Het publiek druppelt nog langzaam binnen als voorprogramma Anne Vera haar eerste klanken de Kleine Zaal in slingert. De jonge artieste heeft in september haar eerste EP uitgebracht en is zichtbaar dankbaar dat ze IMBOS mag ondersteunen vanavond. “Ik stond zelf pas nog in deze zaal naar anderen te kijken!” zegt ze verlegen lachend. Ondanks dit ogenschijnlijk timide voorkomen heeft ze een ijzersterke stage presence. Ze nodigt het publiek uit om dichterbij te komen en danst energiek op het podium rond. Wat daarbij misschien helpt is dat het toch een soort thuiswedstrijd is. Producer Bauke Meekes, de tweede helft van Anne Vera, komt namelijk zelf uit het Haagse.
IMBOS bracht eerder al twee EP´s uit vol protestliederen met een knipoog. Nu de politiek steeds meer afkoerst op het scenario waar de Haagse artiest eerder over verhaalde op ´De Onheilsprofeet´, waren we erg benieuwd welke koers hij zou inslaan voor zijn debuutplaat. Een Droom blijkt qua thematiek voort te borduren op het oude werk van Jelle Imbos, maar brengt gelukkig ook wat lichtere thema’s en minder zware muziek met zich mee. 23 januari was het tijd om de plaat aan de man te brengen in een afgeladen Kleine Zaal in PAARD.
Wegdromen
Anne Vera maakt Nederpop met een vleugje synths en dromerige zanglijnen. Een tikje poëtischer en zweveriger dan het werk van IMBOS, maar qua stijl een perfecte opwarmer voor deze avond. Bij ‘Alles wat valt’ laten we ons meevoeren door de synths. De muziek is een gemoedelijk kabbelende rivier, gedragen door de heldere stem van Anne.
Bij het laatste nummer, ‘Oceaan’, dobbert onze aandacht toch langzaam weg. We wilden eigenlijk noteren dat we een wat energiekere afsluiter hadden gewaardeerd. Dat moet ze hebben geweten, want de band komt plots met een mini-toegift: een bombastischere versie van ditzelfde nummer die ons toch weer naar het hier en nu brengt. En net op tijd, want Anne maakt nog even van de gelegenheid gebruik om haar eigen show op 20 februari in Paardcafé te promoten.
In vol ornaat
Dan is het even wachten op the man of the hour. Bij het opbouwen van het podium gaat het publiek al veelvoudig los als Jelle opkomt om zijn flesje water neer te zetten. Hij grijnst breed en we snappen waarom: de Kleine Zaal is afgeladen vanavond, bewijs dat IMBOS zich de afgelopen jaren diep heeft weten te wortelen in het Haagse. Het publiek is afgekomen op niet zomaar een show: IMBOS brengt vanavond namelijk zijn debuutalbum uit. Uw redacteur probeerde onderweg nog wat huiswerk te doen, maar op enkele singles na was het nieuwe werk nog nergens te bekennen. Tijd om ons te laten verrassen dus!
De band komt op. Met twee achtergrondzangeressen, twee blazers en een volledige band heeft IMBOS alles uit de kast getrokken. Door de zaal klinkt het ruisen van de zee, een mooie overgang na Anne Vera’s ‘Oceaan.’ Dan zet de band het eerste nummer van het album in: ‘s Nachts in mijn dromen,’ een energiek liefdeslied met een Doe Maar-esque beat. De blazers gaan los en de achtergrondzangeressen dansen enthousiast mee. De band speelt strak en het publiek smult van deze geoliede machine. De toon van de avond is gezet.
Een kritische blik
Als tweede track neemt IMBOS wat gas terug en trekt hij er één uit de oude doos: ‘Onheilsprofeet.’ Een groter contrast met het positieve liefdeslied van net is er bijna niet. Misschien wil Jelle laten zien dat die maatschappijkritische protestzanger van toen niet is verdwenen. Touché, want de thema’s van twee jaar geleden zijn helaas ook nog steeds actueel. “Brood op de plank is nog nooit zo duur geweest. Er is oorlog in Europa…” Het enthousiaste publiek moet even slikken.
Die kritische blik is dan ook niet geheel verdwenen op zijn nieuwe album. Als de band ‘Voorbij de Schaamte’ inzet, denkt het publiek te luisteren naar een lekker zomers liedje, beginnend met wat vogelgefluit en gezang over een barbecue. De koude boodschap achter dit warme intro wordt al snel pijnlijk duidelijk. IMBOS schreef dit nummer dan ook nadat hij op de camping meerdere keren werd overvallen door noodweer, vertelt hij. “Waar gaat het heen met het klimaat?” vraagt hij zich hardop af. Het antwoord zit verscholen in het nummer, maar wordt gelukkig wel gebracht met een knipoog.
Dat geldt ook voor het catchy nummer ‘Zwarte Spiegel’, dat gaat over onze verslaving aan onze smartphone. Voordat het nummer wordt ingezet, nodigt IMBOS ons uit om even een selfie met hem te maken, waar her en der gretig gebruik van wordt gemaakt. De danspasjes zitten hier tegen cringey aan, maar het maakt de boodschap wel duidelijk.
Balans
Mooi aan deze plaat is dat IMBOS een balans heeft gevonden tussen persoonlijke thematiek en de wat meer politiek beladen onderwerpen, en tussen upbeat nummers met een knipoog en songs die doen verstillen. ‘Als ik het voor het zeggen had’ heeft voor de linkse luisteraar wellicht vooral open deuren, maar het is wel een geluid dat vanavond troostend werkt, zo in de week van de inauguratie van een zekere wereldleider.
Het emotionele ‘Een Herinnering’, op het album met een bijdrage van Leah Uijterlinde, draagt Jelle vanavond op aan zijn moeder. ‘Uit de Toon’ is juist een vrolijk nummer, een ode aan iedereen die anders is. Dit was de eerste single van het album en het publiek zingt en danst dan ook enthousiast mee. Die energie wordt nog even flink doorgezet met een cover van Doe Maar’s ‘Smoorverliefd.’ Op het balkon deinen wat grijze koppen uitzinnig op de beat.
IMBOS vertoont een onuitputtelijke energie bij dit alles. Hij springt rond op het podium alsof zijn leven ervan af hangt. Dat is misschien ook wel zo, als creatieve maker in deze tijd. Jelle is zichtbaar dankbaar voor deze “mooiste avond van de maand, het kwartaal, of misschien wel het jaar.” Het kan dan ook niet anders dan dat hij afsluit met ‘Nooit meer naar Huis.’ “Ik wil nooit meer naar huis”, zingt iedereen mee in een loop die wel oneindig lijkt. Maar dan is het toch echt tijd om echt naar huis te gaan. Een LP wordt de zaal in geslingerd. De bubbel is geknapt.