vergeleken bij de rest van de programmering op de Futurestage.
Met de aankondiging van Douwe Bob heeft Retropop op papier een prachtige troef in handen. De singer-songwriter heeft net een tweede album uit, evenals een succesvolle rondrit langs de podia (Poppodium Apollo in Emmen volgt overigens op 9 oktober) en een grote hit in duet met Anouk. Aangezien hij om half zeven nog met de zangeres op Pinkpop staat, arriveert de zanger per helikoper op Retropop. Het optreden van de Amsterdammer en zijn vijfkoppige band start dan ook tien minuten later. De helikoptervlucht heeft bij Douwe Bob Posthuma ogenschijnlijk voor wat vermoeidheid gezorgd, want het duurt even voordat hij in vorm is. In hoog tempo wisselen nummers van zijn twee albums zich af. Dat zijn akoestische (overigens in Assen aangeschafte) Gibson regelmatig ontstemt, zit hem ook niet mee.
Pas bij Ice Cold Beer draait alles op volle toeren en worden grote hoogten bereikt. Rustige stukken worden grotendeels achterwege gelaten en dat valt prima in de smaak bij het publiek dat in groten getale is komen kijken. Silver Sunshine, Pass It On, You Don’t Have To Stay en Judge, Jury & Executioner doen het uitstekend.
Dat Douwe Bob zich ervan bewust is dat hij niet meer in Landgraaf maar op Retropop staat, bewijst hij met zijn uitvoering van Take It Easy van de Eagles. “Wat is Retropop zonder retronummer?” roept hij de menigte in. Een concert met een twijfelachtig begin en een groots einde. Douwe Bob heeft op Retropop niemand teleurgesteld, dat mag duidelijk zijn.
Even een Jett Rebeltje doen. Douwe Bob waagt zich er tegen het einde van zijn optreden aan, door even op de Leslie-box van het Hammond orgel te klimmen en zijn moment te pakken. Hij weet niet dat diezelfde en net gearriveerde Jett Rebel aan de achterkant van het podium in de coulissen naar hem staat te kijken. Vanaf half elf is het veld rondom de Futurestage nog drukker voor de afsluiter van de dag, het enfant terrible in de Nederlandse muziek van dit moment.
Niet één optreden van Jelte Tuinstra is hetzelfde en dat bewijst hij ook vandaag weer. Avontuurlijk, losbandig, vol energie en speelplezier. Het blokje nummers van zijn album Hits for Kids -When She’s Older, Sunshine en Dance Underneath The Sheets- laat in een klein kwartiertje alle kleuren van Jett Rebel’s regenboog horen. Een aangename kennismaking voor wie hem vandaag op Retropop voor het eerst ziet.
De mooiste momenten tijdens Jett’s optredens blijven toch de bekende omslagpunten, als bijvoorbeeld in Romance, Sunshine en Sugar van het pad wordt afgeweken voor een solo op toetsen of gitaar. Dan zoekt Tuinstra, als een ware bandleider, het avontuur met zijn groep op. De creativiteit krijgt de vrije loop en die momenten onderstrepen de veelgemaakte associatie van de 24-jarige multi-instrumentalist met Prince.
Naast zijn vaste bandleden heeft Jett Rebel vandaag ook een saxofonist meegenomen in de persoon van Marc Alberto, maar die mag tijdens het ruime uurtje best wel wat meer van zich laten horen. Als de vijf vingers van de stagemanager in de lucht gaan, volgt Do You Love Me At All en daarna komt aan het muzikale feest een eind.
Samenvattend mag worden geconcludeerd dat deze Futurestage in zijn geheel alles behalve een zware bevalling is geweest. Armand & The Kik is de voltreffer van de dag en Douwe Bob en Jett Rebel zijn de grote publiekstrekkers.
Het mag volgens de organisatie een 'extraatje’ zijn geweest: de Futurestage slaat met een dergelijke programmering een prachtige brug tussen de verschillende generaties. Optredens van jonge muzikanten die behoorlijk zijn beïnvloed door ‘vroeger’ en die worden aangeschouwd door zowel krasse veertigers, hippe twintigers als springende tieners. Een uitermate geslaagde zet die naar meer smaakt.
3voor12 drenthe gaat alvast speculeren over namen voor volgend jaar. Anyone else?
Bekijk hieronder meer foto's van Retropop, ook van de andere podia (met o.a. Ed Kowalczyk, Tom Jones, OMD, Van Dik Hout en Het Goede Doel):