Eosine, Catch the Breeze en Resplandor in Musicon Eosine, Catch the Breeze en Resplandor in Musicon

Catch the Breeze neemt – figuurlijk gesproken – shoegaze-band Slowdive mee. Zelfs de bandnaam is geleend van Slowdive’s compilatiealbum Catch the Breeze uit 2004. Het Deense trio, bestaande uit Aage Hedensted (zang en gitaar), Lars Madsen (bas) en Andreas Bundgaard (drums), bracht in september 2024 zijn nieuwste album Hope Has a Place uit.

Resplandor opent de avond als organisator en legde de loper uit voor Catch the Breeze. Hoewel de Denen met toewijding spelen, moeten ze het niet hebben van een indrukwekkende podiumpresentatie. Toch weten ze het publiek te raken met melodieuze thema’s en poëtische teksten. Vooral het titelnummer ‘Hope has a place’ – repetitief gezongen – maakt indruk. En oh boy, laten we plaats maken voor hoop in deze wereld.
Vlak voordat het laatste nummer 'Seaside' wordt ingezet, onderbreekt een Musicon-medewerker ruw de show. De tijd dringt, er komt immers nog een derde band en de curfew is 23:00 uur. Vertwijfeld kijken de Denen de zaal in. Het publiek wil dat ze doorgaan, en dan – heel lief – geeft de zangeres van Eosine aan dat ze best wat tijd willen afstaan van hun set.

Afsluiter van de avond is het Luikse Eosine, een indierockkwartet rondom de jonge Elena Lacroix. Hun sound? Een mengeling van grootheden als My Bloody Valentine, Lush en The Psychotic Monks. Sinds 2023 onder contract bij Mayway Records – thuisbasis van The Haunted Youth, DIRK. en Meskerem Mees – bracht Eosine in 2024 hun EP Liminal uit.

Naast enorme muzikaliteit heeft deze band ook geen gebrek aan podium presence; geen shoegazing. De bandleden zijn uniform in het wit gekleed, de beamer projecteert en kleurt hen én de backdrop, en Elena heeft een overload aan energie en charisma die ze gul uitdeelt. Gejuich klinkt op als ze refereert aan hun optreden op Sniester vorig jaar, waar ze het dak van September eraf speelden. De frontvrouw is très petite, zoals ze in Luik zeggen, maar zodra ze het podium betreedt, weet ze iedereen te overweldigen.

Met setopener ‘Digitaline’ is de emotie direct voelbaar. Haar stem omarmt, betovert en verscheurt het publiek – zingend, gruntend en schreeuwend. ‘No Horses’, het laatste nummer, klinkt experimenteler. Het begint ingetogen, in de geest van Cocteau Twins, om vervolgens explosief uit te barsten. Ze loopt de zaal in, gaat terug op het podium zitten en zingt herhalend en getergd "I am lost and found", tot de band nog één keer alles openbreekt in een overdonderende climax.

Organisator Antonio Zelada van de avond en oprichter, zanger en gitarist van Resplandor (1996), komt oorspronkelijk uit Lima, Peru, maar woont inmiddels een paar jaar in Den Haag. Hun derde album Pleamar (2008) werd geproduceerd door niemand minder dan Robin Guthrie (Cocteau Twins). In 2013 stonden ze in Lima als support act voor The Cure – een moment dat hen katapulteerde naar podia wereldwijd, naast Slowdive, MGMT, Warpaint en The Jesus & Mary Chain.

Het nieuwste album Tristeza (2022) werd opnieuw geproduceerd en gemixt door Robin Guthrie, behalve de laatste track 'Feel' die gemixt is door Simon Scott van Slowdive. Met hun eigen label Automatic organiseren ze het Automatic Noise Festival, waar ze jonge bands een podium bieden.

De bandbezetting wisselt afhankelijk van waar ze spelen, want de originele drummer komt natuurlijk niet uit Lima overgevlogen voor een avondje Musicon. Die plek is nu voor Minne Davids, bekend van de Rotterdamse shoegaze-band Thrilled. Ook uit Rotterdam: Natalia Kharetskaya, die zang en synths voor haar rekening neemt – is ook bekend van haar soloproject Cosmic Bride. Natuurlijk is Den Haag ook vertegenwoordigd: Marijn Roerade speelt bas en Pablo Gastaldello, die een jaar voor Musicon werkte, is de geluidsengineer.

De muziek van Resplandor ademt melancholie. Antonio noemt de zee – of die nu in Lima of Scheveningen aanspoelt – als een enorme inspiratiebron. In Musicon vieren ze vooral het 17-jarig bestaan van Pleamar, een mix van shoegaze en elektronische beats waarin melancholie en euforie naadloos in elkaar overvloeien.

Het nummer 'Blue' is doordrenkt van rouw en weemoed. Ook met 'Tristeza', van het gelijknamige album, wordt het er natuurlijk niet vrolijker op. De etherische zang en ragfijne gitaarlijnen dompelen het publiek onder in verdriet, maar Resplandor zorgt ook voor ontspanning en heeft het vermogen om overweldigende geluidsmuren op te trekken die zowel troostend als verpletterend werken.

Muziek, zo bleek maar weer, heeft de unieke kracht om mensen te verbinden, ongeacht taal, cultuur of achtergrond. Het is een universele taal die emoties direct aanspreekt. Mensen delen een moment, bewegen op hetzelfde ritme en voelen zich onderdeel van iets groters.

Eosine, Catch the Breeze en Resplandor bouwden samen met de bezoekers een betoverende omhelzing van zang en geluid – galmend, echoënd en meeslepend.

Hope has a place – en die plek was Musicon.