De avond begint met de Zweedse band Bulletrain uit Helsingborg, die een fijn staaltje ouderwetse sleazerock brengt in de stijl van Guns N' Roses, Mötley Crue, Skid Row en, meer recent, Steel Panther. De band kent vanaf 2006 al meerdere 'ups & downs', zoals een op het laatst afgeketste platendeal bij AOL Heaven in 2010 en veel bandwisselingen. Totdat de band in 2013 een vaste zanger vindt in Sebastian Sundberg; hij is deze avond bijzonder op dreef. Gelukkig voor de band klopte afgelopen zomer AOL weer aan om Bulletrain alsnog een tweede kans te geven en zo tekende de band voor hun debuutalbum Start Talking.
Hun optreden in MFC staat als een huis, maar omdat de show voor MFC begrippen vroeg begint (21.30 uur), mist een deel van het publiek -dat vaak na tienen komt opdagen- het concert. Wat mij betreft mag de groep best wel vlak voor de hoofdact spelen.
Kory Clarke heeft MFC in zijn macht
Coevorden ziet comebacktour van rockveteraan
De Amerikaanse rocklegende Kory Clarke trad afgelopen vrijdag aan in Metal Front Coevorden. Maakte hij in de jaren negentig furore onder de naam Warrior Soul, momenteel is de post-hairmetal/pre-grunge artiest bezig met zijn Europese tour Payback's A Bitch. Daarbij neemt hij twee Scandinavische bands en een Italiaanse backing band op sleeptouw.
Die beurt valt dus aan The RoadKill, afkomstig uit Porsgrunn, Noorwegen. De groep bestempelt zichzelf als 'de perfecte cocktail van 80’s shred, 90’s rock en tijdloze industrial metal'. De band wordt geleid door zanger en oprichter Thomas Jacobsen en gitarist Morten St. Elmo. Laatstgenoemde is tevens manager van de groep.
Hoewel de band al in 2009 wordt opgericht, komt The RoadKill pas in 2012 goed uit de verf met het uitbrengen van de single Lock Up Your Daughter, die voor het eerste internationale succes zorgt. Binnen één maand staat de single op de hoogste plek van de Noorse Urørt Underground Chart, en krijgt de song airplay in de Verenigde Staten. Na het succes van deze eerste single vinden de heren Jacobsen en St. Elmo hun nieuwe vaste drummer Jan A. Christiansen en de aantrekkelijke en getalenteerde basgitariste Sigrid Moe. Zij staan garant voor een nieuwe, rauwe sound met een ‘smerig randje’. 2013 is een energiek jaar voor de band, met de single Choke en het album Reborn. Een jaar later volgt een Amerikaanse tour met een optreden in de legendarische Hollywood club Whisky A Go Go, maar ziet men ook bassiste Moe vertrekken. Zij wordt vervangen door een andere vrouwelijke basgitariste: Elisabeth Haatveit. En laat deze mevrouw nou net de zwakste schakel zijn.
Allereerst komt er een verzoek van St. Elmo: of in een aankondiging gemeld kan worden dat op last van mevrouw Haatveit -die allergisch is voor rook en in het bijzonder wietrook- zo min mogelijk gerookt kan worden tijdens de show. Hetgeen geschiedt. Maar tijdens het optreden blijkt haar basspel zodanig zwak, dat het in contrast staat met het strakke spel van drummer Christansen en gitarist St. Elmo. Zij moeten het basmeisje echt op sleeptouw nemen. Na het optreden laat 'You can call me Ella' haar vingertjes zien: de velletjes hangen er wat zielig aan. Weinig eelt, zo te zien. Ik vraag me af of ze nog maar kortgeleden besloten heeft om basgitaar te spelen.
Dan Kory Clarke. Die heeft er wel zin in. De fles wodka die op de rider staat, is al op voordat het concert begint. Maar dat is hem niet aan te zien. Verbazingwekkend hoe zo'n Hobbit-lichaampje alles binnen kan houden. En de sterke drank was alleen nog maar om zijn stem op te warmen, aldus hemzelf.
Of er ook Red Bull is? Nee. Wel sterke koffie en cola. Overigens nog gezonder dan die gedestilleerde Hubba Bubba troep. Meneer Clarke zit zelf al vol energie genoeg.
De rockveteraan is bezig met zijn zogeheten comebacktour. Hij neemt daarvoor de Italiaanse band The Wankerss mee als backing band, die netjes z'n repertoire heeft geoefend. Er komen uiteraard nummers voorbij van de albums Last Decade Dead Century, Drugs, God and the New Republic en The Space Age Playboys. Veelal (anti-) politieke nummers bevatten aardig wat 'Fuck you's', die extra geaccentueerd worden met die rauwe wodkastem van Clarke.
Er zijn weinig tot geen minpuntjes te vinden. Okee, eentje dan: gitarist GG Rock z'n solo-kwaliteiten. Hij krijgt een mooi momentje van Mister Clarke en verprutst het. Waar The Wankerss het gehele concert strak en dienstbaar is, valt die ene gitarist nou net tijdens zulke momentjes even door de mand. Jammer. Maar verder geen hond die het opvalt. Kory Clarke steelt de show en heeft het publiek, dat overigens flink is gegroeid, op zijn hand. En na niet één, maar twee encores zit het er weer op.
De slag om de merch kan beginnen. Programmeur Nils Vos laat nog even wat albumhoesjes ondertekenen. Clarke moet zelfs een beetje lachen om die flinke stapel die hij onder z'n neus gedrukt krijgt.
Niet veel later blijkt dat Elisabeth Haatveit vanwege een acute allergische astma-aanval alsnog richting het ziekenhuis in Hardenberg is gegaan. Het is wat met die bassisten in MFC de laatste tijd.